सर्वस्व

माझ्या कल्पनांचा निशीगंध
तुझ्या आठवणींशिवाय बहरत नाही
नाही ग सखे निदान ह्या जन्माततरी
तुला विसरणे काही शक्य नाही

तुझे ते श्वास धुंद करुन जाणारे

तुझे ते स्वप्नील डोळे स्वतःमध्ये गुंतवणारे

तुझे ते ओठ मनातलं गुपीत राखणारे

अनं तुझे ते केस श्रावणातील मेघाप्रमाणे भासणारे
सारं काही सारं काही

कधी विसरु शकेन

मला काही वाटत नाही

नाही हे काही शक्यच नाही
कारण...........

माझ्या प्रत्येक श्वासावर

आता तुझेच नाव लिहिले आहे

आणी माझ्या आयुष्यातील प्रत्येक क्षण

आज फक्त तुझाच आहे

माझ्या भावना माझे शब्द

माझे सुःख माझे दुखः

सारं काही तुच आहेस

माझ्या प्रत्येक कवीतांतील

प्राणच सखे तुच आहेस

कारण तुच माझे प्रेम आहेस

तुच माझे सर्वस्व आहेस

तुमचाच नेहमी

ओंकार(ओम

तुझ्या आठवणींची मैफील

आभाळ दाटेल सारे
आणी पाऊस भरुन येईल
कुठुन तरी मनाच्या कोनाडयातील
तुझी आठवण मात्र जागी होईल

तु समोर नसशीलही कदाचीत
पण तो अजुनही तसाच असेल
तो रडत असेल वर
आणी मीही मनातून रडत आहे

थेंब थेंब पावसाचा जणु
माझ्या प्रेमाची साक्ष देईल

तोही कदाचीत वाट चुकवुन थोडीशी

माझ्याकडेच घेऊन येईल

वीज कडाडली कदाचीत कुठेतरी

तर तु नक्कीच घाबरशील

माझ्या आश्वासक मिठीची

तूलाही कदाचीत कमीच भासेल

आणी मग तो आला

तसाच दुर निघुन जाईल

अन मग माझ्या आठवणींचे मैफील

मात्र पुन्हा सुनी होईल

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

सारं काही.......

सारं काही आज पुन्हा आठवले
ते शाळेचे दिवस मला पुन्हा आठवले
शाळेतले सारे मित्र आठवले
नकळत झालेले पहीलं प्रेमही आठवलं
सारं काही का मला आज असे अचानक आठवलं

सारं काही असं काही अचानक घडलं
क्षणभर आत्ताच घडतयं की सारं असचं मला भासलं
न राहावुन मग गेलो एकदा शाळा बघायला
विचार केला जाऊ दोन चार क्षण स्वतःला विसरायला

तोच माझा लाकडी बाक
त्यावर कोरलेलं माझं अनं तिचं नाव
सरं काही आज तसचं होतं
माझ्या मनात मात्र आठवणींचे माजलेलं एक काहुर होतं

त्या आठवणींचे मोती वेचताना मन माझे भरत होते
वाळुप्रमाणे ते क्षण मात्र हातामधुन निसटत होते
शाळेत असताना वाटायचे हे वर्ग म्हणजे आहेत तुरुंग
जे नेहमी छेदतात नव्या उमेदीचे पंख
मात्र तेच पंख मला मदत करत होते
माझे भुतकाळात हरवलेले सुख मात्र सापडत होते

मन माझ्या वारयाप्रमाणे सगळीकडे बागडत होते
अन शाळेतले ते दिवस मग सहजच कागदावरती उतरत होते.

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

दोन क्षण फक्त.....

दोन क्षणांची ओळख
दोन क्षणांची मैत्री
मला का वाटली
कोणीतरी सोबत असल्याची खात्री

ओठांनी अबोल असली
तरी डोळे खुप काही बोलायचे
मनातील वादळ नकळत
खुप काही लपवायचे

तुझ्या स्वप्नील डोळ्यांत
मी स्वतःला शोधत होतो
तुला हसताना पाहुन
मी नेहमीच हरवत होतो

भावनांच्या एका दुरच्या
गावी एक वेडा राहातो
क्षणोक्षणी जागेपणी
तुझी स्वप्ने पाहातो

मनातले सारे तिला सांगण्याचे
मी नेहमीच ठरवत होतो
समोर ति आल्यावर मात्र
नेहमीच मी घाबरलो होतो

त्या दिवशीही जेंव्हा ति

समोर आली तेंव्हा काहीही बोललो नाही

मनात सारे गेले राहुन

शब्दच आज सुचलेच नाहीत

असेच नेहमी घडत होते

मन माझे झुरत होते का जाणे

तुझी एक झलक पाहाण्यासाठी

डोळे मात्र झुरत होते

चार ओळींचे जग २

अनेक जण येतील

जवळ सुखःत तु असताना

बघ शोधुन तरी एकदा

सापडेन मी दुःखातही तु असताना

आहे जिवनाच्या संगीतामद्ये

मैत्रीची साथ सांग

काय होईल माझे वाईट

जर हातात असेल तुझाच हात

प्रेम् बिम सारे झुट

असे अनेक लोक बोलतात

तेच लोक पुढे जाऊन
प्रेमावर कवीता करतात

जिवनाच्या वणव्यात जेंव्हा लागु लागते दुखाची झळ

जेंव्हा अश्रुंनी भरुन जाते ओंजळ

तेंव्हा एक हात असतो नेहमीच जवळ

आणी बोलतो फक्त एकदा मागे तर वळ

संकटे आली पर्वतांसारखी

तर आभाळासारखे होऊन

बघ स्वतःसाठी जगताजगता

दुसरयांसाठीही जगुन बघ

जेंव्हा जेंव्हा दरवळतो रातराणीचा सुवास

जेंव्हा जेंव्हा होऊ लागतात स्वप्नांचे भास

हास ना प्रिये एकदाच हास

नाही करवत एकट्याने हा प्रवास

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

आयुष्य

मराठी मला वाटायचे नकळत अनेकदा

तिही माझ्यावर करते प्रेम,

मनात दाटून यायचे अनेक प्रश्न

वाटत असेल का तिलाही सेम,

मला ति प्रचंड आवडायची

तिला मी काहीही सांगीतले तरी

लटके लटकेच रागवायची

रागावली असली कितीही माझ्यावर तरीही लाडात येऊन बोलायची.

लाजरयाबोजरया मधाळ भाषेमद्ये मनातली गुपीते फोडायची

कधी माझ्याशी भांडायची कधी माझ्यावर रागवायचीही.

माझ्या कवीता वाचता वाचता कधी अवखळपणे हसायचीही

अवचीत कधी एखादे पानउलटताना वहीचे एक दोन टिपे गाळायची.

पण मला माहीत नव्हते की ति मला फक्त "बेस्ट फ्रेंड" मानायची

दिवसांमागुन दिवस गेले मैत्री आमची फुलत होती

दिवसा तर असायचीच समोर हल्ली स्वप्नांत देखील तिच होती

अश्याच एका रात्री अचानक तिचा फोन आला

मला वाटले की कदाचीत तिलाही प्रेमाचा साक्षात्कार झाला

पण............

नियतीच्या मनात मात्र वेगळेच होते

माझे आजवर हक्काचे असलेले ते प्रेम आज दुसरयाचे होते

मला त्याने मागणी घातली हे बोलताना ति थोडीशी लाजत होती

कधी नाही ति आज बोलताना थोडी अडखळत होती

मी मात्र अगदी नेहमीसारखी तिची थट्टा केली

त्यामुळेच का होईना त्या वेडीची कळी हळुवार खुलली

मनातुन मी मात्र पुर्णपणे खचलो होतो

तिला समजु नये हे सारे म्हणुन फोनवर मात्र हसत होतो

मी बोललो ह्या वेडीला एक वेडा मिळला

ह्या एका क्षणात माझा आधार हिरावून नेला

शरीराने जवळ असलो तरी मने मात्र आता दुर होती

कारण मला ति नेहमीच आपला "बेस्ट फ्रेंड" मानत होती

फोन तिचा ठेवल्यावर मी मात्र सुन्न झालो

डोळ्यांतल्या आसवांनी तिच्या आठवणी पुसु लागलो
त्या आठवणी जातच नव्ह्त्या मनात अजुनच दाटत होत्या

विसरायचा प्रयत्न करताना निष्फळत्या मात्र वाढतच होत्या

रात्र रात्र जागवत होत्या

कधी भावना होऊन अनावर कागदांवर उतरत होत्या
कधी कधी फोनवर बोलताना मी मुददाम तिला छळायचो

तिला हसवताना मनापासुन एकांतात मनसोक्त रडायचो

ति मात्र आजही तशीच बोलायची

मनातील गुपीते आजही हक्काने मलाच सांगायची

कधी अचानक बोलायची मला कि एकदा पुन्हा भेटायचे आहे

खुपश्या मनातल्या गोष्ठी तुला सांगायच्या आहेत

हीच ति ना जिच्यावर मी मनापासुन प्रेम करयचो

बोलयचा हे प्रयत्न केला की मी नेहमीच घाबरायचो

ति मात्र नेहमीच मला आपला "बेस्ट फ्रेंड" मानायची

मिळेल तुलाही एखादी जिवाला जिव देणारी असे नेहमीच बोलायची

तिचा संसार तिने थाटला मि मात्र एकटाच होतो
आयुष्याच्या वाटेवर मी एकटाच चालत होतो
मी कधीही तिला भेटलो नाही

तिला सामोरे जाण्याचे त्राणच माझ्यात उरले नाही

आपले प्रेम सुखी राहावी हीच सुप्त आशा त्यात होती

तिच्या संसाराची बसलेली घडी मला पुन्हा विस्कटायची नव्ह्ती

पण..........
तिच्या शेवटच्या क्षणी तिला मी शेवटी भेटलो

इतके दिवस दाबुन लपवलेल्या अश्रुंसकट बोललो

मला तिला त्या वेळी जास्त वेळ बघवले नाही

अन तिलाही जास्त काही बोलवले नाही

सारे काही तिने एका वाक्यामध्येच सांगितले
"मित्रा खरे मैत्र काय असते हेच तु मला दाखवलेस..."

