कर्ज..तुझ्यावर

नुसता गुंता
खोल मनांत आठवांचा..
अन शिल्लक तो चुराडा
फक्त त्या चंदेरी स्वप्नांचा..
उगाच कश्यासाठी??
त्या सा-याला मखमलीत लपेटायचं..
पुन्हा त्या वचनांच ओझं..
का मनावर बाळगायचं ?..
नको...यार जपुन ठेवलेले काटे..
आता थेट काळजालाच बोचु लागलेत..
अन त्या वचनांचे ओझे सावरायला.
आता हातही टाळु लागलेत...
तसाही उपयोग काय.?
त्या सा-याचा..?
डोळ्यांतले अश्रुही आता
खुप खोलवरच सुकलेत..
अन तुटलेले बुरुज मनाचे..
मी नव्याने मागेच उभारलेत..
आता दिसतील कदाचित.
कुठेतरी त्या भग्नावशेषांच्या खुणा..
जमीनदोस्त होण्याची वाट बघत...
पुन्हा मातीत मिसळण्याच्या ओढीने..
खुप केलेस माझ्यावर
तुझ्या म्हणण्यानुसार उपकार..
आता पुरेसे कर..
तुझे हे असले भावनिक वार..
थांबव..आता हे तुझे असले..
फुकटचे अत्याचार..
तुही नकोयस..कुठेही आयुष्यात..
पण एक प्रश्न नक्कीच विचारायचाय..
कश्यासाठी चालवलायस खटाटोप..
मी असताना सोबत तुला...
माझी किंमत नव्हती..
काहीच मोल नव्हते तुला..
माझे...माझ्या प्रेमाचे..
मग आता?...
बदल माझ्यात
अजीबात झालेला नाही..
किंबहुना मी
कधीच बदलणार नाही..
कोणासाठीच मी
माझी ओळख अशी मिटवणार नाही...
आता तुला
माझ्याकडुन कुठेच थार नाही..
तु गेलीस सोडुन..अर्ध्यावरच..
तो डाव भातुकलीचा...
ती भातुकली कधीच सोडली
खेळायची...
आता दररोज साजरे करतो..
दिवस..जगण्याचे ..लढण्याचे...
तोच माझा दसरा..
अन तिच दिवाळी..
तुझ्यापासुन दुर जाऊन
पहील्यांदा स्वतःस शोधल..
सापडलो मी जश्याचा तसा..
त्या भुतकाळाच्या गर्तेत..
लपलेला...भांभावलेला..
रडलेला..कोसळलेला..
सावरलं मग स्वतःला...
मित्रांच्या सोबतीने..
अन त्या भगवंताच्या अशिर्वादाने...
सगळं काही नव्याने उभारलयं...
सगळं काही...
नवा डाव..नवचं राज्य...
नवा भिडु...अन नवा मी...
तुला वाटत असेल...
की कदाचित तुला आज माफ करेन.
पण ते निव्वळ अशक्य आहे...
कारण तुझ्यावर तुझ्या दग्याचे..
कधीच न उतरणारे..कर्ज आहे...
शक्य असेल तर शोध उत्तरे..
तुझ्या मनातल्या प्रश्नांची..
शोध..कुठे चुकलीस तु...
अन कुठे...बरोबर होतो मी.

ओंकार....

सांज

लवकर येईन रे
नेहमीच बोलतेस..
तरीही येतेस
उशीराने..सांज ढळताच...
सारं गाव,
अंधाराच्या कुशीत निजताच..
लवकर जायचेय रे..
धपापत्या उराने बोलत..
ठाऊक आहे
तुलाही ओढ असते..
भेटण्याची..बोलण्याची...
हसण्याची...चिडण्याची.
मग....
लवकर परतुन जायची..
घाई कश्यापायी?
सांगतेस..माझ्या आठवांत...
दिवसभर झुरत असतेस..
अंगणातल्या प्राजक्ताशी
उगाचच भांडत असतेस...
गावातली प्रत्येक वाट..आज
तुझी माझी कहाणी सांगते..
तुझ्या माझ्या भेटीला
कारण....
तिच एक साक्षी असते..
तो पश्चीम क्षितीजावर हलकेच
सांडलेला चंद्रमा..
अन ती,
दुरवर रानात कुठेतरी.
हळुहळु बहरलेली रातराणी...
जणु.... त्या चंद्राच्या स्वागतासाठी..
तीही आसुसलेली...
तुझ्यच सारखीच...
अन तो दिव्यांच्या,
प्रकाशात न्हालेला गाव..
पौर्णीमेच्या टिपुर चांदण्यात
उजळलेलं आभाळ
सारं कसं गुढ...
तुझ्या गही-या डोळ्यांसारखं.
स्वप्न डोळ्यांत असुनही...
अबोल...
निरागस...तुझ्या माझ्या,
मिलनाची प्रार्थना करत.
हसत..दुनीयेसाठी...
पुन्हा.........
सांज ढळण्याची वाट बघत...

ओंकार

उगाच...अगदी सहजच

स्पर्श ओझरता तो
शेवटच्या भेटीचा..
हवा हवासा वाटलेला..
तुझ्या डोळ्यांत दाटुन
तो काळही क्षणभर
त्या वळणापाशी थांबलेला.
ठरवलं होतं न?
आपण पहीलचं
की परतुन मागे नाही पाहायचं
सा-या निरोपाचं देणं घेणं
फक्त
एकाच क्षणांत उरकायचं.
पाऊलेही चालु लागलीच..
डोळे मात्र
अजुनही तिथेच..
त्याच वळणापाशी...रेंगाळत
तुझ्या पाऊलांचे ठसे शोधत..
कश्यापायी...
देवासच ठाऊक..
फलाटावरुन सुटलेली गाडी..
अन वाढलेलं अंतर.
ति दुर दुर जाणारी तुझी
पाठमोरी सावली..अन.
भरुन आलेला उर..
पुन्हा तुझ्याच आठवणींनी..
तोही उगाच...अगदी सहजच

ओंकार

स्वतःसाठी...

