चारोळ्यांचे जग.....पुन्हा एकदा

तुझी चाहुल लागताच
मन माझं पिसं होतं
सारं क्षणांत विसरुन जातं
अनं ते फक्त तुझंच होतं

सा-या वातावरणात
कशी भरलेली एक अनोखी धुंदी
भर चांदण्यात न्हात
जशी रंगावी जुगलबंदी

तुझा चेहरा पाहाताच
तो नभीचा चंद्र्मा देखील लाजला
मेघांची काळीमा ओढुन चेह-यावर
बहुतेक कुठेसा जाऊन लपला

आयुष्याच्या प्रत्येक वळणावर
असेल सखे तुझीच साथ
साधारणश्या क्षणांमध्येही
तेंव्हा असेल काही विशेष बात

तुझं माझ्या सोबत असणंच
मनाला एक उभारी देतं
संकटांना सामोरे जाण्याचं
तेच मला बळ देतं

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

अर्धांगी

ति तुच होतीस का गं?
अंगात हिरवा शालु नेसुन,
हातांत हिरवा चुडा,
केसांत माळलेला गजरा,
अन भांगातलं सौभाग्यलेणं
होय तिच तु...
माझ्या स्वप्नांत दिसणारी,
तु... माझं बेरंग आयुष्यात रंग भरणारी,
तु... आयुष्याला नवं ध्येय देणारी,
थोडीशी लाजरी बुजरी,
माझी "गोंडसपरी"
बोल होशील माझी माझी “अर्धांगी”?
लावशील कुंकु माझ्या नावाचं?
जगशील माझ्यासाठी,
अगदी माझीच बनुन?
बस...
अन मी तुझाच...
प्रत्येक जन्मासाठी....

सप्तपदीची सात पाऊले
वचने देखील सात
संकटे सारी जातील विरुन
जर हातात असेल तुझा हात

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

हुंदका

जात होतीस क्षणाक्षणाने दुर
तोडत होतीस आपल्यातले बंध
नातं तर कधीच तोडलं होतं
पण मैत्री ?
मैत्री तर अमर असते ना?
मग इथं? का हा परकेपणा?
का मरतोय आपण क्षणाक्षणाने?
का तुटतोय आपण कणांकणांने?
माझा कशालाही विरोध नव्हता....
कशालाही....
पण कुठेतरी मनाला बोचत होता तुझा तो विरह...
तु नसशील आता माझ्यासोबत
काही दिवस... काही महीने... का काही जन्म..
सांग जगु शकली असतीस माझ्याशिवाय?
करु शकली असतीस मला वजा आयुष्यातुन ?
सांग? नाही ना?
मग का हा अट्टहास?
डोळ्यांत पाणी दोघांच्याही
ओठांतुन शब्दच फुटत नव्हते....
तितक्यात तु दिलेलं “उत्तर”
माझ्या एका अनुत्तरीत प्रश्नाचं....
त्या क्षणी मला वाटले की
आता सारं संपलं
आता माझी "वेडाबाई" माझी कधीच होणार नाही
अन माझा उर अचानक भरुन आला
अन तुला ऐकु आला माझा "हुंदका"
अगदी पुसटसा.....

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

प्रश्न

माझे शब्द, माझ्या कवीता
माझा चेहरा, माझी ओळख
दिवसेंदिवस धुसर अन अस्पष्ठ
आहेत त्या जुन्या आठवणी
त्या जुन्या वहीची पाने
त्यात ठेवलेले एक मोरपीस
एक गुलाब आणी एक जाळीचं पिंपळपान
वाटतं फेकुन द्यावं सारं
का? कोणासाठी?
अजुन कितीवेळ?
कवी .... कवीता... का?
प्रेमकवीता... विरहकवीता...
अजुन काय काय लिहायचे ?
एखाद अप्रतीम काव्य लिहीले?
का अजुन शब्दच सापडले नाहीत?
काय मिळालं काय गमावलं ह्याचा मांडलेला हिशोब..
का गुंतलेय मन अजुन त्या जिर्ण पानांत?
का दाटतेय पाणी पुन्हा पुन्हा डोळ्यांत?
कसला हा बंध? बंध का बंधन?
सारं कसं अकल्पीत अनाहुत,
अन जगण्याचं हरवलेलं ध्येय...
का?

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

वचन

कधी वाटले तुला रडावे मनसोक्त
हक्काने तु माझ्याशी बोल
मी "वचन" देतो तुला की
जरी त्या क्षणी तुला नाही हसवले
तरी मीही रडेन तुझ्यासोबत अगदी तसाच
अगदी तसाच......

कधी वाटले तुला की दुर जावे
हक्काने ते मला सांग
मी "वचन" देतो तुला की
तुला थांब असे नाही म्हणणार
कारण तुझा हात हातात घेउन मी ही धावणार
अगदी तुझ्यासोबत......

वाटले तुला की ऐकु नये कोणाचेही
फक्त एकदा माझ्याशी बोल
मी "वचन" देतो तुला की
असेन अगदी असाच
शांत पणे वाट पाहात
अगदी आत्तासारखाच....

