तु अबोल....

बोलायचे असते खुप काही
ऐकायचे असते खुप काही
पण त्याचवेळी नेमकं
काहीतरी बिनसतं बहुतेकदा

अन मग....
काहीच नाही... काहीच नाही....
शब्द संपावर जातात जणु
अन मग उरतात
ते काही पुसटसे संकेत
काही बोभाटे....
अन त्या पलीकडच्या काठावर उभा असलेला मी ...
अजुनही... तिथेच....
तो बेभान वारा जणु, स्पर्श करुन तुला अजुनच बेभान होतो
दाटुन टाकतो आसमंत अन मग वेड्यासारखा घुमत बसतो

पण तु तिथे असुनही नसल्यासारखीच कुठेतरी हरवलेली.... अबोल....
डोळ्यांच्या कडा पाणावलेल्या
अन सारे बंध तोडुन तिथुन ओघळणारा एक अश्रु...
जणु शिंपल्यातला मोतीच.....
मग सारी अंतरे मिटुन जातात
अन उरतात ते
तुझा स्पर्श झालेला मी..अन माझा स्पर्श झालेली तु
बस्स.... बाकी काहीच नाही.....

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)