एक मोरपिस...
एकच चाफ्याचं फुल..
एक तोच गुलाब...
अन तुझ्या ओठांचा ठसा..
अजुनही तसाच..
माझ्या कवितांच्या वहीवर.प्रत्येक पानांत..
तुझी नवीन आठवण..
चुकार हळव्या क्षणांची..
एक
अबोल बोलकी साठवण..
थरथरते श्वास..अन
बाकी बरचं काही...
अनुत्तरीत..
तुझ्याच सारखं
तुझा तो,नेहमीचा अट्टहास..
स्वप्नांना नव्याने घडवण्याचा..
अन माझा तो प्रयास..
झालेलं...
सारं काही विसरण्याचा..
आणखी काहीच नकोय ग..
बस...तु जग...अन..
मलाही जगुदे..
काही क्षणांपुरते..
स्वतःसाठी...
ओंकार

जगण्याच्या कला..

आडवाटेच्या माळरानावरचा केवडाही..
बघ ना...ह्या उन्हानं केवढा वाळलाय..
अन त्या पिवळ्या झालेल्या गवतालाही..
पुन्हा वणव्याचा ध्यास लागलाय

राख होऊन जन्म नवा घेईलही तो
उद्या कदाचित पावसांत उमलेलही तो..
पाऊलांना ओल्या तुझ्या चुंबेल तो..
पुन्हा तुझ्या पदस्पर्शाने मोहरेल तो

तो दुरदेशीचा पारवा आलाय पुन्हा परतुन..
ओल्या नदीस ओढ ओल्याच त्या रानातुन..
गुंजतेय साद..खुळी तीच तुला गहीवरुन..
भेट सखे धावत येऊन त्या माळरानावरुन.

कोसळेल तो घननिळा पाहाताच आज तुला..
बिलगशील गर्जताच नभ सखे तु अशीच मला?
तिच खुळी तु...अन तोच थोडा मी खुळा..
आहेत ह्याच मुळी माझ्या जगण्याच्या कला..

ओंकार

अर्धीच तु..

अर्धीच रात सरलेली..
अर्धीच बात उरलेली..
अर्धीच तु..राहीलेली..
अर्धी..खोल मनात साचलेली..

बात तुझी नी माझी..
ओठांआडच का अडलेली..
प्रत्येक शब्दांत अनोळखी..
नवीन कहाणी घडलेली

येशील सखे तु नव्याने..
याही जन्मी तु साजणे..
सजेल चांदण्यापरी आज
अलवार प्रितीचे नव तराणे

रमतो...मी आजही..खुळा
सखे तुझ्याच त्या डोळ्यांत..
शोधतो अजुनही ते गुढ..
ओठांआडचे प्रेम शब्दांत..

सखे येशील तेंव्हाच ये...
घेऊनी उत्तरे अनेक प्रश्नांची..
जाऊदे सरुन क्षणार्धात..
दरी ह्या एकट्या क्षणांची..

अदा तुझ्या नशील्या...
शब्द तुझा डोलणारा..
अत्तराच्या लक्षावधी कुप्या
क्षणांत श्वास तुझा खोलणारा

जाईन विसरुन सर्वस्व..
भेट तुझी होईल तेंव्हा..
नसेन असुनही कदाचित..
शिरशील मिठीत सखे जेंव्हा..

अर्धीच तु.. अर्धाच मी..
माझ्यात तु...तुझ्यात मी..
शब्दांत तु...डोळ्यांत मी..
प्रेम तु...अन
तुझ्यावरच्या कवितांत रमणारा..
फक्त माझाच मी..माझाच मी...

ओंकार

तुझ्या पाऊलखुणा

जुनेच गित ते मिलनाचे..
आज मी का गात होतो..
तुझ्या पाऊलखुणा वाटांवरच्या
कवितांत माझ्या मी टिपत होतो..

हसत होतो...जगत होतो..
झुरत होतो...ओघळत होतो..
तुझ्या आठवांत मी कित्तेकदा...
पाऊस बनुन कोसळत होतो...

सजल्या रातीत पुनवेच्या त्या
नभीचा चंद्रमा माझाच मी होतो..
इतके सारे असुनही कश्यास..
एका नेत्रकटाक्षाने घायाळ होतो..

ओंकार

आज

आज
तिला खरचं खुप आठवायचयं
तिच्या प्रत्येक अदेला
आज कवितांमध्ये बांधायचयं
तिचं हसणं....तिचं बोलणं
तिचं ते बघणं..
डोळ्यांच्या कोनाड्यातुन
तिचं ते लाजणं...
अलगद ओठांआडुन
आज तिचं तेच रुप..
नजरेत..
अगदी आकंठ मला सजवायचयं
खरचं आज तिला
खुप खुप आठवायचयं

ओंकार

आभास

तुझ्या असण्या-नसण्याचे आभास 
सखे रोजच होऊ लागलेत
कसं काय सांगु मी तुला आता
माझे श्वासच सरु लागलेत


श्वास लवकर सरतील की?
तुझा ध्यास लवकर सरेल
तुझी पाठ फिरेल तेंव्हा 
कदाचीत उरांत श्वासच नसेल


हसशील कदाचित माझ्या नसण्यावर
की...उगाच तळहातांआडुन रडशील..
सांग ना मी नसेन समजवायला तेंव्हा
तु जगण्यासाठी काय करशील...


ओंकार

अनुत्तरीत...

ते वा-यावर उडणारे तुझे केस
अन सर्व विसरुन
माझ्या मिठीत शिरलेली तु
अन दोन डोळ्यांनीच
सजवलेलं स्वप्न
माझ्या डोळ्यांनी तुझं..
अन तुझ्या डोळ्यांनी माझं
ठरवुनही न घडलेली ती भेट..
अखेरची..
बहुदा ह्याही कहाणीला अंत नव्हता
नेहमीसारखाच...
अन अत्तराप्रमाणेच उडुन गेलेल्या
आठवणी..तुझ्या
अश्याच निमुटपणे..आयुष्यातुन
स्वप्नांतुन...
काहीच न बोलता...अनुत्तरीत...
अगदी तुझ्याच सारख्या..

