वेळ सरुन जात होती
अन तु होत होतीस बेचैन
कारण आता होणार होता विरह
पुन्हा काही काळासाठी
पण किती? कोणास ठाऊक?
जेवढा वेळ एकत्र होतो किती खुष होतो
एक हक्काचं घर उभारत होतो
एकमेकांसाठी..... एकमेकांसोबत.......
तु हळुच येऊन बिलगलीस मला
अन चेहरा वळवलास अगदी हळुवारपणे
चेह-यावर एक मोहक स्मित
अन ओठांच्या पाकळया मिटलेल्या
अगदी गुलावाच्या जणु...
थोडीशी लाजरी बुजरी तु
अन मी ही तुझ्या जवळच
अगदी तसाच....
अन तितक्यात आपल्यातले अंतर मिटुन गेले
ते ओठांवर हलकेच टेकलेले ओठ
काही बोलायची आता गरजच नव्हती
अन इच्छाही नव्हती........
नेहमीच तुमचाच,
ओंकार(ओम)
No comments:
Post a Comment