बाकी काहीही बोलली नाही

आता तर बोलणारच नव्हती

मला आपला "बेस्ट फ्रेंड"मानणारी आता ह्या जगातच नव्हती

परत मी एकटाच होतो

तिच्या आठवणी काढत काढत दिवस निमुटपणे कंठु लागलो

आणी एक दिवस....

एक माणुस मला शोधतशोधत माझ्या घरी आला

माझ्या हातात वस्तु देत येतो मी म्हणाला

त्यावर चक्क मला आपला " बेस्ट फ्रेंड" मानणारीचे नाव होते

काय होते त्यात ते तिलाच फक्त ठावुक होते

मी पाणावलेल्या डोळ्यांनी ते पँकेट उघडले

त्यात माझे हरवलेले बालपण मला अचानक सापडले

आत मला उमगले की नेहमी माझ्याशी का भांडायची

सर्वासमोर माझा उल्लेख आपला "बेस्ट फ्रेंड" असाच का करायची
तिच्या त्या आठवणीच्या पेटीत बंद होते

आम्हा दोघांचे बालपण

आम्ही एकत्र मजेत घालवले ते नाजुक क्षण

थट्टा मस्करी, विनोद, भांडणे

सारे काही अगदी सारे काही..........

अन.....

शेवटचे पान वाचता वाचता माझं आयुष्यच बदलुन गेलं

त्या ओळींनी माझ्या जिवनामद्ये एक नवं वादळ आलं

"मला वाटते की त्याचे माझ्यावर प्रेम आहे

पण तो सांगत नाही

मी आपला "बेस्ट फ्रेंड" बोलल्यावरमनातल्या मनात हसतो

आपली गुपीते सांगतो अनेकपण हे मात्र सांगत नाही
त्याला माझ्या मनात काय चाल्लेय
हे सांगण्याची हिम्मत माझ्यात येत नाही
कधी तो माझ्याशी भांडतो
तर कधी माझ्यावरच कवीता करुन माझ्यापासुनच लपवतो
मला नक्की माहीती आहे की तो फक्त माझ्यावरच प्रेम करतो"

जणु माझ्याच भावना मि तिच्या त्या डायरीत वाचत होतो
मरणाच्या आशेवर जगतानाही दु:खच्या सरणावर जळत होतो

नियतीनी काय क्रुर खेळ माझ्यासोबत मांडला होता
मा क्रुर थट्टा करण्याचा अजब डाव रचला होता

काय गरज होती मला जाणीव करुन द्यायची

की तुला आपला "बेस्ट फ्रेंड"माणनारी

तुझ्यावर खरोखर प्रेम करायची .....................


नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

ति आणी पाऊस

त्याला पाऊस आवडतो,

तिला पाऊस आवडत नाही,

भेटायचे तिने ठरवल्यावर

पाऊस भेटुच देत नाही,

म्हणुनच त्याला पाऊस आवडतो
पण तिला पाऊस आवडत नाही,
आहे कुठल्या जन्मीचे वैर दोघांत कुणालाही कळत नाही.

ति त्याला भेटायला व्याकुळ झालेली असते

स्वप्नांच्या दुनीयेत भान विसरुन बसते,

ते दोघे भेटले की आभाळ दाटुन येते

अचानक आलेल्या पावसाने ति भिजुन जाते,

मग रागावुन पावसावर ति चालत राहाते

पावसाच्या नावाने मनात खडे फोडत राहते,

म्हणुनच

त्याला पाऊस आवडतो,

पण तिला पाऊस आवडत नाही

आहे कुठल्या जन्मीचे वैर दोघांत कुणालाही कळत नाही.

पाऊस पडतोय बघीतल्यावर तिचे मन अधीर होते

मनात असते वेगळेच काही दुसरेच काहीतरी बोलू लागते,

काय जाणे पावसामुळे तिची काय भांडण होते

पाऊस ओसरु लागल्यावर तिच्या चेहरयावर मात्रा हास्य खुलते,

म्हणुनच
त्याला पाऊस आवडतो
पण तिला पाऊस आवडत नाही
आहे कुठल्या जन्मीचे वैर दोघांत कुणालाही कळत नाही.

नेहमीच तुमचा

ओंकार(ओम)

शब्द.........

शब्द शब्द आज पुन्हा झुलू लागले
वेडे मन माझे आज अचानक

असे का झुलु लागले

स्वप्नांच्या हिंदोळ्यांवर अचानक

असे का खेळु लागले

कोण जाणे का ? ते माझे

शब्दंशब्द आज जुळू लागले

मनावरील निराशेचे ढग

काळे का पळू लागले

अन मग आशेच्या तेजाने

माझे जिवन चमकू लागले

कोण जाणे का ? ते माझे
शब्दंशब्द आज जुळू लागले

भावनांचे मेघ बनुन माझ्या

ते माझ्यावरच बरसु लागले

आणी मग चेहरयावर माझ्या

आनंद बनुन दिसू लागले

कोण जाणे का ? ते माझे

शब्दंशब्द आज जुळू लागले

नेहमीच तुमचाच

ओंकार्(ओम)

ति

ति आहे अशी अनामिक
हुरहुर मनास लावणारी
ति आहे अशी की
जगातील सारी दुःखे पचवणारी
ति आहे अशी अनामिक
हुरहुर मनास लावणारी
ति आहे अशी की
जगातील सारी दुःखे पचवणारी

ति आहे अशी जी
रडता रडता हसवणारी
ति आहे की जी

तारयांपलीकडे नेणारी

ति आहे कोमल अशी

की आईप्रमाणे वाटणारी

कधीकधी मला वाटते मजला

कणखर पित्यासमान वागणारी

कधीकधी ति असते लहान

बहीणीसारखी लडीवाळ भांडणारी

कधी कधी ति होते प्रेमीका

रागावल्यावर समजावणारी

तिच्या प्रत्येक अदांनी

अंधारात तिमीरफुल फुलवणारी

आहे अशी आश्वासक की

नेहमीच साथ देणारी

आहे ति नेहमीच राहील

माझ्या जिवनाची कहाणी

आहे ति माझी कवीता

माझी ओळख बनणारी

नेहमीच तुमचाच

ओंकार्(ओम)

आहेस वेडी राणी माझी

नेहमीच आहे सोबत तुझ्याच मी

बनुन राहीन तुझी सावली ग मी

दुःख आयुष्यातील तुझ्या सारी घेईन मी

आणी सप्तरंगी सुखे देईन मी

कारण आहेस माझी वेडी राणी तु

होय माझीच आहेस कहणी तु

माझ्या अधुरया आयुष्याला दिलास नवा अर्थ तु

आणी जगण्याचे दिलेस नवीन ध्येय तु

का जाणे माझ्या मनात वसलीस तु

जणु शरीरतील बनलीस माझ्या प्राणच तु

दिलास शब्दांना नवा आयाम तु

आणी बनलीस माझ्यावरची सावली तु

निराशेच्या वेळी होतीस आशेचा निरंतर किरण तु

प्रेम असते नक्की काय हेच शिकवलेस तु

आणि माझ्या कवीतांतील प्राण तु

नेहमीच तुमचा

ओंकार(ओम)

तुच माझा किनारा

तुच माझा किनारा

मनाला माझ्या सुखावणारा

अनाहुतपणे खुणावणारा

आहेस ग प्रिये तुच माझा किनारा

मनाला माझ्या सुखावणारा

सखे तुच माझा किनारा

भाव नकळत जाणणारा

काट्यांनी भरलेल्या वाटेवरती फुले माझ्या पसरणारा

होय ग प्रिये तुच माझा किनारा

मनाला माझ्या भावणारा

होय ग वेडे तुच माझा किनारा

लाटांना मिलनाची ओढ लावणारा

इंद्रधनुष्यी रंग दाखवणारा

होय ग प्रिये तुच माझा किनारा

स्वतःत नेहमीच गुंतवणारा

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

तुच आहेस गझल माझी

तुच आहेस गझल माझी श्रावणात नटलेली

तुच आहेस मेघांच्या सुरांत चिंबचिंब भिजलेली

तु आहेस रुदयातिल श्वासांची सुरेल तान

तुझ्या प्रत्येक अदांत आहे आहे माझ्या मनाचे गान

कधीकधी वाटतेस मला तु स्वप्नांतील भास

मात्र कधी भासतेस मला सत्यातील गोड आस

स्पर्श तुझा लाजरा जणु फुलला मोगरा

श्वासांच्या तुझा गंध जणु फुलतो निशीगंध

स्वप्नांतील अजोड सत्य तु हवीस तु हवीस तु

आज आहेस माझीच तु माझीच तु

ॠतुंच्यासारखी मज भासतेस तु

तरीही मला वाटते फक्त माझी गझल

तु एक स्वतःहा बनलेली गझल तु

"येते रे" म्हणताना आजही होतेस तशीच व्याकुळ तु

आणि मग जाताना रेंगाळतेस तु

ओल्या पापण्यांच्या कड्यांत आज माझ्या साठलीस तु

आजही आहे मी हरवलेला तिथेच

आणि माझ्यासोबत आजही आहेस तु

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

पाऊस

आज तु माझ्या सोबत नव्हतीस

पण तो कोसळत होता,

जणु तु माझ्यासोबत का नाहीस आज ?