ओंकार

आजकाल

लिहायची असते
कविता पण
खरच आजकाल
विचार करायलाच
वेळ नाही..

शब्द आहेत
भावनाही आहेत
पण त्याच दोघांचा
काही केल्या
मेळ नाही
उगाच काहीही
आपलं लिहायला
अन कविता
म्हणुन खपवायला
कविता काही
खेळ नाही..

खरचं सांगतो
शांत विचार करायला
दोन चार शब्द लिहायला
आजकाल मला
वेळ नाही

ओंकार

रातराणी

ती रातराणी सजते..
नव्यानेच चंद्रासाठी..
चांदण्यात हरवलेला..
तो चंद्र आज होता..

सुकली पाहुन वाट...
रातराणी आज अंगणी
तिच्या त्याने केलेला.
फक्त घात होता

विझल्या वाती अनेक..
दिवेही मालवुन गेले..
नभीचे तारे कित्तेक
पहाटेच लपुन गेले


ओंकार

पुन्हा

घेऊनी आलीस सोबतीस..
आकाशीचे चंद्र तारे..
अन सांडुनी गेलीस मागेच..
ते बोचणारे..निष्ठून वारे

मी तोच तो..तुझाच..
आजन्म तुझाच राहीलेला..
तुझ्याच आठवांना..कायम
शब्दांत गुंतवत राहीलेला

तु येशील म्हणुनी..रातराणी
अंगणातही सजली आज..
त्या वाटांवरी तुझ्याच खुळे
नयन तिचे जणु जडले आज

तु येऊनी फक्त एकदा..मिठीत
कोसळ सर्वस्व विसरुनी..
त्या हळव्या एका क्षणात ज
सखे तु ओळख माझीच बनुनी

वितळल्या चंद्रज्योती पुन्हा
अवसेच्या त्या चुकार राती..
शोभेल चंद्रबिंब तुझ्या.सखे
आज हिरव्या चुड्यासवे हाती

ओंकार

ती ओरीजीनल कविता काहीशी अशीच होती...फक्त त्याची मुळ प्रत मी ज्या कागदावर लिहीली होती तो कागद संपुर्णतः जिर्ण झाला तो फेकुन द्यावा लागला...तीच आज पुन्हा एकदा पोस्ट करत आहे....

मुळ कविताही तशीही कधीच पोस्ट केली नाही.. :P

मी अन तो

त्या काळालाही थोडसं थांबावं लागेल
जेंव्हा माझी सखी समोर असेल..
तेंव्हा तिचं माझ्यावरचं प्रेम त्याला
तिच्या स्वप्नील डोळ्यांत दिसेल

आकाशी आभास चांदण्यांचा
चंद्रास आजही तसाच छळतो..
पावसाचा हर एक थेंब ओघळता
बहुदा त्याच्याच डोळ्यातुन गळतो

मखमल पसरुन तुझ्या पायाखाली
मी निखा-यांवरुन चालत होतो...
तु बनलीस मंद वा-याची झुळुक
मी विरहाच्या झुल्यावर झुलत होतो


ओंकार

सहजच

आज मी हरलो त्याचे..

काहीही शल्य मनास नाही.

वचन तुला जिंकवायचे..

मीच देऊन बसलो होतो         

मी सहजच उलगडत होतो

झालो मी निःषब्द

समोर तु असताना

वचनात त्या दिलेल्या

सहजच फसलो होतो
मी सहजच उलगडत होतो

येतेस तु नव्याने..

नवपालवी पांघरुनी

रुपात तुझ्या फसव्या

आजही गुंतलो होतो

मी सहजच उलगडत होतो

येतेस तु सखी अशी

बनुनी तान बासरीची

डोळ्यांत तुझ्या मी

आभाळ शोधत होतो

मी सहजच उलगडत होतो

मी लिहीत गेलो...

अव्यक्त भावनांना

शब्दांत गुंतुनीया..मी

कविता बनवित होतो

मी सहजच उलगडत होतो

मी असाच जगत होतो..

सहजच उलगडत होतो..

मिठीत तुझ्या कोसळताना

मी पावसाला लाजवत होतो

मी सहजच उलगडत होतो

ओंकार

दर्द अनामिक

आज समोर पाहाताच तुला
शब्द ओठांआडच दडले होते..
मन मात्र त्याच आठवणींनी
पुन्हा नव्यानेच पाझरले होते

शांतचित्त मी..जगत होतो..
स्वप्नांमधील वाटांवर चालताना
सजवत होतो शब्दांत माझ्या
चेहरा तुझा सये तो हसताना

सजली मैफील रात ही उजाड
क्षणांत सारी सजुन गेली..
रातराणी खुळी तुझ्या स्पर्शाने.
आज अवेळी का बहरुन आली?

उगाच रुसणे तुझे सखे...
अन उगाच माझे समजावणे
असेच अनाहुत खुलणारे
ते तुझ्या माझ्या प्रितीचे तराणे

भेट आपली जन्मोजन्मीची..
खुण पाठी नव्याने सांडणारी..
नाते आहे काय तुझे नी माझे
जणू हेच नव्याने रोज सांगणारी

आलीस तु जवळी माझ्या अन.
आयुष्य माझे बनुन गेलीस..
अन लोकांस मात्र उलगडणारा
तो दर्द अनामिक होऊन गेली

विसरलो मी आज पुन्हा
त्या खुळ्या संकल्पना नात्याच्या
ये...फक्त एकदाच परतुनी
होऊन जा अर्थ माझ्या कवितांचा

ओंकार

सांग कसे पांग फेडु..

