शुन्य

लोकांसारखे चंद्रतारे तोडायला
मला कधी जमलेच नाही
माझ्या चेह-यावरचे प्रश्नचिन्ह
मीच कधी काढलेच नाही
का? कुठे? कधी? कशाला?
ह्यात नुसता गुरफटत होतो
वादळातील पानांसारखाच
नुसताच भरकटत होतो
दिशाहीन ध्येयहीन…..
होतो बस्स एक “शुन्य”
कसलीही किंमत नसलेला
होय तोच शुन्य मी…….
जगाने “नाकारलेला”
तरीही गाळता न येणारा..
जगत होतो आयुष्य
जगणं कसलं कुंठत होतो
रोजचा दिवस वजा करत होतो
आय़ुष्यातुन
चला आजचा अजुन एक दिवस संपला
हा आनंद व्यक्त करत
पण तरीही हे जिणंकाय जिणं झालं नाही....
मला माझं आयुष्य
माझ्या त्या शुन्यापासुनच घडवायचयं
सगळं नवीन……
अगदी सगळं…..
बाकी काही नको मला
बस…….

हवी तुझी साथ मला

देशील ?