अन जर कधी तु मला साद दिलीस
अन मी प्रतीसाद नाही दिला
तर तु देशील एक "वचन"
येशील अगदी धावत माझ्यासाठी
त्या क्षणी माझ्यासोबत इतर कोणीही नसेल
अन मला फक्त तुझीच गरज असेल

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

शोध

शोधतोय कोणालातरी
पण कोणाला?
तेच कळत नाही
माझ्या त्या स्वप्नात माझ्याखेरीज
इतर कोणालाही पाहात नाही

दिसतो पाठमोरा थोडासा बेचैन
थोडासा व्यथीतही बहुतेक पण का?
तोच तो मळलेला रस्ता
त्याच जुनाट कमानी
कधीही न पाहीलेल्या
तरीही ओळखीच्याच वाटणा-या

नजर शोधाक
वाटते नेहमीच चालतेय ती सोबत
अगदी हातात हात घालुन
अन देतेय साद अगदी मनापासुन
त्या गुढ आवाजाचा शोध
अगदी अनाकलनीय

बघुया कधी संपतो हा प्रवास
अन भेटवतो त्या व्यक्तीली खास

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

उगाचाच

उगाचाच शब्द मला
अगदी हैराण करुन सोडतात
लावुनी कल्पनांचे पंख तेजस्वी
आभाळात स्वैरपणे उडतात

फासतात भावनांचे रंग स्वतःवर
कधी इंद्रधनु प्रमाणे भासतात
उंचच उंच उडता उडता
कधी तळव्यावर येऊन बसतात

धार बनुन शस्त्राची
कधी अन्यायाविरुध्द लढतात
तर कधी तेच शब्द अगदी
लाजाळु प्रमाणेपाने मिटतात

देतात साथ नेहमीच आपली
सावली प्रमाणे भासतात
झोका देत सुखःदुःखाचा
जगण्याची एक नवी उमेद देतात

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

भावबंध

बासरीची ओळखीची तान
अवचीत सापडलेले जाळीचे पिंपळपान
वा-याचं गाणं अन माझ्या आठवणी...
विसरु शकशील मला? सांग ना?
डोळ्यांतील जोडलेला बंध
केसातील गज-याचा गंध
अश्रुंचे खळखळणारे पाट
अन सोबत भिजलेली पायवाट
तिही ओळखीचीच कदाचीत......
त्याच वाटेने पुन्हा हळुवार चालतोय

शोधतोय त्यावर उमटलेल्या पाऊलखुणा
त्याही तुझ्याच.........
बिथरलेय मन माझं
सवय नाही त्याला तुझ्याशिवाय जगण्याची

मरणाला जशी किंमत नसते
दोन क्षण जगण्याची

अगदी तसेच....

प्रयत्न केला अनेकदा
पण मन मात्र मानत नाही
स्वप्नांच शोध घेतोय
शोधतोय त्यतली हरवलेली एक कडी
तिच स्वप्ने माग देतील तिचा
हरवु तर देणार नाहीच न ग तुला
कारण......
त्यांनीच आधीच जोडलेय आपल्याला
एका नाजुक भावबंधाने..........

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

तुझ्या ओंजळीत

तुझ्या ओंजळीतल चांदणं
कधी पाहीलयसं का निरखुन
प्रत्येक तारा देतोय साद
त्या जडवलेल्या कोंदणीतुन निखळुन

तुझ्या डोळ्यांतील गही-या डोहांत
कधी पाहीलेयस का तु डुंबुन

कशी जादु करतात ते नकळत
ते पाहीलेस का तु कधी अनुभवुन

तुझ्या ओठांची तुलना करताच
गुलाबाच्या पाकळ्या चक्क लाजतात

बोटे मोडुन कडाकडा डोक्यावर
चटकन गालावर काळा तिळ लावतात

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

एक क्षण

काळ्याभोर केसांत तुझ्या
क्षणभर तरी बुडु डे
केसांच्या बटा सावरताना
आज तुला पाहुदे
हास प्रिये एकदाच मला
क्षणभर तरी जगु दे

हात तुझा हातात आल्यावर
स्मित ओठांवर पसरु दे
गजरा माळतांना केसांत तुझ्या
मीच फुल बनुन फुलु दे
हास प्रिये एकदाच मला
क्षणभर तरी जगु दे

होईन तुझसाठी फुलपाखरु
तुझ्या तळव्यावरी बसुदे
होईन घन निळा मी
तुला चिंब करुन जाऊदे

हास प्रिये एकदाच मला

क्षणभर तरी जगु दे

होईन तान मी त्या कान्हाची
तुला गुंग करुनी जाऊदे
होईन मोरपीस मी तुझसाठी
वा-यावरी मज ऊडु दे

हास प्रिये एकदाच मला
क्षणभर तरी जगु दे

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

मन

मन मोगरा मोगरा
मन सुगंधाचा झरा
मन पहाटेचे स्वप्न
कल्प्नांचे बंध तोडुन

मन स्वच्छंदी पाखरु
मन गोंडस कोकरु
मन पाऊलांच ठसा
मन बिलोरी आरसा

मन असते समई
मन प्रकाशाची आई
अम असते लेखणी
मन सत्याची टोचणी

मन असते लाजळु
मन उडणारी वाळु
मन कसलेसे चिन्ह
मन असते एक प्रश्नचिन्ह

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

तुला पाहातो

गार गार वारा
एक गोड शहारा
तृण पानांपानांतुन
मन घेई उंच भरारा

एक आभाळ गहीरे
तुझ्या डोळ्यांत दाटले
अन मोग-याचा गंध
तुझ्या श्वास कळ्यांतुन

चंद्र नभीचा दडला
काळ्या केसांच्या बटीत
बट गालावर ढळे
मन करण्या मोकळे

अधीर ते श्वास
मवळतीचे जणु उन
आणी मनीचे उधाण
तुझ्या चांदण्याने आणीले

लपलेला तारा कुठेतरी
तुला छळतो आतुन
मन असतो हे खुळे
थोडं जपलेलं बरे

चंद्रालाही लाजवेल
तुझी कोमलही कांती
थोडे ठेऊन अंतर
तुला पाहातो चोरून

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

तोच मी

स्वप्नांत भासणारा तोच
मी सत्यांत दिसणारा तोच मी
नेहमीच होतो असेन कायम
तुझ्या श्वासांत गुंतणारा श्वास मी