सांग कसे पांग फेडु...
माझ्यावरील तुझ्या उपकारांचे...
तुझ्यामुळेच मजला..
अस्तित्वाचा साक्षात्कार झाला

लावली होतीस तु मनाला
ओढ अनिवार आठवांची
त्याच ओढीतुन माझ्या
आज माझा घात झाला

सजला तो चंद्रमा नभांत
सजल्या असंख्य चांदण्या..
चांदण्यांच्या वर्षावात आज
का माझा चंद्र का एकटाच न्हाला..

ओंकार

फक्त ....खेळ

चिरफाड
तर केंव्हाच केली..
होती मी
माझ्याच विचारांची..
तुझ्यापायी..थांबलेल्या..
त्या प्रत्येक क्षणांची...
नाही जमला मात्र मला...
अजुन तुझा माझा मेळ..
बस
तुझा आपला...खेळ..
फक्त ....खेळ
मांडलेला डाव ..
अन सांडलेला घाव...
सोडलेला गाव..
नाही कुठे कुणाचाही ठाव..
बस..ह्या सर्वांत माझ्या
ओळखीचा उरलेला "मी"
मोडक्या स्वप्नांची
बिदागी घेऊन..
आयुष्य कंठणारा..
कण्हत कण्हत
फक्त ....खेळ

ओंकार

बस..नुसता खेळ

साला नुसता
आसवांचा खेळ..
शब्द नी भावनांचा
जुळत नाही मेळ..
बस..नुसता खेळ...

विचारांचा चिखल..
पाय पडताक्षणी..
आत आत ओढणारा..
अन मग पुन्हा
भुतकाळाच्या गर्तेमध्ये..
नेऊन पुन्हा सोडणारा..
बस...नुसता खेळ

सोबत चालण्याची वचने...
अन तुटलेली स्वप्न..
त्या स्वप्नांच्या उग्र
दर्पात फक्त बावरलेली
ती कातरवेळ...
बस..नुसता खेळ

ओंकार

तो न...ती...

तो : तुला ना काही कळतच नाही..
मी न बोलता काही समजत नाही...
शब्दांशी खेळणं अगदी सहजच जमतं
ओठांआडचे गुपीत कधी उलगडतचं नाही

ती=मनातली गुपितं तुझ्या
मीच नेहमी उलगडायचे का रे?
समजुन घे ना तुही
माझ्या शब्दांचे मौन सारे

तोः तु समजुन घ्यावेस
हीच एक इच्छा मनात असते...
कारण मनातल्या वादळाची
खंत बाकी कोणालाच नसते...

ती=चाहुल त्या वादळाची
मलाही छळते रे
वाट आहे जरी वळणांची
मी आहेच तुझ्या साथ रे

तोः सोबतीस तु नसतेस जरी..
याद तुझी अनावर असते...
हरएक क्षणांत उलगडणा-या
पुन्हा मनांत तुझीच प्रतिमा दिसते

ती= नको आठवांचे गाणे
उठी वेदनांचे काहुर रे
नसशिल ज्या क्षणी तु
होई जगणे माझे व्यर्थ रे

तोः आठवांचे गाणे सदैव गुणगुणत
मीच माझ्यात गुरफटत असतो..
अन माझ्या त्या अनाकलनीय वावरावर
पुन्हा मीच माझ्यावरच हसत असतो..

ती= भास का आभास होता
सांग रे तु कोण होता
संपले रे श्वास माझे
का तु अजुन जिवंत होता

ती= एकरुप होणे आपले
का श्वासांनाही मान्य नव्हते
जगणे नामंजुर त्यांना जरी
का मरणेही माझ्या नशीबी नव्हते

तो:श्वासांश्वासांत अखंड जाणीव
तुझीच मग छळते,
गुंतलेल्या त्या वादळात
तुझीच उणीव भासते..........खरंच!!!!!!!!!!!!!!

ती = गाठ जणू ती सैलच होती..
त्यातले अंतर आता खुंटत आहे..
दुरावा हा तुझा अभेदच होता..
त्यातच मी आता संपत आहे ...

तो:तुझ्यापासून दूर जायचं म्हटलं
तरी श्वास गुरफटतो..........
त्यामुळे बंद झालेला तुझा श्वास
माझाही जीव जाळत नेतो..........
मी मग जिवंतपणी मरत रहातो...........

ती = साथ तुझी मॄगजळासम...
मग सूर जणू बोलले ते मर्मबंध..
कंपतो एकांत जणू...माझाच ....
दिसतोस तिथे तू फक्त धूसर..

तो:समजून घेतल्यावर
वादळ कशाला गुंतून बसतील,
मग तीच उल्झन वळणच
वाढवत जातील..........बघ आजमावून

ती = कधी जाणलेस मन माझे...
अशी कित्येक वादळं गुतलीत तेथेच...
कारणं अनेक अशी कीती सांगावीत...
प्रश्नही फक्त तुझेच अन उत्तरेही...

ओंकार, रुचीरा, शशांक, हर्षाली..

‎"तिमीरसुक्त"..

एक कातर दिवा..
मिळमिणती वात घेऊन..सोबतीला
त्या मार्ग हरवलेल्या वाटांवर
उगाचच चालताना..जगण्याचा
अर्थच हरवुन गेलेला...
त्या दिगंतात ठासुन भरलेल्या..
"तिमीराशी"
अस्तित्वाची स्पर्धा करताना..
नकळत काही खुणा...
त्या अस्पष्ठ होत चाललेल्या
धुरांआड लपवत चाललेल्या..
अगदी,
कोणाच्याही नकळतच...
अन अंधारातच...बहरलेलं..
"तिमीरसुक्त"...
त्याच दिव्याने रचलेलं...
स्वतःच्या अस्तित्वाचीच आहुती देऊन..
अगदी सहजच...

ओंकार

बस ..थोडसंच जगुदे..

पावसाला मग सांगतो मी
अरे जरा बरसू दे ...!

अरे माझ्या सखेच्या मिठीत..
निदान थोडाकाळ तरी मला हरवुदे..
बस रे..थोडसंच जगुदे..
जास्त कश्याची अपेक्षा नाही..
खरचं रे तुझ्याकडुन...
गतजन्मी दिलेल्या वचनांची पुर्तता..
निदान ह्या जन्मात तरी करुदे..
बस रे..थोडसंच जगुदे..