हाच प्रश्न मुकपणे विचारत होता.

फक्त मलाच.....

आठवण करुन देत होता भुतकाळातील घटनांची

मी तुझ्यासोबत घालवलेल्या त्या सुंदर क्षणांची

आठवुन तरी बघ फक्त एकदाच

माझ्यासाठीच.............

ते आपण एकत्र असताना त्याचं ते नेहमीच तुफान कोसळणं

आणि मग सारं जग विसरुन तुझं माझं नखशिखांत भिजणं,

अवचित ढगांच्या गडगडांने तुझं ते घाबरणं

आणि मग हळुवारपणे माझ्या मिठीत येणं

सारं काही विसरलीस का?

काय ग वेडे सारं काही.......

तो सुर्य अस्ताला जाताना तु माझ्यासोबत असायचीस

आणि मग माझ्यासोबत नेहमीच माझ्यासोबत राहाण्याच्या आणाभाका घ्यायचीस

बोलता बोलता तु अचानक गप्प बसायचीस

आणि मग स्वप्नील डोळ्यांतुन मोत्यांसारखी दोन टिपे गाळायचीसा
विसरलीस का गं ?

आजही तो तसाच बरसतो

अगदी तसाच.....

आजही मी तसाच भिजतो

अगदी तसाच.....

आजही मी पावसाला हसत हसत सामोरा जातो

आणि मग

पावसात भिजुन मनसोक्त माझं दुःख लपवतो

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

तुझ्याशी बोलताना...

तुझ्या त्या काळ्याभोर डोळ्यांची
मंद उघडझाप करताना,
माझ्याशी बोलताना मनापासुन हसताना,
हसत हसता उगाचच लाजताना
माझे मन हरवुन जायचे
मात्र डोळे तुझ्या अंतरीचा वेध घेत राहायचे.

तिची एक हाक ऐकण्यासाठी!!

तिची एक हाक ऐकण्यासाठी

मी फार थांबलो होतो,

ति कधीतरी परत येणार

म्हणुनच जगाशी लढलो होतो.

गुलाबाचे फुल तुझ्या हातात ठेवताना

मी मनापासुन हसलो होतो,

तुझ्या मंद श्वासानेही हातातले

मोरपिस बनुन झुललो होतो

आपलं नातं अबाधीत राहावे

हेच वरदान मागत होतो,

तुझ्या पायाखाली मखमल पसरताना

मी मात्र काट्यांतुन चालत होतो.

निळ्या आकाशाची साडी अंगावर
घालण्याचे स्वप्न मी जोडले होते,

तुझा हात हातात घेऊन

पुढे जाण्याचे ठरवले होते.

त्यावेळच्या वाळुवरच्या रेघोट्या

आज मात्र मि पुसत होतो,

नात्यांच्या ह्या वणव्यामध्ये

आज मी एकटा होरपळलो होतो.

झिजलेल्या पाऊलवाटांवर

तिची पाऊले शोधत होतो,

जेंव्हा भानावर आलो तेंव्हा

क्षणभंगुर मैफीलीत बसलो होतो.

नेहमीच तुमचा

ओंकार(ओम)

चार ओळींचे जग (चारोळ्या)

काल पाऊस कोसळत होता
मुसळधार असुनही कोरडाच होता,
ढग असुनही आभाळात भरपुर
चंद्र आज एकटाच होता.

******************************************************************************************
सागराचे आणी माझे
कधीही सुर जुळत नाहीत,
कारण माझ्या मनातील वादळे
त्यालाही कधीही दिसत नाहीत.
******************************************************************************************
जिवनाची लढाई आज
एकटाच असा मी करत आहे,
सखे तुझी साथ मिळाली तर
विजय माझा नक्की आहे.
******************************************************************************************
सरतेशेवटी मरते ति काया
प्रेम काही मरते नसते,
शेवटी मरुन जगण्यासाठी
प्रत्येक मन व्याकुळ असते.
******************************************************************************************
तुझा प्रत्येक अदांचा मी
मनात संग्रह करत गेलो,
त्याच भावनांचा संग्रहातुनच
मी माझा कवीता करत गेलो.
******************************************************************************************
प्रत्येक माणुस येता जाता
मला विचारतो काय जिवन कसं चालले आहे?
कसं काय सांगु त्यांना
की मी माझ्या दारात मरण आहे.

******************************************************************************************

आज पाऊले मागे फिरली

आज पाऊले नकळतच मागे फिरली
त्या वळणावरून जाताना,
आता मात्र होरपळुन गेलंय मन
माझं तु दिलेल्या दुःखातुन सावरताना.

कुणाशीही काही न बोलता
मी गप्प उभा होतो,
गच्च काळ्या ढगांआडचे
माझं आभाळ शोधत होतो.

तुझा चंद्र तुला सापडला
मी तिथेच उभा होतो,
तुझ्या आभाळात अनेक तारका
मात्र गर्दीतही मी एकटाच होतो.

हरवलेलं भान घेऊन
मग मी चालु लागलो,
डोळ्यांमागचे वादळ लपवण्याचा
निरर्थक प्रयत्न करु लागलो.

माझं घरटं कोसळुन पडलं कारण
ते उभं होतं भावनांच्या पोकळ वाश्यांवर,
पण तु तोडुन गेलीस
माझं स्व्प्न पैशाच्या जोरावर.

कुणी काटे देतो कुणी बकुळीची फुले
आपले दःख आता आपणच भोगायचं,
कुणीही कसेही वागले
तरी आपण नेहमीच हसतच राहायचे.


नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

काही खास माणसं

काही माणसे असतात खास
जि मैत्रीने खांद्यावर हात टाकतात,
दुःख आले जिवनात तरीही
कायम साथ देत राहातात.

काही माणसं मात्र
म्रुगजळाप्रमाणे भासतात,
जेवढे जवळ जावे त्यांच्या
तेवढेच लांब पळत जातात.

काही माणसे ही गजबजलेल्या
शहरासारखी असतात,
गरज काही पडली तरच
आपला विचार करतात,
बाकीच्या वेळी ति सारी नाती विसरतात
काही हवे असेल स्वतःला तर तुम्हाला मित्र मित्र करतात.

मात्र काही माणसं ही
पिंपळाच्या पानासारखी असतात,
जाळी झाली त्यांची तरी मनाच्या
पुस्तकात आयुष्यभर जपून ठेवाविशी वाटतात.

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

प्रियांशी

आज अचानक तु आयुष्यामध्ये आलीस
मनामध्ये माझ्या ह्या तु घर करून गेलीस,
जीवनाचे सारे सार मला शिकवुन गेलीस
प्रेम काय असते तेच शिकवुन गेलीस.

आता पर्यंत होतो मी भावनांमध्ये गुंतलेलो
जिवनातील सारया बंधनांमध्ये अडकलेलो,
अचानक तु माझ्या आयुष्यामध्ये आलीस
आयुष्याला माझ्या एक नवा अर्थ देऊन गेलीस.

प्रियांशी आठवतात ना का ग तुला
तो दिवस ज्या दिवशी आपण,
पहील्यांदा बोललो,पहील्यांदा फिरलो
पहील्यांदा सागरकिनारी बसलो हातात हात घेउन.

पहील्यांदाच एकमेकांसोबत हसलो, एकमेकांसोबत रडलो,
आठवतो का तो दिवस, ज्या दिवशी आपण नाही बोललो,
दुसरया दिवशी भेटल्यावर मात्र ,आधीचे सारे विसरलो
हातात घेऊन हात तुझा मी मग हसलो.

मनातील भाव माझ्या नाही मी लपवू शकलो
कारण मी होतो तुझ्या प्रेमामध्ये पडलो,
प्रेमामध्ये त्या पडुन आपले सर्व भान विसरलो
मनीचे भाव माझ्या तु कसे जाणलेस?
प्रेम तुझेही आहे माझ्यावर हे तु सांगीतलेस
आयुष्यभर साथ देण्याचे वचन तु मला दिलेस,
आयुष्यात मला हवेहवेसे वाट्णारे खरे प्रेम मात्र तु मला दिलेस.