ओठांतील तुझ्या शब्द मी
डोळ्यांतील तुझ्या आभाळ मी
दुःखातही असेन सोबत तुझ्या
गालावर ओघळणारा अश्रु मी

गवताच्या पातीवरील दवबिंदु मी
रात्रीत चमकता काजवा मी
मरणाला कवटाळेन नेहमीचा आनंदाने
ज्योतीवर प्रेम करणारा पतंग मी

मनात तुझ्या असणारा तोच मी
आर्त साद देणारा तोच मी
तुला निखळ हसवणारा तोच मी
अन त्या स्मितावर जगणारा तोच मी

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

तु विसरु शकशील ?

तु विसरु शकशील
आपण एकत्र घालवलेले क्षण
गप्प मारताना,
कित्ती रात्र जागल्या आपण

ते तुझं अगदी अल्लड हसणं

अनं ते लटकेच रागावणं
विसरु शकशील?

जेंव्हा होती गरज तेंव्हा नेहमीच एकत्र होतो
शरीराने दुर असलो तरी मनानं.....
नेहमीच कुणालाही सहज हेवा वाटावा
इतकं जवळ...... अगदी नेहमीच

शब्दच नसायचे कित्तेकदा व्यक्त व्हायला
असायचा तो फक्त एक पुसटसा हुंकार
ते गुंतणारे श्वास
अन नेहमीच सोबत सावलीचे भास
विसरु शकशील ?

बोलणं नाही झालं की डोळ्यांत पाणी
जग पालथं घालायची तयारी व्हायची
अन तितक्याचच यायचा.......
अगदी न चुकता तुझा फोन
जणु माझी साद पोहोचली तुझ्यापर्यंत
सारं वातावरण् कसं व्हायचं अगदी धुंद
अनं त्या धुंदीत तु न मी कसे बेधुंद

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

द स्पिरीट ऑफ मुंबई.....

द स्पिरीट ऑफ मुंबई नेव्हर डाईज
नो मँटर व्हॉट्स हँपेन मुंबई डेफीनेटली फ्लाईज

पुन्हा होईल ति अगदी राखेतुनही जीवंत
वातावरण होईल इथलं अगदी पहील्यासारखंच शांत
ह्या मुंबईने हार कधी मानलीच नाही
भले काहीही होवो ही मुंबई कोणासाठी थांबलीच नाही

पुन्हा एकदा बसतील कबुतरे इथल्या रस्त्यांवर
डबेवाल्यांची तरेवरची कसरत पुन्हा सुरु होईल
ति नेहमीची नऊ-दहाची लोकल पकडण्यासाठी
नोकरदारांची नेहमीची धावपळ सुरु होईल

गजबजतील बाजार पुन्हा एकदा इथले
मरीन ड्राईव्ह नव्या तेजाने चमकेल
रात्रीजरी बघीतलात दुर आभाळतुन ईथे
मुंबई नेहमीच तुम्हाला जागीच दिसेल

संकटांना सामोरे जाण्याचे ब्रिद जपतेय मुंबई
तिचे गुपीत कोणाला कळलेच नाही
नेव्हर डाईंग स्पिरीट घेऊन जगतेय मुंबई
ति अश्या भ्याड हल्यांपुढे कधी झुकलीच नाही

As Long As There Is A SKY
Our Mumbai Will Never Die

ह्या भ्याड हल्ल्यात आम्हा मुंबईकरांचे प्राण वाचवताना स्वतःच्या जिवाची आहुती देणा-या जवान व मुंबईतील विजय साळसकर हेमंत करकरे व अशोक कामटे ह्यांना माझी श्रध्दांजली

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

ठिगळ लावतोय आभाळाला.....

ठिगळ लावतोय आभाळाला
माझं आभाळच फाटलयं
डोळ्यांमधलं पाणी माझ्या
फार अगोदरच आटलयं
तरीही रडगाणे ते नेहमीचं
झिजलेलं आजकाल मी गात नाही

श्वास थांबतायत धावायचे हळुहळु
तरी मन मात्र थांबत नाही
अपेक्षा भंगाचं ओझं
आता माझ्याने पेलवत नाही
पावसात चालतो नेहमीच आवडीने
कारण मी रडतोय हे कधीच कुणाला कळत नाही

माझं प्रेत बघुन उद्या
तुम्ही नाकाला रुमाल लावाल
चांगला माणुस होता बिचारा
म्हणुन दोन अश्रु ढाळाल
सरणावर एकदा गेलो मी
की माझ्या आठवणे देखील सरतील
मी गेल्यावर माझ्यापाठी कोण
कशाला माझी आठवण देखील काढतील?