आजकालचा माझ्या दिवस
सुरु होतोय..
फक्त तिच्यासाठीच..तिच्याकडुन
तेंव्हा तिचं बेचैन होणं माझ्यासाठीचं
तोडसं मला अनुभवुदे..
बस रे..थोडसंच जगुदे..

मग तिही होते..थोडीशी बेचैन..
देऊ लागते साद..
अगदी खोल..मनापासुन..
त्यासादेस प्रतिसाद देण्याचे...
निदान थोडं भाग्य तरी लाभुदे..
बस रे..थोडसंच जगुदे..

ठाऊक आहे..तुही होतोस कातर..
त्या सौदामिनीच्या आठवांत...
तुझी अन तिची प्रिती..
अगदी माझ्या अन माझ्यासखीच्या
प्रितीसम बहरुदे..
बस रे..थोडसंच जगुदे..

तो होतो..तेंव्हा हळवा..
उगाच दोन टिपं गाळत बसतो..
अन मी..मात्र त्याच आसवांना..
अनाहुतपणे शब्दांत गुंफत बसतो..
अश्रु ते शब्द होताना. मला मनसोक्त बघुदे..
तु झालायस ना हळवा..
आज तुझ्याजागी..
मला मनसोक्त बरसु दे.
बस ..थोडसंच जगुदे..

ओंकार

जगण्याचे गोड बहाणे

निःशब्द राहुनी स्वतः
दुस-यास बोलके करणे..
तुझ्या माझ्या आठवांत..
तुझे ते लाजुनी हसणे

येऊनी जवळी उगाच..
तुझे दुर जाण्याचे बहाणे..
अन दुर जाऊन मागे.
ते तुझे आश्वासक पाहाणे

त्या परतीच्या वाटांवरती..
तुझे खुणा सोडुन जाणे..
दाटल्या कंठाने तुझे सखे तु..
गावे धिरगंभीर प्रितीचे गाणे

अर्थ लाभेल शेवटी शब्दांस
तेंव्हा तुझे मिठीत हरवुन जाणे..
अन वचने घेऊन आयुष्यभराची..
माझे तेच जगण्याचे गोड बहाणे

ओंकार

सये..

नको देऊस साद सये..
मन था-यावर नाही..
याद तुझी येताच खुळी..
मन वा-यावर स्वार होई

मी जे टाळले लिहायचे..कवितांत.
आज तुझ्या डोळ्यांत तेच मी वाचले...
सये....तुझं प्रेम माझ्यावरचे..
त्या दोन आसवांत जेंव्हा नाचले

तुझ्या मिठीत एका..क्षणांत
सर्वस्व विसरुन..जगुन जायचेय...
तुझ्या गही-या डोळ्यांत मला
सये..सर्व काही विसरुन हरवुन जायचे

आकाशात चांदणी होशील तु
भिरभिरणारा काजवा मी असेन...
अवसेच्या रात्रीही मी तेंव्हा
कुठल्याश्या पानाआड नक्कीच दिसेन

ओंकार

देव माझा

देव माझाच असे खुळा..
असे शांत चित्त निळा..
माथ्यावरी शोभेल मयुरपंख..
मस्तकी तो चंदनाचा टिळा.

कोणी बोले त्यासी कान्हा..
कोणी म्हणे घनश्याम..
प्रत्येक ठिकाणी दिसेल तो
घ्या कोणतेही तुम्ही नाम

जोडले नाव जरी रुक्मीणीचे..
कान्हा राधेचाच राहीला..
अन कित्तेक डोळ्यांनी तो
मी मीरेच्या भजनांत पाहीला

विरक्त कान्हा मीरेचा..
खुळा बासरीवाला राधेचा...
द्वारकाधीश तो रुक्मीणीचा..
अन..सावळा तो द्रौपदीचा..

आर्त साद तयाला मिरेची..
गोड तान खुणावी राधेची..
भेट तयांसी कान्हाची..
त्याच यमुनेच्या तिरी..

ओंकार

दांभीक "मी"

सदा मुखी ठेऊनी रामनाम...
भोग आजन्म मी भोगीला..
आजन्म बैरागत्व लेवुनी..
जन्म फक्त मागे मी सारीला.

नसे थारा किंचीतस मनास..
मनात नाना विकारांचा पाढा.
परी येता जाता जनांस देई..
व्यर्थ विचारांचा फुका काढा

मोह माया..होता भाग..
खुळ्या मनांचा खेळ सारा.
दुनीयेच्या समोर मात्र..
टाळ चिपळ्यांचा फक्त पसारा

लेवुनी भगवी वस्त्रे आज मी..
लेपुनी शेंदुर माथ्यावरी.
आज पुन्हा मीच उभा राहीलो..
दांभीक "मी"ची फक्त सुरु राहील वारी.

ओंकार

बासरीवाला

तो खुळा...
कायमच खुळा राहीला..
आजन्मच त्या
श्यामनिळ्याचा शोध
घेत राहीला..
प्रत्येक पाऊलांत
तो बासरीवाला
काही औरच भासला..
अन प्रत्येक क्षणांत
भगवंत प्रत्येकालाच
आपल्यातलाच एक वाटला..
निळे अंतरीय...
आभाळाहुनही विशाल..
सुरेल बासरी..
सप्तसुरांतुन
वैषण्णता व्यक्त करणारी..
माथ्यावर मोरपिस..
वा-याशी स्पर्धा करणारे..
अन गळ्यांत
वैजयंतीच्या पांढ-या फुलांची माळ...
जणु नभांचे पुंजकेच...
निळ्या आभाळावर अलगद बसवलेले...
अगदी सामान्य वागणे..
कुठे दैवत्वाचा माज नाही..
कुठे सुदाम्याच्या सुक्या पोह्यांची..
जराशीही लाज नाही..
सगळं काही केलं..
अगदी सहजचं..
कोणाच्याही नकळत..
उध्दार केला..संहार केला..
रक्षण केले..प्रसंगी वारही केला..
अगदी सहजच..
ज्या बोटांत
दिव्य सुदर्शन धारणं केले..
त्याच बोटांच्या जादुने
अनेक गोपीकांनाही वेडं केले..
तेही अगदी सहजचं..


