मिळमिणती वात घेऊन..सोबतीला
त्या मार्ग हरवलेल्या वाटांवर
उगाचच चालताना..जगण्याचा
अर्थच हरवुन गेलेला...
त्या दिगंतात ठासुन भरलेल्या..
"तिमीराशी"
अस्तित्वाची स्पर्धा करताना..
नकळत काही खुणा...
त्या अस्पष्ठ होत चाललेल्या
धुरांआड लपवत चाललेल्या..
अगदी,
कोणाच्याही नकळतच...
अन अंधारातच...बहरलेलं..
"तिमीरसुक्त"...
त्याच दिव्याने रचलेलं...
स्वतःच्या अस्तित्वाचीच आहुती देऊन..
अगदी सहजच...
ओंकार
No comments:
Post a Comment