उद्या त्या खोट्या अश्रुंचे
व्याज माझ्या डोक्यावर नको
निदान वर गेल्यावर् तरी मला
काही द्यायचे बाकी राहील्याची चिंता नको
उगाच माझी कोणाला काळजी नको
अन माझ्यामुळे तुम्हाला त्रासही नको

ही कवीता वाचुन कदाचीत
तुम्हीदेखील चुकचुकाल
काहीतरी वेड्यासारखं लिहीलय ह्याने
असेच काहीसे पुटपुटाल
पण ह्यातही जगण्याची एक निराळी अदा आहे
मरतामरता जगण्याची एक बेगळीच नशा आहे

जगलो तर जगुद्या
मेलोच तर मरुद्या
आभाळ शिवुन झालंय माझं
त्यात निदान पाणी तरी साठु द्या
ह्या जगातुन जायच्या आधी
मला एकदा मनसोक्त रडायचयं
अन त्यासाठी कदाचीत मला
अगदी चिंब होउन भिजायचयं

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

कटपुतली

कर्ता करविता तोच
मी निमीत्तमात्र
कटपुतलीच्या खेळातील
मी फक्त एक पात्र

खेळतो खेळ रोज निराळे
जिवनाचे सुरेल गाणे बनवतो
देतो चाल सुःख दुखःची
अन ते जिवनगाणे सजवतो

घालतो जन्माला तोच
मृत्युच्या महामंदीरातही तोच नेतो
संकटे घालतो आयुष्यात अन
त्यांना सामोरे जाण्याचे बळही तोच देतो

घेतो परीक्षा भक्तांची वारंवार
कायदे सगळेच काटेकोरपणे पाळतो
शिकवतो स्वार्थी माणसाला अनेकदा की
कटपुतलीचा खरा सुत्रधार कुणी वेगळाच असतो

जगायचे इथे त्याच्या ईच्छेनुसार
भुमीका वटली की काळाच्या पडद्याआड जायचे
कुठलीही तक्रार करण्याचा मार्गच नसतो
जाणीव नेहमीच ठेवावी माणसाने की
जन्मापासुन मृत्युपर्यंत माणुस
फक्त कटपुतलीच असतो


नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

चौकटराजा

नशिबात अंधार अन हाती फक्त अंगार
कण्हत कण्हत जगताना आला मनी विचार

मोहाच्या व्यासावरती भिंगरीला एकाच पायाचा आधार
काळ धावतोय घेऊन सुखः दुःखाची दुधारी तलवार
नाही चुकला कधी कुणा नशीबाचा फेरा
लाख रेघा ओढल्यातरी कागद कोरा तो कोरा

गर्दीत फिरतानाही मी नेहमीच एकटाच असतो
जसा पत्यांमध्ये असलेला चौकटचा राजा वेगळा असतो
जगतो शांतपणे निमुटपणे सहन करत
जातो स्वप्नांच्या गावात कल्पनांचा हात धरत

लावतो भावनांचे पंख आणी दुर आभाळी उडुन जातो
आसवे गिळुन टाकतो अन कवीता करुन दुनीयेला हसवतो

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

माझी परी.......................

गोड गोंडस हळव्या मनाची
एक परी कुठेतरी हरवलीय माझी
लाउन जिव कशी नकळत जायची
लहान मुलीसारखी अगदी निरागस हसायची
चिडायची कधीकधी, अगदी मुळुमुळु रडायची
काही बोललो मी तर कधी लटके लटकेच रागवायची
माझी गोंडस परी माझ्यावर भरपुर प्रेम करायची

जगायची माझ्यासाठीच अगदी मनामद्ये बसवायची
स्वतःचे अश्रु लपवुन ठेवुन माझे डोळे पुसायची
बोलायची मरेन तुझ्याशिवाय कदाचीत
राहीन रे नेहमीच सोबत तुझ्या
नजरेआड गेलो जरा की अस्वस्थ व्ह्यायची
सापडलो नाही मी की ति वेड्यासारखी व्हायची
ऐकायची गोष्ठी अगदी लहान मुलीसारख्या
माझ्यासाठी रात्र रात्र जागायची
माझी गोंडस परी माझ्यावर भरपुर प्रेम करायची

काय जाणे काय झाले?
माझी परी कुठेतरी हरवली
मला एकटा सोडुन गेली कुठे जाऊन लपली
आता शोधतोय फक्त तिच्या पाऊलखुणा
शब्दही तिचेच होते,भावनाही तिच्याच होत्या
भावनांतुन बनलेल्या कविताही तिच्याच होत्या
मी कुठेच नव्हतो मी होतो "निमीत्तमात्र"...............


नेहमीच तुमचाच


ओंकार(ओम)

नकोत मजला

नको आधार आता मजला
मज कोणाची साथ नको
शेवटी हसत जाईन मी एकटा
मज अश्रुंचे पाट नको

नकोत बंध मज मुक्या भावनांचे
मज स्वप्नांचे पंख नको
नकोत नाती नकोत गोती
मज कुठलीही प्रित होती

नकोत हिरे माणके
मज चार खांद्यांची मदत नको
आहे तिथे द्या मज सोडुनी
मज चार फुटांची जमीन नको

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

स्वैर नभ

एक स्वैर नभ काल माझ्याकडे आला होता,

काय जाणे माझा पत्ता

त्याने कुठुन मिळवला होता

आकाशातल्या विजेवरती
त्याचा जिव जडला होता

एक स्वैर नभ काल माझ्याकडे आला होता.