ओंकार

सांग ना?

तु नक्की
कश्यासाठी परततेयस?
सांग ना?
माझं तुझ्याविनाचं
तडफडणं बघण्यासाठी..?
की मी जगतोय ?
की मरतोय हे पाहाण्यासाठी..?
सांग ना?
काहीच का वाटत नाही तुला?
इतकी षंढ झालीस.?
का? सांगशील?
आजवर मी फक्त शोधच घेत होतो..
तुझ्या धुसर अस्पष्ठ पाऊलांचा...
तुझ्या खाणाखुणा सांगणा-या
त्या हळव्या अलवार स्वप्नांचा...
ती आज अवेळीच कातर झालेली रात
ती पाऊले दमल्याने अर्धवटच सुटलेली..
ती धुक्यात हरवलेली वाट...
ठाऊक आहे ना?
की आता तुझी चाहुलदेखील..
मनात एक वादळ उठवते...
अन सुरु होतं..एक नवंच द्वंद्व..
माझंच माझ्याशीच...
सारं काही…
कळुनही न कळलेली तु...
बोलायचीस...
तुझा अबोल शब्दांतले.
शल्यही मला समजते..
मग आज माझी किंकाळी..
का....
तुझ्या मनास हेलावुन जात नाहीय?
सांग ना....
जाऊदे ग...ठाऊक आहे...
ते बोलायचीस तेंव्हा तु माझी होतीस...
तुझ्या -हुदयात
स्पंदन बनुन घुमणा-या
श्वासांसारखीच...”अटळ”
त्या कान्हाच्या
हेलावणा-या खुणावणा-या
पाव्यासारखीच...”पवित्र”
त्या दगडांनाही
पाझर फुटायला लावणा-या
श्रावणसरीसारखीच...”निर्झर”..
तुझं असणं...
माझ्या स्वप्नांतल..
तसंच शाश्वत होतं...
तेंव्हाही... अन आत्ताही..
कारण...
स्वप्नांतली तु..अन
सत्यातली तु...
ह्यात तेवढाच फरक आहे...
“चिंता” अन “चितेत” आहे....
बस...आणखी काय बोलावे?
तुच सांग ना?

ओंकार

निळं वादळ..कुरुक्षेत्रातलं

एक वादळ..निळशारं..
त्याच कुरुक्षेत्री घोंघावलेलं
अन रथचक्र हाती धरुन
भगवंत
गांगेयाच्या अंगावर धावलेले..
नंदीघोषाचे पाश भले...होते..
त्या रथाच्या घोड्यांशी जोडलेले..
त्याच घोड्यांशी भगवंताने..
मनाचे नाते जोडलेले..
ओळखायचे..फरक
हातांच्या किंचीतश्या फरकाचा..
कसे चालवुन घेतील दैवी रथ
ओढणारे घोडे हात कोण्या परक्याचा..
राधेशी जोडलेलं सौख्य..
अन जन्मोजन्मांतरी जोडलेलं नावं..
त्या दोघांचेही...
रुक्मीणीचा कान्हा...
राधे-कृष्णात
आजन्मच रंगुन गेलेला...
तोच कान्हा
त्या मीरेच्या भजनांत
असाच
सर्व भान हरवुन दंग झालेला..
दोघींचाही तो...
पवित्र अश्या नात्याने
दोघींच्याही जवळ नसुनही..
मनाने त्यांचाच झालेला..
आयुष्यभरासाठी..
राजेश्वर्य त्यागुन..सर्वस्वाने त्याची..
वेडी झालेली "मीरा"..
अन
श्रीसखी बनुन अमर झालेली..
"राधा"..
दोघीही त्याच कान्हाच्या..
त्याही आयुष्यभरासाठी..

ओंकार

अनाम बंध....

खुप दिवस झालेत...
तिला भेटलो नाही..
ठरवलेय आज.... की भेटायचं
मनातलं..सगळं..अगदी सगळं..
आज तिला सांगायचं
तिच्या मिठीत आजही शिरायचं
अगदी नेहमीसारखंच
तिच्या चेह-यावर ढळणा-या बटा..
बोटांनी दुर सारत...
अगदी सहजच...
तिच्या त्या बोलक्या डोळ्यांत
हरवायचं अगदी सहजच...
तिही लाजेल थोडीशी...
अगदी उगाच
तेही अगदी नेहमीसारखचं
अन मग शिरेल तीही मिठीत..
सर्व काही विसरण्यासाठी..
निदान काही क्षणांपुरते...
डोळ्यांची मंद उघडझाप करत..
मला डोळ्यांत भरुन घेणारी ती..
अन अजुनही तिच्या त्या 
गही-या गुढ डोळ्यांची भाषा
समजुन घेण्याचा प्रयत्न करणारा मी..
त्याचवेळी
एका नेत्रकटाक्षाने
घायाळ करुन गेलेली तीची..
तिच अदा...
अगदी नेहमीसारखीच..
अन ठाऊक असुनही सगळं..
तिला त्रास देणारा मी...
मुद्दाम विचारत तिला...
की
किती प्रेम करतेस माझ्यावर?
त्या प्रश्नाने बावरुन...
लटकेच रुसणारी ती..
अन मग
तिला मनवण्याचा प्रयत्न करणारा मी..
तिचा रागही
तसाच तिच्यासारखाच गोड..
क्षणार्धात हरवुन जाणारा...
मोहक..
असचं तिचं नी माझं नातं..
जन्मोजन्मीचं..
साथही तशीच..
आयुष्यभराची..
अन जुळलेला एक अनाम बंध..
तिने
माझ्यासाठी केसांत माळलेल्या
मोग-याच्या गज-यासम दरवळणारा..
आजन्म............