नाही सोडणार कधी एकटी हेच आज मी तुला सांगत आहे,
मी प्रेम करतो तुझ्यावर भरमसाठ हेच तुला समजावत आहे.

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

तुझं माझ्या आयुष्यात येणे

तुझं माझ्या आयुष्यात येणे
हे माझ्या आयुष्यातील वळण होतं,
जणु मला सकाळी साखरझोपेत
पडलेले एक गोड स्वप्न होतं.

तुझ्याच विचारात इतका गुंतलोय
की काय करावे काय नाही ते कळत नाही,
डोळे बंद केल्यावरही तुझा चेहरा
नजरेसमोरून जात नाही.

राहशील ना ग शेवट पर्यंत
देत प्रिये मला साथ,
काही चिंता उरत नाही मनात
जेंव्हा हातात असतो तुझा हात.

तुझ्याशिवाय माझं आयुष्य
हे जणु पानांविना झाड,
तुझ्या आठवणी आल्या दाटुन
की मग मन होते हैराण.

तुझ्या आठवणी आहेत
मग मला नाही कसलीही भिती,
आज आहे उद्या नाहीत
अशी संकटे जरी आली किती.

अनेक वादळे तुझ्यासाठी
पार मी करुन येईन,
तुझा हात हातामद्ये
घेऊन साथ तुला देईन.

मी आपले नाते कधी
व्यक्तच करु शकत नाही,
कारण नाते व्यक्त करताना
मला शब्दच पुरत नाहीत.

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

कुणीतरी असावं नेहमीच सोबत !!!

माझ्याच विचारांनी दिवसाची सुरवात करणारं,

कधीतरी वाटतं कुणीतरी सोबत असावं

होता विरह थोडातरी काळजी घे स्वतःची म्हणणारं

हे सारं बोलताना नकळतपणे दोन आसु गाळणारं

कुणीतरी असावं माझ्या परतीच्या वाटेवर डोळे लावुन बसणारं

काहीही झालंतरी माझा फोन कट न करणारं

आणि बोलणे कुणालाही समजणारही नाही इतक्या सहजतेने बोलणारं

कुणीतरी असावं अश्या माझ्याशी तासंतास गप्पा मारणारं

दिवसभरं माझ्या फोनची आतुरतेने वाट पाहणारं

फोन आल्यावर माझ्यावरं लटके लटके रागवणारं

कुणीतरी असावं मी समजावल्यावर मात्र नचुकता सॉरी म्हणणारं

सुट्टीच्या दिवशी भेटायला यायला सांगणारं

थोडासा तरी उशीर झाला येण्यासाठी तर येरझारया घालणारं

कुणीतरी असावं सोबत आतुरतेने माझी वाटं पाहणारं

माझ्या डोळ्यांतील भाव बोलले नाही तरी जाणणारं

एखाध्या नाजुक भावक्षणी डोळ्यातुन पाणी गाळणारं

कुणीतरी असावं माझ्यावर असे जिवापाड प्रेम करणारं

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

कधीतरी एकटं असावे असे वाटते

सारे सोबत असतानाही कधीतरी एकटे असावे असे वाटते...

त्या वेळी आसपास कोणीही नसावे असे वाटते
आजुबाजुचे रान सारं गप्प गप्प झालेलं असतं
धुक्यानेही रानसारे गच्च गच्च झालेलं असतं
कुठल्यातरी झाडाखाली डोळे मिटुन बसावसं वाटतं
आणि मग...
सारे सोबत असतानाही कधीतरी एकटे असावे असे वाटते...

आले आले मी आले करत सर धावतं येते
तुझ्या आठवणींचे पिंपळपान मग मनात दाटुन येते
त्या आठवणींच्या जोरावर पुन्हा उंच उडावंस वाटंत
स्पर्श करुन तारयांना खाली खेचुन आणावंस वाटतं
आणि मग...
सारे सोबत असतानाही कधीतरी एकटे असावे असे वाटते...

त्या तिथे आज कुणीही येऊ नये असं वाटंत
अचानक कुठुन तरी आभाळ वर दाटतं
तलावाच्या काठी मग माझं मन भिजु लागतं
पाण्याच्या पार्श्वभुमीवर आपलं इंद्रधनुष्य शोधु लागतं
आणि मग...
सारे सोबत असतानाही कधीतरी एकटे असावे असे वाटते...

पाऊस थांबल्यानंतर निसर्गाची रुपे निरखु लागतं
थव्यांसोबत पक्षांच्या मन मात्र उडु लागतं
गवताच्या पात्यांवर पडलेल्या थेंबाप्रमाणे दुःख सारं मग ओसरु लागतं
कुठल्यातरी झाडाखाली डोळे मिटुन बसावसं वाटतं
आणि मग...
सारे सोबत असतानाही कधीतरी एकटे असावे असे वाटते...

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

फक्त एकदाच मला

एकदा तरी मला तुला,
मनापासुन हसवायचंय,
दोन क्षण का असेनात्या निखळ हास्यात,
स्वतःला हरवायचंय...

फक्त एकदाच मला तुझ्या डोळ्यांत,
नजरेला नजर मिळवत बघायचंय,
डोळ्यांमागचं वादळ मला,
अनाहुतपणे अनुभवायचंय...

फक्त एकदातरी मला,
तुला प्रेमाने जवळ घ्यायचंय,
नाहीस जगात ह्या तु एकटी,
हेच तुला समजवायचंय...

फक्त एकदा तरी तुला,
माझ्यासाठी बेचैन होताना पाहायचंय,
त्यासाठी मला तुझ्याशी,
एकदा खोटं खोटंच भांडायचय...

मग मला तुझ्यासाठी,
एकदाच विदुषक व्हायचंय,
तुझा तो लटका राग मला,
चुटकीसरशी पळवायचंय...

तुझा हात मात्र मला,
आयुष्यभरासाठीच पकडायचाय,
प्रेम करतो किती तुझ्यावर,
हेच तुला सांगायचय...

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

माणुसकी

फिर फिर फिरलो,शोध शोध शोधली,
वाटतेय आता की ह्या जगातली माणुसकीच संपलीय.
ऐकताय का तुम्ही ?
ह्या पैशाच्या तालावर नाचणारया जगातील माणुसकीच संपलीय!!!

फिरताना मि जगात खुप काही पाहीले,
आयुष्य आहे किती कवडीमोल हे दोन क्षणात जाणले,
कसे रोज रोज वाहतात इथे रक्ताचे सडे,
आणि नाही फोडत कोणीही तोंड अन्यायला येऊन जरा पुढे,
अन्याय मुकाटपणे सहन करण्याची जणु सवयच झालीय,
ह्या पैशाच्या तालावर नाचणारया जगातील माणुसकीच संपलीय!!!

चिमुरड्यांचे रक्त निर्लज्जपणे एक सैतान प्यायला,
निर्दयपणे करताना अत्याचार कसा नाही घाबरला,
माणुसकीचा इथे सर्रास खुन झाला,
आणि आपण पडद्यामागुन फक्त दोष दिला,
कायदाची भितीच ह्यांच्या मनातुन गेलीय,
ह्या पैशाच्या तालावर नाचणारया जगातील माणुसकीच संपलीय!!!

कुणी झोपलेल्या माणसांचे मुडदे क्षणात पाडते,
कुणी घडवुन बॉंबस्फ़ोट क्षणात सारे उध्वस्थ करते,
कधी हुंड्यासाठी छळ कधी प्रेमाचा खेळ,
सारे पाहुन निमुटपणे डोळे मात्र पाणावलेत,
अरे माणसाच्या जिवाची काही किंमत नाही उरलीय,
ह्या पैशाच्या तालावर नाचणारया जगातील माणुसकीच संपलीय!!!

कधी मनातुन वाटते की हाच काय तो भारतदेश,
ज्याने जगाला माणुसकी शिकवली,
शांततेची नवी दिशा नव्या जगाला दाखवली,
नेहरु ,बापुंचे विचार का सारी नवीन पिढी विसरलीय,
आज इथे अशी वैचारीक अधोगती चाललीय
पैशाच्या तालावर नाचणारया जगातील माणुसकीच संपलीय!!!

तुमचाच नेहमी
ओंकार(ओम)

तु परत येऊ नकोस

तु परत येऊ नकोस,

जुन्या आठवणी जागवायला,

आधीच खुप दिवस लागलेत,

मनावरील जखमा भरायला.....

दुःख अंतरी दाबुन,

एकांतामध्ये रडत असतो,

म्हणुनच का कोणास ठावुक,

सर्वांसोबत हसत असतो.....

तु आयुष्यात परत येऊ नकोस,

तुझे स्थान मिळवायला,

आधीच फार वेळ लागलाय,

त्या सर्व आठवणी विसरायला.....

पण...

काहीही असले तरी........

तुला शोधायला तरी,

नजर माझी फिरत असते,

आकाशीचा चंद्र पाहील्यावर,

तुझीच आठवण दाटुन येते......

तुला विसरण्याचा,

आत्ता कुठे मी प्रयत्न करतोय,

पण ही कवीता लिहीता लिहीता,

पुन्हा तुलाच गं मी आठवतोय...

नेहमीच तुमचा

ओंकार(ओम)

स्वप्नांचा शोध घेताना

स्वप्नांचा शोध घेताना,
दुःखे सारी विसरताना,

निराशेचा वेढा कधी तुम्ही

पाहीला आहे का तोडुन?