तिच्या मोहक स्वैर वावरावर
तो फ़िदा झाला होता
वाहत्या वा-याची BMW घेऊन
तो धरतीवर पोहोचला होता
एक स्वैर नभ काल माझ्याकडे आला होता.

बसला तो माझ्याशेजारी अन
मनातली गुपीते सांगत होता
हळुच आठवुन त्या सौदामिनीला

डोळ्यांतुन टिपे गाळत होता

एक स्वैर नभ काल माझ्याकडे आला होता

बनला दुत कालीदासाचा निरोप पोहोचवण्यासाठी
पण आता हतबल झाला होता
त्या दामीनीचा पत्ता
त्याला कुठे माहीत होता

एक स्वैर नभ काल माझ्याकडे आला होता

शेवटी मी सांगीतला ठावठिकाणा तिचा
तो अल्लड पोरासारखा हसला होता
गेला निघुन आला तसाच
त्यांचा मिलनाचा सोहळा मात्र
मी पाऊस पडताना पाहीला होता
एक स्वैर नभ काल माझ्याकडे आला होता

एक स्वैर नभ काल माझ्याकडे आला होता

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

उधार

थोडे शब्द हवेत उधार जरा देता का कोणी?
चुकार माझ्या भावनांना गुंफुन देता का कोणी ?
आहेत भावना माझ्या शांत निजलेल्या
अगदी गवताच्या पातीवर अलगद पहुडलेल्या
कोणी देता का शब्द जरा उधार
हल्ली शब्दंशी खेळ खेळने मला काही जमत नाही
अन मग अंगणातील निशिगंध देखील फुलत नाही
न जाणे शब्दांचे माझ्याशी काय बिनसले
मज पामराच्या हातुन कसले तरी पातक घडले
भावनांच्या महासागरात जगण्यासाठी धडपतोय
मी तरीही शब्दांनी साथ देण्याची वाट पाहातोय मी

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

मुखवटा II

ऊगाच खोटा चेहरा तु आता किती बाळगणार
दुनियेच्या रंगमंचावर स्वतः किती वेळ फसवणार
पुरे झाले खुप रडलास आता तरी हसुन बघ
रडुन रडुन कोमेजलेल्या चेह्-यावर सुखःचे रंग जरा फासुन पहा
असुदे जीवन संकटांनी भरलेले त्याच्या पासुन पळु नकोस
आहे बरेच कही करण्यासारखे आताच मैदानातुन जाऊ नकोस

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

सारा सत्तेचा सारीपाट

ह्या कवीतेतले विचार हे कुठल्याही एखाद्या नेत्याला वा पक्षाशी संबंधीत नाहीत जर काही वावगे व चुकीचे लिहीले असेल तर मनापासुन क्षमस्व.......

कुठे उधळला गुलाल,कुठे फुलांची माळ,
ह्या खुर्चीसाठी मांडला आज राजकारण्यांनी सारीपाट

महागाई, भ्रष्ठाचार देशासमोर दत्त बनुन उभे आहेत
आमचे हे नेते मात्र पैश्याचा गंगेत डुंबत आहेत
गोरगरीबांच्या डोळ्यांतील अश्रुदेखील आता सुकले आहेत
सभाग्रुह डोक्यावर घेऊन हे मात्र थकले आहेत

भुमीपुत्र आकाशाकडे चातकाप्रमाणे पाहात आहे
हे मात्र संसदेत पैश्यांची बंडले नाचवत आहेत
गरीबांच्या जिवाची इथे कुणाला पर्वा आहे
आपला खिसा कसा भरेल ह्याचीच सर्वांना चिंता आहे

सगळेच असे जसे एकाच माळेचे मणी
शोधुनही सापडणार नाही धुतलेल्या तांदळासारखा कोणी
बरणीत भरलेल्या खेकड्यांची ही ह्यांची जमात आहे
एकाचा पाय खेचुन वर चढायला दुसरा लगेच तयार आहे

आरोप प्रत्यारोपांच्या नुसत्या फैरी झाडल्या जातात
आणी मग आपण कसे निर्दोष हे पटवुन देतात
कौरवांनी डाव मांडलाय ध्रुताचा क्रुष्णा पुन्हा एकदा डावावर आहे
समोर पांडव बनुन आपल्यातीलच लोकप्रतिनिधी आहेत

तो बघ बनुन शकुनी फासे फेकतोय भ्रष्ठाचार
ऊठ आतातरी नाही तर पुन्हा "महाभारत" घडणारच आहे

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

अबोली

अबोल तुझे डोळे नकळत
बरेच काही बोलुन जातात
काळ्या कुट्ट अंधारातही
तुझ्या अस्तित्वाची जाणीव देतात

तुझा एक कटाक्षही
माझे मन शहारुन टाकतो
अन तुझ्या एका स्पर्शाने
मोरपिस जणु भासतो

तु दिसतेस मला
अगदी एखाद्या परीसारखीच
कल्पनेच्या मोहक
विश्वात जगणारी

कळी उमलते तशीच
रोज पहाटे उमलणारी
आहेस जशी पण
तशीच मला आवडतेस

कदाचीत म्हणुनच काय
तु माझ्या मनात राहातेस
स्वतः काहीच बोलत नाहीस
हळुच इशारा मात्र करतेस
बोलत नाहीस काहीही तरीही
मनातले गुपीत सांगतेस