ओंकार

‎"कान्हा"...

तोच तो कान्हा...
राधेच्या
वैजयंती माळेत शोभणारा..
मीरेच्या
आर्त भजनांत डोलणारा..
पांचालीच्या
फाटक्या पदराचं पांग फेडणारा..
रुक्मीणीचे
सौभाग्य बनुन वावरणारा..
कान्हा..
तोच कान्हा...
कुरुक्षेत्रात
पांचजन्य फुंकुन लढणारा..
अगदी अल्लड..लाडीक..
प्रत्येक गोपीकेच्या
गळ्यातील ताईत..
प्रत्येक गोपाळास
जवळचा मित्र भासणारा
कान्हा...
सुदाम्याचे पोहे आवडीने खाणारा..
राधेयाशी ..
आजन्म मैत्री करणारा...
निळ्या उत्तरीयाआडुन..
कायमच शिकवत राहीला..
प्रत्येकासच...
मैत्र...प्रेम...बंधुत्व...शत्रुत्व..
सगळं काही...अगदी सहजच..
भगवंत असुनही...
अगदी सामान्य माणसासारखं..
सर्व काही सहन करत..
अगदी सहजच...
सर्व दुःख
त्याच सुरेल बासरीच्या नादात गुंफत...
तेही अगदी सहजच...

ओंकार

हात तुझा हाती होता..

हात तुझा हाती होता..
काहीच फरक नाही पडला..
मृत्यु उभा माझ्या दारी होता..
बस..हात तुझा हाती होता..

प्रत्येक श्वास तुझ्या मिठीतला..
माझ्यासाठी खास होता..
बस.. हात तुझा हाती होता..

डोळ्यांतुन ओघळलेला थेंब
माझ्यावरच्या प्रेमाची साक्ष होता
बस..हात तुझा हाती होता..

तो रुसलेला ओला रुमाल..
पाऊले मागे फिरताना हसला होता
बस..हात तुझा हाती होता..

क्षणांत वाढणारे अंतर पण..
श्वासांत तुझाच दर्प होता
बस..हात तुझा हाती होता..

प्राण नेण्या मृत्यु चुकला होता..
वचनांच्या बंधनात बहुदा फसला होता
बस..हात तुझा हाती होता..

ओंकार

थोबाड-पुस्तक महीमा...

त्याच थोबाड-पुस्तकाने
रोज सकाळी उठवावे..
नक्की चाल्लेय काय?
माझ्या मनात
ते त्याच खुळ्याने विचारावे..
माझ्या मनातले गुपीत
मग सा-या दुनीयेस सांगावे..
कस्टमाईज करुन मग मी ही
ते उगाच सगळ्यांपासुन लपवावे..
हे थोबाड-पुस्तक प्रकरण काही साधं नाही..
कधी कळते काही काही..
अपडेट झालं की वळतच नाही..
प्रत्येकाच्या भिंतीवर
दुनीयाभरचा बाजार असतो..
कुठे चित्र कुठे विडीयो..
सगळा मुक्त संचार असतो..
"आवडले हो" बोलायला
इथे परवानगी असते...
नावडतीच्या चेह-यावरच
रेषाही इथे पुसते..
इथे कविता भेटतात..मित्रही..
इथे नाती जुळतात...शत्रुही..
सगळ्यांच्या नावे
एक खुला दरबार असतो..
प्रोफाईल पिक्चरच्या आड
दडलेला खराखुरा चेहरा..
मात्र प्रत्येकाचाच खास असतो...
त्यानेच उठवावं..त्यानेच भांडावं..
त्यानेच मनवावं..कुशीत घेऊन झोपावं.
थोबाड पुस्तकाचा वापर
आयुष्याचा भाग असतो..
थोबाड-पुस्तकाच्या नावाने
अधुन मधुन दिवाळी
कधी शिमगा असतो.

ओंकार
{थोबाड-पुस्तक = FACEBOOK}IDEA... (तुषार जोषी , नागपुर)

ठिगळ लावतोय आभाळाला (II).....

त्या झिजलेल्या रडगाण्यासम
झिजलेला मी...श्वास थांबले तरी..
मन स्थिरावण्याची वाट बघत..
नव्याने उजाडणा-या पहाटेचे
स्वप्न बघत.. उभा जन्म सरुन गेला...
ओळख शोधता शोधता..स्वतःची
तरीही..अजुनही स्वतःस
न ओळखु शकलेला षंढ मी.
अपेक्षाभंगाचं ओझं..आजकाल
मी कटाक्षाने टाळतो..
भर पावसात..आकंठ भिजून..
मनसोक्त आसवे गाळतो..
जगतो तसाच...गर्दीत हरवुन...
मरेनही तसाच...गर्दीत हरवुन..
निर्जीव चेह-यांच्या ह्या नाटकी दुनीयेत..
असाच..चेह-यावर रंग फासुन..
स्वतःसाठी..दुनीयेसाठी...
त्या फसव्या चेह-यांच्या...
फसव्याच अश्रुंचे व्याज
आता खरचं डोक्यावर नकोय..
माझ्यावर उपकार केल्याची
भावना..कोणाच्याही मनात नकोय...
मला आता काही नकोय...
कोणीही नकोय...
हवीय ती..शांतता...कदाचित चिरशांतता...
निदान काही क्षणांसाठीची...
मग सुरु करायचाय
तो पुन्हा एक प्रवास..
तोही एकट्यानेच...
अगदी शांत होऊन सर्वाथाने
माझी ही कविता..
कदाचित..आजही पुन्हा बोचेल..
उगाच काहीही लिहीतो हा..
असं सहजचं तुम्हाला वाटेल..
आभाळाच्या डोक्यावरचं
ओझं आता मला उतरवायचयं..
त्यासाठी फक्त एकदा
एक नवं ठिगळ शिवायचयं..
आभाळ दाटेल पुन्हा त्याच जुन्या आर्ततेने..
मिलनाच्या..विरहाच्या..जुन्या आठवणींनी..
जगलो तर जगुद्या,
मेलोच तर मरुदया
आभाळ आत्ताच शिवुन झालयं माझं
थोडं..अगदी थोडं पाणी तरी साठुदया..
त्याच पाण्यात मला आकंठ भिजायचयं
नव्या भुमीकेआधी
एकदा..ह्या जुन्या पात्रात
मला एक दिवस मनसोक्त जगायचयं

ओंकार

"एक थेंब ओघळलेला"

एक थेंब ओघळलेला 
डोळ्यांत अश्रु बनुन गेला..
जाता जाता तोही खुळा..
डोळे ओले करुन गेला..


