"सई"ची कविता...

आजकाल "सई"ची चर्चा...
जागोजागी होऊ लागलीय...
कधी नव्हे ती माझ्या चक्क
कवितांतही दिसु लागेलीय

माझ्या कवितांतली माझी "सई"
बरेचदा माझ्याच मनात असते...
अन तिच्यावरच्या कविता वाचुन...
एकांतात मनसोक्त हसत असते

"सई" तु समोर आलीस..की
माझेच शब्द माझ्यावर रुसतात
नसतेस समोर तु जेंव्हा जेंव्हा..
तेंव्हा श्रावणसरींसम ओघळतात...

"सई" रुप तुझे चंद्रासम..
अन चांदण्यासम दुधाळ काया...
तुझा शोध न घेता मी...
जन्म खुळे जाईल वाया...

त्या आकाशाच्या निळाईने
सागरापाशी..ओंजळ पसरावी...
माझी "सई" मला त्या..
उगवतीच्या किरणात सापडावी

ओंकार

"सये"...पुन्हा तु नसताना

शब्द माझे अपुरे होते...
आज सये तु नसताना...
माझाच "मी" अधुराच...
"सये"...पुन्हा तु नसताना

फुलतो निशीगंध सये..
वेड्यागत तु असताना...
रुस ला तो आज माझ्यावर
"सये"...पुन्हा तु नसताना

खिळतो तो चंद्रमा नभांत..
तु चांदण्यांत त्या भिजताना..
टाळतो..वाट माझ्या गावाची..
"सये"...पुन्हा तु नसताना

घुटमळतो पावलांत काळ सये
मिठीत तु माझ्या असताना..
भिरभिरतो पारवा वाट पाहाता..
"सये"...पुन्हा तु नसताना

याद तुझी..खुणावणारे...
साद तुझी..बेधुंद करणारी..
सारं काही...आठवतेय..
अगदी ...अगदी ठळकपणे..
अन जाणवतेय...ते..
तुझ्या माझ्यातले अंतर...
"वाढलेलं"....किंवा वाढवलेलं
"सये"...पुन्हा तु नसताना

ओंकार

बहुदा...राहुनच गेलं ..

ठरवले होतं आपण
स्वप्नांना मुर्त रुप द्यायचं
अनेकानेक रंगानी..
आयुष्य उजळुन टाकायचं
पण..स्वप्नांना बांधायचं.
बहुदा...राहुनच गेलं ..

तुला दिलेलं प्रत्येक वचन
माझे श्वास त्याला तारण होते
श्वासांच्या ध्यासात अडकुन
मी मात्र स्वतःलाच फसवले होतं
हाती उरलेले श्वास मोजण्याचं
बहुदा...राहुनच गेलं ..

तुझ्या अदांना शब्दांत गुंतवत
मी कविता करतच होतो...
त्याच कवितांच्या मैफीलीत
स्वतःला मात्र विसरत होतो..
मैफीलीत भैरवी करण्याचे
बहुदा...राहुनच गेलं ..

श्वासही सरले..ध्यासही सरले...
हातात फुटके स्वप्न उरले...
डोळ्यांत खुपणारे...बोचणारे
भंगलेल्या स्वप्नांना वेचताना
थोडं स्वतःसाठी जगायचं
बहुदा...राहुनच गेलं ..

ओंकार