रात्रीच्या रंगमंचावर चांदण्यांच्या साक्षीने,

रात्रभर जागताना,

आठवणींनी व्याकुळ होउन,

कधी पाहीले आहे का तुम्ही?

त्या शांत रात्री जागताना,

डोळे सहज मिटल्यावर,

प्रिय व्यक्तीचा चेहरा डोळ्यांसमोर,

कधी आणला आहे का तुम्ही?

तो चेहरा समोर आल्यावर,

मनातल्या मनात हसताना,

दोन अश्रु नकळतपणे,

कधी गाळुन पाहीले आहे का तुम्ही?

ते दोन अश्रु गालावर,

अनाहुतपणे ओघळताना,

आठवणींच्या हिंदोळ्यांवर,

कधी खेळुन पाहीले का तुम्ही?

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

कालचा पाऊस

आज एकडे पाऊस,
आज तिकडे पाऊस,
तिथे ढगांत दाटला,
इथे डोळ्यांत दाटला.

भिजायचा आनंद लुटताना,
आसु डोळ्यांत लपवताना,
नेहमीच साथ माझी देणारा,
आहे सखा माझा पाऊस.

कधी वाटतो हवासा,
कधी नकोसा पाऊस,
आहे रोजचा तरी ,
नवानवासा पाऊस.

तिच्या ओल्या आठवणींनी,
चिंब भिजलेला पाऊस
प्रेमीकेली घातलेली,
आर्त साद हा पाऊस.

सोसायला शिकवणारा,
अनेक दुःखे हा पाऊस,
नंतर इंद्रधनुष्यी रंग,
दाखवतो हा पाऊस.

आठ्वतो का ग तुला,
प्रिये कालचा पाऊस,
मनात ओथंबलेला,
सखे कालचा पाऊस,
आहे रोजचा तरी .
आजचा वेगळा पाऊस

नेहमीच तुमचा
ओंकार (ओम)

इंतजार

बनके बादल आज मै जा रहा हु
गीत तेरे जुदाईके आज बना रहा हु
तेरे हसनेंपे मै यु हो गया था फिदा
तिरे नजर चला गयी तेरी सिर्फ् एक अदा

मै वो पल कभी ना भुला पाया
जब था तुमने मेरे लिये समयको रुकाया
दिलोंसे होते होते बात होठों तक आ गयी
बोल ना सके बात वो कभी हम दिलमें दबकर रह गयी

फिरभी मेरे दिलने तुम्हे बारबार पुकारा
है पुरा पागल तु कहेने लगा था जग सारा
फिरभी मैने कभी ना उम्मीदोंका दामन छोडा
पर फिरभी क्यों तुमने मेरे दिलको तोडा?

ऐसा क्यों किया तुमने ?
क्यु हो गयी हु खता हमसें ?
था एक दिलही तुमसे लगाया
एक सुहाना सपना था मैने सजाया

आखीर क्यों तुमने यु मेरे दिलको तोडा ?
मेरे साथ अचानाक बाथें करना भि छोडा
फिर एक दिन आयी फिरसे तुम्हे मेरी याद
शुरु की तुमने फिरसे करना मुझसे बात मैने था मनमै सिर्फ् तुम्हेही बिठाया नही सोचता तुम्हारे बारेमै ये तुम्हे बताया पर आजभी मै सिर्फ् तुम्हेही चाहता हु और चांदको देखकें कहता हु ए चांद मेरा प्यार जहॉभी रहे उसे हमेशा खुष रखना आजभी मे हुं तुम्हारे लिये बेकरार् कर रहा हॉ बस तुम्हारा इंतजार तुमचाच ओंकार(ओम)

घे भरारी

आज अनुभवला मी पाश हा मनाचा
जणु झाला होत अंत माझ्या सर्व भावनांचा,
जसा हळुहळु पडत जातो वेढा झाडांवर वेलींचा
तसाच पडला होता आज वेढा मनावर वेदनांचा.

विसरुन गेलो होतो ते सर्व दिवस सुख:चे
आता फक्त मोजत होतो क्षण क्षण ते दु:खाचे,
आयुष्यामध्ये जोवर यशाची मला साथ होती
तोवर माझ्या आजुबाजुला प्रशंसकांची गर्दी होती,
आज जेंव्हा माझी वाट थोडीफार चुकली
आजुबाजुची तोबा गर्दी नजाणे कुठे सुकली,
अपयशाचा वाटेकरी व्हायला तयार नव्हते कोणी
पुर्वीचे दिवस आठवले नी डोळ्यांत आले पाणी,

पण...........

मन मात्र सांगत होते सगळी ताकद एकत्र करुन बघ
स्वप्नांचे बळ सारे पंखामध्ये आणुन बघ,
एक ना एक दिवस सारे यश तुझ्याकडेच परतणार
अपयशाचे काळे ढग मग आपणहुन निसटणार,
त्याच ताकदीच्या जोरावर मी यशाच्या उत्तुंग शिखरावर जाणार
मात्र भुतकाळातील चुका आता पुन्हा नाही करणार,
फिनीक्स पक्षाप्रमाणे मी राखेतुनही जिवंत होणार
आणी मग सगळी ताकद एकवटुन मी भरारी घेणार,

कारण मन माझं सांगतयं
घे भरारी पुन्हा एकदा
यश बघ पुन्हा एकदा
आसु सारे विसरुन जा
निखळ हास्य शोध पुन्हा एकदा


तुमचाच नेहमी
ओंकार(ओम)

प्रिये तुझ्याविना

नाही आयुष्याला अर्थ काही
ग सजणे तुझ्याविना,
नाही शक्य ग माझे जगणे
आता प्रिये तुझ्याविना.

माझे सारे काव्य वाटु लागते
सुनेसुने तुझ्या गोड आठवणींविना,
नाही सरत दिवस माझा
तुझा आवाज ऐकल्याविना.

कशी होतील ग सखे
स्वप्ने माझी तुझ्याविना
कोण देणार ग साथ माझी
सुखः दुःखात फक्त तुझ्याविना

विचार माझे थांबतात
मन माझे भरुन येते,
वरुन जरी शांत दिसलो तरी
मनात दडलेले एक वादळ असते,
आठवणी मनात दाटुन आल्या
की प्रेम डोळ्यांतुन अश्रु बनुन वाहु लागते,

आणी मग,


वेडे मन माझं त्या वेड्या आठवणींवर काव्य बनवु लागते................................

तुमचाच नेहमी
ओंकार(ओम)

पुन्हा एकदा पुन्हा एकदा काव्य मला करायचे आहे......

ह्या कवीतेतला कवी हा आपल्या मित्र मैत्रीणींना सोडुन दुर चालला आहे हे त्याचे सोडुन जातानाचे काव्य आहे, त्यांना आपण सोडुन् जातोय आपल्या मित्र मैत्रीणींना ह्याचे त्याला फार दुख आहे पण सोबत एक आशाही की तो एकदिवस नक्की परत येणार. कोणाच्याही खाजगी जिवनावर ही कवीता लिहीलेली नाही. जर कुठेही अशी आढळली तर तो निव्वळ योगायोग समजावा. :- ओंकार



पुन्हा एकदा पुन्हा एकदा
काव्य मला करायचे आहे,
पुन्हा एकदा पुन्हा एकदा
मनसोक्त मला हसायचे आहे.

पुन्हा एकदा पुन्हा एकदा
स्वप्नांच्या दुनीयेत जायचे आहे,
पुन्हा एकदा पुन्हा एकदा
भावनांच्या हिंदोळ्यावर खेळायचे आहे.

पुन्हा एकदा पुन्हा एकदा
शब्द मला जुळवायचे आहेत,
पुन्हा एकदा पुन्हा एकदा
कवीता मला करायच्या आहेत.

पुन्हा परतुन मी असे एक काव्य करणार
तुम्हा सर्वांना दाखवुन ते शाबासकी तुमची मिळवणार,
आज ना उद्या मी परत इथे येणार
भावना माझ्या व्यक्त करण्याचा सच्चा प्रयत्न करणार.

पाहाल ना तुम्ही वाट थोडी तुमच्या ह्या मित्राची
आहे सोबत आता मला तुमच्यासोबत घालवलेल्या क्षणांची,
आठवण तर नेहमीच राहील मनामध्ये तुमची
तिच तर जागवत राहील इच्छा पुन्हा परतण्याची.

काव्य देत राहाते शक्ती दुःखे पचवण्याची
आणी सोबत देत राहाते सुखेही वाटण्याची,
मजेमध्ये तुमच्यासोबत जिवन माझे जगण्याची
आणी त्याद्वारे आयुष्याचे सार आज समजण्याची.

नेहमीच तुमचा
ओंकार(ओम)

माझं मन पुन्हा तिच चुक करतं..........