मनात लपवलेले शल्य
जगजाहीर करुन गेला.
तुझ्याविनाचे माझे रितेपणं..
का? अधोरेखीत करुन गेला.


ठरवले होते..आठवांत आता 
पुन्हा तुला नाही शोधायचे..
त्या रंगहीन स्वप्नांत आता.
स्वतःहुन रंग नाही भरायचे...


तोच खुळा त्या रंगाना.
का? चेह-यावर फासुन गेला.
जाता जाता पुन्हा मनास..
तुझी चाहुल देऊन गेला....


ओंकार

हाय.....!!पुन्हा मरेन .....

कपाळी सौभाग्यलेणं लेवुन..

हिरव्या चुड्यात माझं..

सर्वस्व झालेली तु....

हाय.....!!पुन्हा मरेन .....

पुन्हा जन्मेन ........

सखे तुझ्याचसाठी... 

स्वप्नांत अनेकदा आलेली.

अबोला ओठांवर ठेऊन निघुन गेलेली..

निदान आतातरी बोलशील?..

हाय.....!!पुन्हा मरेन .....

पुन्हा जन्मेन ........

त्या पहील्या शब्दासाठी...

लाजत जेंव्हा समोर येशील..

जन्मोजन्मीची वचनं देशील.

पहील्यांदाच हातात हात देशील...

हाय.....!!पुन्हा मरेन .....

पुन्हा जन्मेन ........

त्या पहील्या स्पर्शासाठी...

सप्तपदीच्या प्रत्येक पाऊलांत...

माझ्या नशीबात सुख लिहीशील..

दुःख वाट्याचे सहजतेने भोगशील.....

हाय.....!!पुन्हा मरेन .....

पुन्हा जन्मेन ........

त्या पहील्या स्मितासाठी..

ओंकार

"संधीप्रकाश"

भेटत नाहीस रोज तु
मनास हीच खंत आहे...
माहीत आहे लवकरच
ह्या विरहाचा अंत आहे

ओढ तर आजन्मच राहील..
तुझ्या माझ्या नात्याची..
भावबंधात कायमच राहील..
गोडी तुझ्या कातर शब्दांची

ओंजळीत साठवुदे मला..
साजरे नभीचे ते चंद्रबिंब
होऊदे बेभान पुन्हा एकदा..
पाहाता रुप तुझे मी दंग

आस तुझ्या मिलनाची..
खुणावत आजन्म मनाशी..
लाजेल चांदणीही नव्याने
करिता तुलना तव नयनांशी

कौतुक करता तुझे..
लाजेल हरएक चांदणी..
ओठांत गुणगणेल तो
चंद्रमा तुझीच गाणी..

बघ दाटुनी आले मेघ.
पुन्हा तुझ्या आठवांत
येशील न सये भेटाया..
सायंकाळी संधीप्रकाशात

ओंकार

मशाली..

त्या पेटत्या मशाली.. उरात
मनात खदखदत्या तप्त ज्वाळा..
अन खुण म्हणुन लकेर सांडणारा
पाठीमागे तो धुर फक्त काळा

अंतरी दाबुन ठेवलेला वणवा..
आज वाट शोधतोय मुक्त होण्याची..
त्या नभांनाही हवीय संधी..
एकदा मनाप्रमाणे गडगडण्याची...

प्रत्येक वादळाच्याच मनात
एक वादळ उमटलेलं..
प्रत्येक फे-यात त्यानं..
स्वतःच अस्तित्व संपवलेलं

गोलाकार रिंगणाची ओळ..
अन आयुष्याचा व्यास.
प्रत्येकालाच खुणावतो..
तो भिंगरीचा वेडसर भास

ओंकार

खरचं काही सुचत नाही..

खरचं काही सुचत नाही..
काय बोलावं कसं बोलावं..
काहीच का कळत नाही..
खरचं काही सुचत नाही..


शब्द रुसतात अनेकदा..
एकटा जेंव्हा मी असतो..
माझ्या नभीचा चंद्रमा खुळा
क्षणार्धात नभांआड दडतो
त्या चंद्राला कसं मनवावं
मला काही कळत नाही
खरचं काही सुचत नाही..


ती येण्याआधी कायमच..
मी मिलनगीत सजवतो
ती येताच समोर माझ्या
शब्दांना ओठांआड लपवतो
अबोल शब्दांआडचे प्रेम माझे
तिला कधीच का कळत नाही
खरचं काही सुचत नाही..


ती जोवर असते समोर.
मनास समुद्राची शांतता असते...
त्या शांततेस चिरत जाणारी..
वादळाची एक किनार असते..
त्या वादळाचा मनातील कल्लोळ
तिला न सांगता का कळत नाही?
खरचं काही सुचत नाही..


ती जाते थोडासा मी बेचैन होतो..
आमच्या भेटीस नकळत शब्दांत मी गुंफतो
पाऊले पाठमोरी हळुहळु नजरेआड जातात
मीही फिरतो पाठीमागे...खिन्न मनाने
नजरेत तिचे पाठमोरं रुप साठवत..
नजरेतील आतुरता..तीला का जाणवत नाही.?
खरचं काही सुचत नाही..
आजकाला काहीच सुचत नाही..


ओंकार