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

हार

हार मानलीस आत्ताच हे तुला मान्य आहे
विश्वास नसेल स्वतःवर पण तुझ्यातही ति ताकद आहे
ति लहानशी मुंगीच बघ भिंतीवर चढताना कितीदा पडते
पण पुन्हा नवीन उमेद घेऊन त्या भिंतीवर नक्कीच चढते

बाकी कशाला तु तुझेच लहानपण आठव
आईने शिकवलेले पहीले पाऊल आठव
कित्तीदा पडलास धडपडलास पण सावरलेसच
स्वतःला आजही तशीच वेळ आलीय

वेळ आहे खुप सावर स्वतःला शक्ती सारी एकवटुन घे
खुप उंच जायचेय तुला हार मानु नकोस
संकटेही येतच राहातील यश तुला नकळतच मिळेल
तुझी पावले संकटांच्या काट्यांवर चालत राहातील

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

तो हल्ली माझ्या डोक्यातच जातो

आजकाल तो जरा जास्तच शाईन मारतो
माझ्या ना हल्ली तो जरा डोक्यातच जातो
माझ्या सगळ्या मैत्रीणींशी तो नकळत मैत्री करतो

आणी काही दिवसांनी चक्क तिला प्रपोजच करतो

असे का वागतो हे मला समजतच नाही

त्याला काय समजावु हेच मला कळतच नाही

गर्लफ्रेंडला भेटायला गेलो की तोही तिथे अचानक टपकतो

अन मग आम्हा दोघांना तो पुरते पकवतो

हॉटेलात घेऊन जाऊन तो चांगली ऑर्डर देतो

आणी मग आलोच पैसे काढुन बोलुन तिकडुन चक्क सटकतो

थोडा एकांत हवा असतो आम्हाला का त्याला हे समजत नाही

आणी मग माझ्या प्रेयसीचे अश्रु माझ्याने मात्र बघवत नाहीत

तो निघाला तिथुन की मग ति माझ्यावर मनसोक्त रागवते

कधीकधी तर तिथुन चक्क निघुनच जाते

ह्या सा-या प्रकाराला मला जबाबदार धरले जाते

आणी मग तिला हसवता हसवता माझ्याच डोळ्यांत पाणी येते

सारं काही कळते तरीही तो असा का वागतो

माहीत नाही का पण तो हल्ली माझ्या डोक्यातच जातो

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

आहे असाच मी

आहे असाच मी
वातीवरच्या पतंगासारखा
आज आहे जगात
उद्याचा कुणाचा ठाव
कोरलेय माझ्या -हुदयावर
तुझेच नाव

तुटलेत बंध जरी नात्याचे
तरी आठवणींचे ओझे वाहतोय
मी दो-यातुन निखळलेल्या मोत्यांसारखा
अस्ताव्यस्त पसरतोय मी

स्वतःचे अस्तित्व विसरलोय मी
गुमनाम आयुष्य जगताना

तरीही हसतोय आजही तसाच

तिळतिळ करत मरताना

आयुष्यात माझ्या असे काही वादळ आलं
माझी ओळखच ने नष्ठ करुन गेलं
विसरलीस तु मात्र सहजतेने मला
माझं आयुष्य साफ बरबाद झालं

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

शिवरायांचा शंभुबाळ... एक सलाम

नावात काय आहे हा शेक्सपियरचा प्रश्न छत्रपती संभाजीराजे शिवाजीराजे भोसले ह्या नावाबद्दल कुणीही विचारुच शकत नाही,ह्या नावातच सारे काही आहे. इतिहासकार, बखराकार व नाटककारांनी रंगवलेला व्यसनी, व्याभीचारी, शिवपुत्राच्या उलट गोरगरीबांच्या स्वराज्याचे स्वप्न उरी बाळगणारा, शिवरायांच्या आर्शीवादाने औरंगजेब व त्याच्या लाखो सैन्याला अवघ्या साठ सत्तर हजाराच्या सैन्यानिशी सिंहासन घोड्याच्या पाठीवर ठेवुन लढणारा, जिवात जिव असेपर्यंत एकही किल्ला किंवा एकही गलबत शत्रुच्या हाती पडु न देण्याची शप्पथ घेणारा,अवघ्या बाविस तेविसाव्या वर्षी छत्रपतीपदाची काटेरी माळ गळ्यात पडुनही जमीनीशी नाते जोडलेला, आप्तस्वकीयांनी केलेल्या दगाबाजीचा नेहमीच शिकार झालेला हा जिजाऊंचा लाडका शंभुबाळ पार निराळा होता. त्या पातशाहाने हालहाल केले तरीही खजीना व आपल्या हितचिंतकांची नावे न फोडणारा व अवघ्या बत्तीसाव्या वर्षी मरणाच्या महामंदीरात हसत हसत जाणारा हा सिंहाचा खरा खुरा सिंहाचा छावाच होता ह्या इतिहासाने वाईट ठरवलेल्या पण कर्माने महान असलेल्या त्या आपल्या शंभुराजाला त्याच्या स्वराज्यातील एका जनसामान्याचा हा एक सलाम
ओंकार(ओम)

जगन्मातेचा पोत भुत्या
रात्रभर नाचवत होता
शिवाचा छावा हा संभाजी
रणांगणे गाजवत होता
हिंदवी स्वराज्याचा नवा छत्रपती
तो शोभला होता
भगव्याची गर्दन उंच राखायला
हिरव्या चंद्रता-याशी लढला होता
सुखात निजलेल्या स्वराज्याचे
स्वप्न उरी बाळगत होता