कधी कधी मी माझ्या आयुष्याचा विचार करतो
सारे दुःख विसरुन मग भुतकाळात प्रवेश करतो

जुन्या आठवणींचा मग माग घेऊ लागतो
आणी मग वर्तमानातील हेवे दावे विसरतो

चांगले क्षण आठवले की मनातुन सुखावतो
आणी मग त्या क्षणांच्या आकाशामध्ये विहरतो

त्यावेळी मन माझं भावनावश होतं
आणी मग झालेल्या चुकांची आठवण करु लागतं

कधी कधी मन माझं नभ बनून बरसतं
कधी कधी ते डोळ्यांवाटे ओघळतं

बघणारयांना ते वरुन फक्त पाणी जरी वाटतं
तरी ते माझ्या तुटलेल्या मनाचं प्रतीबिंबच असतं

ना जाणे काय अचानक मन असं का दाटतं
मग त्या आठवणींच्या गर्तेत अजुन फसत जातं

मग कसाबसं ते त्यातुन बाहेर पडतं
पुन्हा असं करायचं नाही हे दरवेळी ठरवतं

पुन्हापुन्हा मन माझं तिच चुक करतं
का जाणे मन माझं मला असं का फसवतं

कसे बसे रडत रडत मग ते सावरतं
काव्य बनुन तेच सुखः दुःख मग कागदावर उतरतं

ते काव्य माझ तुम्हाला मात्र सुखावतं
आपणही करायला पाहीजे काव्य असं तुम्हालाही कधी वाटतं

जरुर करा कवीता जरुर बना कवी
व्यक्त करा भावना नाही बोलणार कुणी
पण ठेवा ध्यानात एक नाही सांगणार कुणी

कवी नाही फक्त सुखे भोगणारा
तर तो आहे दुःखरूपी विष घशात् ओतुन पचवणारा
स्वतः असला दुःखी तरी बाकीच्यांना ह्सवणारा
व व्यक्त करुन आपल्या भावना तुमच्या पर्यंत पोहोचवणारा
ओंकार(ओम)

पुन्हा एकदा........

पुन्हा एकदा....ह्या कवीतेतुन कुणाच्याही भावना दुखावण्याचा माझा हेतु नाही तुमचे ह्या बाबतीतले विचार प्लिज मला रिप्लाय करा.

आजकालचे राजकारणी साले असेच खेळ खेळतात,
दुसरयाच्या खांद्यावर बंदुक ठेवुन आपल्यावरच वार करतात,
गरीबांच्या जिवावरच ते निवडणुका लढवतात,
निवडुन आल्यावर मात्र आपल्यावरच पलटतात.

निवडुन यायच्या आधी त्यांना मायबाप बोलतात,
निवडुन आल्यावर त्यांच्याच जिवावरच उठतात,
वेगवेगळी नाटके करुन पैसा फक्त लाटतात ,
समाजसेवेचे व्रत घेऊन पैसा फक्त खातात,
समोर आल्यावर पैसा जनतेला विसरतात.

वेगवेगळ्या नावाने अनेक धंदे करतात,
पकडले गेल्यानंतर फक्त हॉस्पीटलचा रस्ता धरतात,
पकडायच्या आधी जे हट्टे खट्टे असतात,
त्यानंतर आजारीपणाच्या नावाखाली जामीनीवर सुटतात.

चारा ,धान्य अगदी शवपेट्यांचे घोटाळे करतात,
सगळा माल पचवुन मग सुखाची ढेकरही देतात,
आपण मोकाट सुटुन मग निरपराधांना त्यामध्ये फसवतात,
स्वतःहा एसी गाडीत बसुन ते फक्त इंटरव्यु देतात.

सरावलेले चोर साले ते मग चौकशीचे आदेश देतात,
आता अजुन काय बाकी ह्याचाच विचार करतात,
प्रत्येक महीन्याला काहीतरी नवीन बातमी पसरवतात,
मोर्चे काढयला लावुन जनतेची दिशाभुल सहज करतात.

मागेपुढे न पाहाता पोलीसांना लाठीचार्जचा आदेश देतात,
नंतर विचारपुस करुन जखमींची सहानभुतीही मिळवतात,
जनतेच्या डोळ्यांत किती सहजतेने धुळ फेकतात,
हे साले भामटे स्वतःला राजकारणी म्हणवतात.

विकासाच्या नावाखाली सगळे मते मागतात,
आपल्या घराचा विकास करुन देश विकायला लावतात,
कर्जे घेऊन भरमसाठ ति तशीच ठेवतात,
शेतकरयांना पँकेजेचे म्रुगजळ दाखवत राहातात.

निवडणुकीच्या वेळी तर मोठा चमत्कारच करतात,
जिंकुन आलो तर हे करीन ते करीन असे सांगतात,
जिंकेले तर सारे सहजपणे विसरुन जातात,
हरले तर विरोधी पार्टीचा डाव घोशीत करतात.

नागरीकांवर अघोषीत सम्राटशाही करतात,
भारत आहे प्रजासत्ताक ह्याचे सर्वत्र गुणगान करतात,
पकडुन ठेवलेल्या आतंकवाद्यांची देखभाल करतात,
आणी मग आतंकवादी हल्याची निंदा करतात.

गेंड्याची कातडी आपली फार जपून ठेवतात,
आणी मग सफेद कपडे घालुन वर समाजामध्ये वावरतात,
आपल्या देशाचे नेते असे गुणी असतात,
पापे करतात अनेक आणी गंगास्नान करतात,
तेच गंगेचे पात्र साफ करण्यासाठी परत टेंडर मागवतात,
का झाली अशुध्द ह्याचा मग विचार करत बसतात.

आता खरी वेळ आलीय जनतेने आवाज उठवण्याची,
ह्या समाजाच्या किडींना दुर फेकुन देण्याची,
आठवण करा त्या स्वातंत्र लढ्याची,
अनेकांनी डेशासाठी केलेल्या प्राणार्पणाची,
चला सर्व मिळुन सुरु करु तयारी परत त्या लढ्याची,
पुरे झाली तानाशाही ह्या भारतीय गेंड्यांची,
साथ जर असेल ह्याला आपणां सर्वांची,
होईलही भारतात नांदी पुन्हा एकदा शांतीची.

तुमचाच नेहमी
ओंकार ( ओम)

रंग कवीतेचे नव्हे तर भावनांचे...............

कवीता म्हणजे ......
मनावरउमटलेले भावनांचे सुरेख प्रतिबिंब
अवचीत मिळणारा एखादा भावक्षण
स्वतःला हरवण्याचा नाजुक क्षण
भावनांच्या हिंदोळ्यांवर खेळणारे मन

जे कवीता करतात
ते आपल्या भावना त्यातुन व्यक्त करतात
कधी दुःख, कधी सुखः व्यक्त करतात
मनातले भाव ते त्या द्वारे व्यक्त करतात

कवीता असतात,नाजुक फुलासारख्या ,
फुलल्या की आनंद देणारया
सुंदर दवबिंदुंसारख्या
मनाला सहजच भावणारया ,

कवीता विचार करायला लावतात
काही थोडेफार रडायलाही लावतात
काही मने जूळवतात
काही नाती बनवतात
काही भावना व्यक्त करतात
काही रोष व्यक्त करतात
समाजातील वाईट गोष्ठींवर काही वेळा प्रहारही करतात

कवीता शब्दांपासुन सुरु होतात
व शब्दांवरतीच संपतात
पण
संपता संपता ते
आयुष्याला एक ध्येय देऊन जातात
भावनांचे रंग मनावर असे चढतात की
ते संपुर्ण आयुष्यच बदलून जातात

म्हणुनच ते रंग मला कवीतेचे नव्हे तर भावनांचेच वाटतात.........................

उनाड कविता

वर सुर्य आहे तापला
खाली धरती तापली,
सारे उदास उदास
एक माय ती रडली.

घोटभर पाण्यासाठी
ती गावभर हिंडली,
श्रीमंताच्या दारापाशी
दोन क्षण ति थांबली.

आठवण बाळाची
तिच्या मनात दाटली,
ज्याला पाणी पाजण्यासाठी
ति गावभर हिंडली.

त्यांच्या घरात
सदाच शिमगा,
गरीबांच्या घरी मात्र
आहे फक्त वणवा.

तयांचा घरात
भरलेले माठ
तयांच्या विहीरी
भरल्या काठोकाठ,

बाळे तयांची
खेळती पाण्यासंगी
माझा तान्हुल्याची
लाही होत असेल् अंगी.

नाही मोल तयांना
त्या घोटभर पाण्याचे
तिच्या कानात गुंजले
रडणे पोटच्या गोळ्याचे,

तयांच्या शेतात पाटातुन
वाहे पाणी
तिच्या बाळाच्या
डोळ्यांत नाही पाणी.

सारया विहीरी आटल्या
नदी नालेही आटले
पावसाची वाट पाहत
डोळे आभाळी लागले,

आभाळात नाही पाणी,
धरणीत नाही पाणी,
नाही कुठेही बाकी पाणी
मग डोळ्यांतुन का वाहे पाणी

धिर करुन ति आई
त्या आईला बोलली,
तुमच्या सारखाच
माझाही कान्हा निजला आहे घरी.

थोडेसे तरी पाणी
मला मिळेल कागे माये,
पाण्यासाठी माझा राजा
माझी घरी वाट पाहे.

थोडेसे पाणी घेऊन
ति खुशीत चालली,
उचलुन घेण्यासाठी बाळा
ति माय आज धावली.

घरी जाऊन तिने
बाळास पुसले
बाळराज माझे आज गप्प का बैसले,
काय सांगेल तो तिला निरागस तो बाळ
आईच्या मायेने आज भारावुन गेला होत एक काळ.

मुखवटा

कुठुन आलो आपण
आयुष्य आपले भरजरी,
नको त्याच्या पाशात अडकलो
केली जिवनाची नासाडी.

किती चांगले मुखवटे
किती दिले शिव्याशाप,
वाटले होते गंगेमध्ये धुवुन जातील
आपली पापं.आपली
पापं संपली नाहीत
गंगेमध्ये धुतली नाहीत
मनामध्ये काळोख असल्याने
मने मात्र जुळली नाहीत.

दुसरयाची कधी नाही केली पर्वा
जेव्हा होता जवानीचा जोश
,आयुष्याची लाट हरवुन गेली
तेंव्हाच कशाला द्यायचा नशीबाला दोष.

चित्रगुप्ताप्रमाणे बनवत राहीलो
जमाखर्चाच्या वह्या
समजुन कोणालाही घेतले नाही
आता लागले पस्तावया

आपला शोध चालुच राहीला
कधी भावार्थ कुणा न सापडला
भेटला आणी पुन्हा हरवला
मुखवट्या आडचा मुखवटा
चेहरया आडचा चेहरा
लुप्त होतच राहीलाहोतच राहीला........

शांततेचा अंत शोधताना

ती शांतता वादळापुर्वीची,
भेटण्यापुर्वीच्या विरहाची ,
मनात दाटण्यारया भावनांची,
कधी कधी हसवणारया आठवणींची....

जशी नेहमीच असते किनारयाला साथ लाटांची,
असते रात्रीला साथ आकाशातील चंद्राची,
जशी नेहमीच असते ओढ नदीला सागराची,
जशी दुःखामागुन लागत राहाते आस मनाला सुखाची,

तशीच मनपण पाहु लागते वाट त्या आवडणारया व्यक्तीची,
तिची वाट पाहाता पाहाता अनाहुतपणे ओघळलेल्या अश्रुंची,
तेंव्हा अचानक लागु लागते चाहुल तुझ्या येण्याची......
आणी मग होणारया मनोमिलनाची..

माझ्या मनातील तुझ्या अमर अश्या स्थानाची
मी देतोय ना ग्वाही आज माझ्या प्रेमाची
"शांततेचा शोध घेताना" देशील ना गं साथ माझी....

नकळतचं.........

हे स्वप्न आहे की कल्पना,
आज काही केल्या कळेना.
कित्येक वर्ष जे स्वप्न होते माझ्या मनी,
तोच स्वप्नातील राजकुमार आज आला माझ्या जिवनी....

तो राजकुमार जिवनात माझ्या अनाहुतपणे आला,
दिवस सरु लागले तसा तो मनामध्ये घर करुन बसला,
एकमेकांना समजुन घेताना नकळतच मने जुळली,
प्रत्यक्षात त्याला भेटण्याची हुरहुर मनी लागली....

वरुन मी शांत असले तरी,मनात एक वादळ होते.....
भुतकाळातील आठवणींचे, काटे मनाला बोचत होते......
त्या सारयाला सामोरे जातमी त्याला भेटले....
माझ्या मनातील सारे भाव घाबरतचं त्याला बोलले....
आज स्वप्न माझे पुर्ण झाले,तो माझ्या सोबत होता...
सागरकिनारी सुर्य मावळताना,हातात त्याचा हात होता.....

प्रेमाचा निशीगंध बहरु लागला,
शुक्रतारा अधिक तेजाने चमकु लागला.....

पण...............

माझं मन अधीर झालं,
त्या राजकुमाराला सांगण्यासाठी
मी फक्त तुझीच आहे प्रत्येक जन्मासाठीच
फक्त तुझीच रे.............

तुझे सुखः ते माझे सुखः
तुझे दुःख ते माझं दुःख
आयुष्याच्या प्रत्येक वळणावर माझी तुलाच साथ असेल

आणी...
त्याबद्दल मला एकचं हवयं देशील ना?
आयुष्य सरेपर्यंत तुझीच साथ..............

तुझ्याचसाठी तुझ्याचसाठी

तुझ्याचसाठी तुझ्याचसाठी कुणीतरी झरत आहे
गच्च निळ्यां आभाळात एक नभ संरत आहे
मनाचा डोह होतो आठवणींनी चिंब
त्या मनाच्या डोहतही पुन्हा तुझेच प्रतीबिंब

डोळ्यांनी का होईना आता बोलुन् घे प्रिये
तुला शब्द सुचतील तेव्हा कुठे असेन कुणास् ठाऊक?
तुला सुर सापडेल असे काहीतरी आत्ताच कर
तुल शब्द सुचती ल तेव्हा असेन नसेन कुणास् ठाऊक?

तु आहेस म्हनुन माझ्या आयुष्याला आहे अर्थ,
तु नसशिल् तर् माझे जिवन आहे व्यर्थ .
मेघानवाचुन नभामध्ये पाणी कधी जमेल् काय् ?
तुला वजा केल्या नतर माझ्यासाठी जगात काही उरेल काय् ?

डोळ्यांमध्ये वादळ आणी ह्रुदयामध्ये घाव् आहे,
त्या घावाच्या पाठीमागे वेदनेचा एक् गाव आहे.
तिथली लाल गुलाबे पाहुन सर्व माणसे फसतात्,
प्रेमामध्ये ह्या पडुन सर्व भान् विसरतात्.

ठरवलं ना एकदा

ठरवलं ना एकदा

मागे वळुन पुन्हा,
आता नाही बघायचं...

विसरलेल्या आठवणींना,
आता नाही आठवायचं...

चुकार हळव्या क्षणात,
आता नाही फसायचं...

अपेक्षांचे ओझे आता,
मनावर नाही बाळगायच...

नागमोडी वळणावर आता,
नाही जास्त रेंगाळायचं...

निसरड्या वाटेवर आता,
नाही आपण घसरायचं...

स्वतःच्या हाताने आता,
स्वतःला सावरायचं...

नी स्वतःचे आयुष्य,
स्वतःच आपण घडवायचं...

ओंकार

कवितेच नाव माहीत नाही!

प्राजक्त झेलावा हलकेच ओंजळीत,
असेच बोलावे तु माझ्याशी,

जाईवर उमलावे फुल आणी,
कळु नये वेलीलाही असेच तु सोसावे माझ्यासाठी

सागराच्या लाटेप्रमाणे किनारयावर येऊन परत जावे,
मात्र परत परत यावे मिलनासाठी,

येवढे सारे मागतो आहे खरे,
पण् दुख तुझे जन्मभर सोशीन ग प्रिये फक्त तुझ्या साठीच.........

सगळे संपण्याआधी...........

सगळे संपण्याआधी...........
होय तोच मी कवी,
होय अगदी बरोबर ओळखलतं मला,
जो कधी काव्य करुन तुला हसवायचो,
मनातल्या भावना माझ्या व्यक्त करुन तुमच्या पर्यंत पोहोचवायचो.............

अचानक एके दिवशी,
तु माझ्या आयुष्यात आलीस आणी,
मग थोडाफार सुखी झालो,
बाकी सर्व विसरुन प्रेम गिते करु लागलो............

तुझ्या प्रत्येक अदांचा मि विचार करत होतो,
तिच्या आठवणी घेऊन सोबत
रात्र रात्र जागत होतो..............

आयुष्य सुरळीत चालू असताना,
न जाणो अचानक काय झाले..........
एका झटक्यात,
सारे जिवन उध्वस्थ झाले.......
एकांतात रमणारे मन माझे,
मात्र तुझ्या विरहाने मात्र व्यतिथ झाले.......

व माझे नक्की काय चुकले ह्याचाच विचार करू लागले,

तु माझी साथ सोडलीस,
माझी काहीही चुक नसताना....
शब्दच काय ते साथ् देत् होते,
बाजू माझी मांडताना .......

कधी नाही तो मी तेंव्हा रडरड रडलो ,
तुझ्या आठवणी विसरण्याचा निष्फळ प्रयत्न करू लागलो ......

पण ,
तुझ्या त्या आठवणी जात नव्हत्या आयुष्यातुन माझ्या....
मलाही त्या सुखाने जगु देत नव्हत्या ,
हरलो जरी मी प्रेमात तुझ्या,
तरी ,
जिवनात मला जिंकायचे होते.....

सांगायचे होते हे शेवटचे काव्य तुला
म्हाणुन तर लिहीले आहे,
हे पत्र फक्त प्रिये तुला फक्त तुलाच गं.........

हे पत्र वाचुन होई पर्यंत,
कदाचित,
मी तुझ्या आयुष्यात नसेन.....
कदाचीत,
मी तुझ्यापासुन फार दुर गेलेलो असेन,
घाबरू नकोस फक्त एकदा तुझ्या ह्रुदयात वाकून बघ ,
कुठेतरी कोपरयात अजुनही,
मीच मी असेन..............

आणी हो ,
जमलेच तर मला माफ कर........
पहिल्यांदा मी एक निर्णय घेतलाय,
तोही तुला न सांगता,
कुणालाही न विचारता






माझं आयुष्यं संपवण्याचा..............................