ज्ञानी होता न्यायी होता
मनाने पक्का कवी होता
कवी कुलेशांसारखा दोस्त
त्यांनी सहजतेने जोडला होता
स्वतःवरच्या आरोपांना
नेहमीच धैर्याने सामोरे गेले
जणु प्रत्येक अनुभवांना त्यांनी
कवड्यांचा माळेत गुंफले
जिव देईन पण किल्ला देणार नाही
अशी प्रतीज्ञा केली
मराठ्यांच्या पोरांची खरी ताकद
त्या औरंग्याला कळली

शिवरायांचा शंभुबाळ आज
पाख्-याला नाचवत होता
जणु आकाशात चमकावी
विज तसा सहजतेने तळपत होता
अनेकदा स्वकीयांनी त्यांचा
जिव धोक्यात आणला
पण त्यातुनही मार्ग काढत
तो अगदी सिंहासारखा लढला
लाखो माणसे तोफा
अंगावर धावुन आले
नकळत शंभुराज्यांच्या चेह-यावर
एक मंद स्मित आले

लढता लढता शेवटी
नियतीने त्याला फसवले
घरातले अगदी जवळचेच
मांणुस शत्रुला जाऊन मिळाले
जमीमदारीचा काळा पडदा
त्यांच्या डोळ्यांवर पडला होता
हा आपला राजा त्यांच्या
डोळ्यांमद्ये खुपत होता
त्यांचा हा घात आज
अपघात बनला होता
औरंग्याचा किमॉश उतरवणारा
संभा आज शत्रुंच्या हाती पडला होता

त्या तश्या अवस्थेतही
तो बेचाळीस दिवस लढ्ला
कदाचीत स्वराज्याचा मातीच्या
खालेल्ल्या शपथेलाच जागला
काळाने झडप घातली त्यावर
तेंव्हाही नाही डगमगला
बेखौफपणे तो म्रुत्युच्या मंदीरात गेला
शेवटचे बोल निघाले मुखातुन
जगदंब जगदंब

आणी सोबत सोडुन गेले काही न सुटणारे प्रश्न..................

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

सावरु शकलोच नसतो

तुझा स्पर्श टाळ्ण्याचा
आज प्रयत्न करत होतो

कदाचीत त्यानंतर मी
स्वतःला सावरुच शकलो

नसतो मिठीत तुला घेण्याचा
प्रयत्नही करत नव्हतो
खरेच एकदम खरे प्रेम
तुझ्यावरती करत होतो

तु माझ्या जिवनाचा किनारा बनलीस

त्या वेळी विरहाचे गित

मी लाट बनुन गात होतो
तेंव्हाही तुझा स्पर्श टाळण्याचा

प्रयत्न मी करत होतो

तुला कवेत घेण्याची

हिम्मतही मी करत नव्हतो

तु बनलीस म्रुगजळ

मी शोधक नजर बनलो होतो

तु बनलीस कस्तुरीचा गंध

मी वाहणारा वारा आज बनलो होतो

तुझा स्पर्श टाळण्याचा

तेंव्हाही प्रयत्न करत होतो

तुला कवेत घेण्याची
हिम्मतही मी करत नव्हतो

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

उठ आतातरी.........

चंद रुपयांच्या चिरी-मिरी साठी

होऊ नको लाचार

ऊठ आतातरी मानवा

वाढला भ्रष्ठाचार

ज्ञान विज्ञानाची हाती

घे आता तलवार

होऊन जाऊदे रे गड्या

शेवटचा यलगार

द्यायचा नाही आता

कुठल्या हलगर्जीस आता थार

ऊठ आता तरी मानवा

करुनी पक्का निर्धार

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

विदुषक

मुखवटा आडचा खरा चेहरा
कधी कुणीच पाहीलाच नाही
आमच्या भावनांचा कुणीही
कधीही विचारच केला नाही