..............

एकांत

एकांत तुला नि मला भेटवणारा,
भेटल्यावर हवाहवासा वाटणारा,
कधीकधी हसवणारा कधीकधी रडवणारा,
सुख दुखात नेहमी साथ देणारा,
मनातील भाव नकळतच जाणणारा,
वेदना विसरायला लावणारा ,
एकांत हा तुला नि मला आवडणारा.......

न बोलता सर्व काही सांगणारा,
न सांगता सर्व काही समजावणारा,
जिवनातील कमतरता दाखवणारा,
आठवणी अनाहुतपणे जागवणारा,
त्या आठवणींच्या हिंदोळ्यांवर खेळवणारा
,एकांत हा तुला नि मला आवडणारा.......

कधी प्रेम तर कधी द्वेष दाखवणारा,
कधी प्रेम तर कधी द्वेष दाखवणारा,
असाच हा एकांत तुला नी मला भावणारा,
अंधारलेल्या रात्री तारे मोजायला लावणारा,
रात्ररात्रभर तुझा विचार करायला लावणारा,
चंद्राच्या साक्षीने सर्व विसरायला लावणारा,
असाच हा एकांत स्वतःबद्दल काही सांगणारा,
एकांत हा तुला नि मला आवडणारा.......

चक्रव्युह अंधाराचा

आज अचानक का अडकलो,
चक्रव्युहात ह्या मनाच्या,

जणु बांधलो गेलो,
आज मी बाहुपाशात अंधाराच्या,

अंधार हा मनातला नात्यातला,
डोळ्यांमागील ढ्गांतील,

हो तोच हा अंधार,
अंधारलेल्या भावनांचा अंगार.....

शिरलो आत अभिमन्युसारखा
विळखा तो तयाचानाही कळला मला,

तो होता एक डाव त्याचा मनामध्ये लढता लढता,
घेतला ताबा माझ्या मनाचा,

अंधार दाटुन येताच सर्व सर्व काही विसरलो......
मनातील अंधाराच्या जाळ्यामध्ये फसलो

अंधाराने मला आज असे काही वेढले,
दाटुन आले मन माझे,

आठवणींमध्ये गुंतले,
कधीही न हरणारे माझे मन, आज मात्र तुझ्यापुढे फक्त तुझ्यापुढे हरले......

मीही कविता केली असती

मीही कविता केली असती
पण करता येत नाही भावना त्यातुन व्यक्त केल्या असत्या
पण ऐनवेळी शब्दच सुचत नाहीत.
मीही काहीतरी लिहीले असतेजे लोंकांना पटले असते

त्यांनीही कधीतरी बोलता बोलता माझीही आठवण काढली असती
पण काहीतरी लिहीण्यासाठी वेळच मिळत नाही
मी कविता केली असती तुम्हाला वाचुन दाखवली असती
ति कविता वाचता वाचता शब्दरुपाने तुमच्या मनातही डोकावलो असतो
पण काय करणार तुमच्या मनात डोकावण्याचे सौभाग्य आम्हाला लाभत नाही

मिही तुझ्यावर काही कविता लिहीली असती
तुला एकांतात ति सांगितली असती
तुझ्या चेहरया वर दोन क्षण नकळत हास्य उमटले असते
पण ते हास्य पाहाणे कधीही मला जमले नाही

ठिक आहे मी कुणी कवी वेगेरे नाही
भावनांच्या आकाशात उडायला मला अजुन जमत नाही
काव्यातुन आपल्या भावना व्यक्त करायला मला अजुन येत नाही
शांतते मध्ये कवींसारखे मन माझे अजुन रमत नाही
तु जवळ नसलीस तरी तु सोबत असल्याच्या भास मला होत नाही
वाळवंटामधील म्रूगजळ मात्र मला अजुन दिसत नाही
कारण मनाचा वेध घेणारे काव्य मात्र मला अजुन जमत नाही

अगं ए दिवाने

अगं ए दिवाने
तुझा दिवाना बनवलस गं मला

प्रेम काय असतं हे
आज शिकवलस ग मला

आत्तापर्यंत करत होतो मी
फक्त स्वतःचा विचार

तुझ्या आठवणींनी आज मात्र
मी होत आहे बेजार

आत्त पर्यंत होतो मी
एका चौकटीत गुंतलेलो

बाहेरच्या जगातील
सारी सुखेः मी हुकलेलो

तु मात्र आता मला
असे काही सावरलसं

जिवनाचे सारे सार मला
तु समजावलसं

तु जेंव्हा त्या लाजरया नजरेने
अधुनमधुन माझ्याकडे पाहातेस

जणु काहीतरी त्यातुन
जादु काही करतेस

तुझा आणी फक्त तुझाच
विचार आज् मी करतोय

तुझी आठवण काढत
मीही कविता लिहीतोय

काय करायचे हे कळतच नाही
काय काय बोलायचं हे सुचतच नाही

आज सांगायचे तुला हे रोज सकाळी ठरवतो
तु समोर आल्यावर मात्र सारे काही विसरतो

त्यावेळी नजरेत तुला भरभरून साठवतो
तुझी आठवण आल्यावर तुझा चेहरा आठवतो

नवे पंख

नवे पंख नवा ॠतु
नव्या ॠतुंचा बहर नवा
नव्या स्वप्नांनी उडण्यासाठी
नव्या स्वप्नांचा आभाळ हवा
नवी स्वप्ने वाट नवी
सर्व काही हवे नवे नवे
मिळो तुला जे तुला हवे हवे

असाही अंधार

जिथे आयुष्याचा अर्थ संपला,
त्या जिवनाच्या वळणावर उभा आहे बघ मी,

त्या काळोखाच्या आडोश्याला जरा शोध मला
बघ नक्की मिळेन मी,

असेन असाच शांत
अंधारलेल्या रात्रीसारखा,
दिवस उजाडण्याची वाट पाहत,
असेन असाच कासविस तुझ्या आठवणींनी
जसा होतो आज भेटल्यावर,

बघ फक्त एकदा
मागे माझा आवाज आला तर,
बघ असेनही कदाचित मागे उभा,
जन्मोजन्मी तुझीच वाट पाहत,

अरे तुला काय वाटते
जाईन का मी असा सोडून,
अनाहुत पणे अंधारामद्ये????

नाही ग वेडे,

अपयशाला घाबरणारयांपैकी मी नाही,
आयुष्यात आली जरी माझ्या संकटे काही,
नाही दाखवणार पाठ सखे,

आहे मनाच्या पंखात बळ मैत्रीचे,

आकाशामद्ये चमकणारया चंद्राप्रमाणे नसेनही कदाचित,
पण काळोख्या रात्रीत चमकणारया काजव्याप्रमाणे नक्कीच आहे ना गं मी?

अग अंधारलेल्या ह्या जगात राहीनही मी असाच शांत,
पण चालेल का तुला ते?

लागतील काही जन्म उलटतील काही जन्म,
जाईनही कदाचित मी दुर ह्या जगातून,

पण माझे हे गित देत राहील तुला साथ काळोखामद्ये,
अग वेडे तेंव्हा कधी जर माझी आठवण आली,
तर काळ्याकभिन्न अश्या आकाशातील
तारयांमध्ये पहा


सगळीकडे तुला मीच दिसेन


! मीच दिसेन!! मीच दिसेन!!!

मि आणी अंधार.

मि आणी अंधार.

त्या दिवशी घरातुना निघालो
पाहायला अंधार

विचारून घेणार होतो गोष्ठी
सुःख दुखाःच्या दोनचार,
फिरफिर फिरलो पण
नाही मिळाला अंधार.

नाराज होउन शेवटी मि एका घरापाशी आलो,
कंटाळलो होतो म्हणुन तिथे दोन क्षण थांबलो.

तेवढयात नजाणो कुठून तो बाहेर आला,
पाठी मागे येऊन माझ्या दोन् क्षण थांबला.

मी म्हणालो अरे मित्रा माझी कसली भिती?
रात्रीच्या राज्याचा राजा तु घाबरतोस् किती?

तो म्हणाला मला घाबरवेल अशी जगात एकही गोष्ठ नाही
तु जाशील घाबरून म्हणून मी बाहेर आलो नाही

मी विचारले त्याला रात्री पडतोस बाहेर मग
दिवसा असतोस कुठे ?

तो म्हणाला रात्री बाहेर असतो
म्हणुन दिवसा असतो एथेच

अरे मला तुम्ही घाबरतात
तुम्ही मला काळा म्हणता

हो आहे मी काळा
अरे पण मी रंगाने काळा आहे ह्यात माझा काय दोष

अरे मी काळा आहे म्हणूनच तर माझा भाऊ प्रकाश गोरा आहे तुम्हाला रात्रीला झोप आहे
आणी मी आहे म्हणुन
तर तुम्ही आहात
मि असतो असतो तुमच्याच मद्ये
काळ्या कभिन्न ढगांच्या आड
अंधारलेल्या घरांच्या भिंती आड
त्या गावबहेरच्या डोंगराच्या आड
तुझ्यात त्याच्यात
सर्व आसमंतात्
प्रत्येक् दिशांत आणी

जसा आला नकळतच तसा निघुनही गेला अनाहूतपणे...............

ओंकार