मुखवटा चढला की आम्ही

आमचे स्वत्व विसरतो

अश्रु ओघळत असले तरीही

इतरांना मनसोक्त हसवतो

सगळ्यांनाच आम्ही कसे

हातोहाथ फसवतो

रंगामागील खरा चेहरा

नेहमीच जगापासुन लपवतो

रडतो कधी एकांतात असताना

चेह-याचा रंग अश्रुंनी पुसतो

ह्या मुखवटेबाज दुनीयेत

आम्हीही मुखवटे लावुन मिसळतो

तुमच्या सारख्या नसतीलही

पण आमच्याही इच्छा आकांक्षा असतात

त्या अपुर्ण राहील्याची सल बनुन

नेहमीच मनाला टोचतात

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

मदनिका

आम्ही मद्याचे घोट रिचवतो

श्रुंगाराची नुमाईश करतो

रंग लावुनी चेह-यावरती
आवेगाचे वार झेलतो

रडतो कधी कण्हतो कधी

हेच दैव मानत जगतो
अश्रु सारे पितो तरीही
लोकांकडुन अश्रुदाचीयच म्हणवतो

स्वतःचे मिपण विसरुन जातो

जेंव्हा सुर्य अस्ताला जातो
दार ठोठावत आमच्या दारी
रोज नवा देवदास येतो

पापी पेट का सवाल हा

नेहमीच का आम्हाला छळतो
तरीही शेवटी मरत मरत का होईना
रोज थोडे थोडे जगतो

आम्ही जगात मदनीका म्हणवतो

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

अनुत्तरीत प्रश्न काही

श्रीमंताचा पोर मी आज इथे भटकत आहे

केलेल्या पापांची सजा कदाचीत आता भोगत आहे

नशेमध्ये नेहमीच मी स्वतःला आकंठ बुडवले

कित्तेक मुलींचे आयुष्य मी उध्वस्थ केले

अनेकांच्या भावनांशी सराईतपणे खेळलो

त्यांना रडवुन मी नेहमीच हसलो

पैश्याच्या जाळ्यामध्ये मी अलगद सापडलो

चुकलो नेहमीच...नेहमीच

वागलो अगदी षंढासारखाच
खेळ धोक्याचा मी नशीबाशीच खेळलो
पारोचा दगा विसरण्यासाठी

चंद्रमुखीच्या मिठीत विसावलो

दुःखे सारी विसरण्यासाठी
मी "देवदास" झालो
तिच्या त्या फसव्या चेह-यामागचा
खरा चेहरा मात्र वेगळाच होता
तिच्या मिठीत दर रात्री
एक वेगळा देवदास होता

म्रुगजळाच्या पाठी होतो आजवर

हे मला आज समजले
सा-या गोष्ठी आठवताना
नकळत डोळ्यांत पाणी आले

का केला मी नशा काय फायदा झाला त्याचा
का दिला नेहमीच सर्वांना त्रास

ह्या सारे प्रश्न अनुत्तरीत आहेत
शोधतोय उत्तरे त्यांची

पण आता कदाचीत
सुधारण्यासाठी फारच उशीर झालय

ते बघा

मला नेण्यासाठी स्वतः काळ आलाय

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

तुझा माझा मार्गच निराळा

जायचेस म्हणतेस
खुशाल जा
पण जाता-जाता तुझ्या
आठवणी तेवढ्या घेऊन जा

मी तुझ्यासोबत घालवलेला
क्षण मला देऊन जा

तुझ्या चेह-यावर खुलवलेले

ते हास्य मला परत देऊन जा
आणी माझ्या गालावर ओघळलेला

तो अश्रु मला परत करुन जा

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

तुझ्या वहीचे पान

तुझ्या वहीचे ते पान मी

आजदेखील जपलयं

कारण त्या पानावर

मी माझे प्रेम पाहीलयं

त्यावर तु लिहीलेला एकच शब्द

जो तु लिहुन सुध्दा खोडला होतास
कदाचीत ते वाचता न यावे
ह्याचा निष्फळ प्रयत्न केला होतास

त्या एका पानाने

माझे सारे आयुष्य बदलले

होते बेरंग माझ्या आयुष्यात

तु सप्तरंगी इंद्रधनुष्य रंगवले होते

सारं काही आठवतंय मला

ते पान मी कसे कसे जपले
हरवु नये कदीही म्हणुनच कदाचीत
ते माझ्या डायरीतच ठेवले

सोबत होते एक पिंपळपान
ह्याची आज जाळी झाली होती
सरली किती वर्षे ह्या गोष्ठीला
ह्याची आठवण ते करुन देत होते

माहीतीय करायचीस माझ्यावर प्रेम
मग ते लपवायचीस कशाला
बाकी सारे काही बोलायचीस
पण हे न सांगताच जायचीस कशाला

आजही सोबत नसलीस तु
तरी तुझ्या वहीचे ते पान आहे
सोबत तुझ्या सा-या आठवणीचे
एक पिंपळपान आहे

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

निरोप

सुटला तो एकदाचा ह्या निर्ढावलेल्या समाजातुन

गेला पळुन ह्या मोहमायेच्या बंधनातुन

अरे किती दुःख झाले त्याला

जेंव्हा प्रेमाला वासनेचा स्पर्श झाला

कदाचीत त्याच वेळी त्याचा

स्वतःवरील विश्वास उडाला

नाती गोती ही सारे

पिकांवरील पाखरे
श्वास घ्यावा अश्या सहजतेने

बदलतात आपली घरे
खरी गरज असते तेंव्हा
कोणीही जवळ राहात नाही
पाठी पडलेल्यांना मदतीचा
हातच कुणी देत नाही

इथे रक्ताची नाती माणसं

पैश्यासाठी विसरतात

लहान-सहान गोष्ठींवरुन

एकमेकांच्या जिवावरच उठतात

लाज, लज्जा सारे काही

कवडीमोलाने विकतात

आणी मग उगाच

संस्क्रुतीरक्षणाच्या नावाखाली

उगाच शंख पिटतात

संस्क्रुतीही आपलीच

बिघडवणारी माणसेदेखील आपलीच

ह्या सा-याला तो कदाचीत

मनापासुन वैतागला होता

कदाचीत म्हणुनच त्याने जगातुन

हसत हसत निरोप घेतला होता

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

भांडण

काही कळतच नाही मला
नक्की कुणाचे चुकतंय काय?
असे तर दुःखी होतोय दोघेही आपण
ह्यावर नक्की उपाय काय?
नाही ग माझ्या मनात
तुला वाटते तसे काहीही नसते
न भांडण्यासाठी मनाची
पुर्ण तयारीही असते
पण नेमके त्याच दिवशी
असे काही अचानक घडते
आणी मग तुझ्यामाझ्यात
नेहमीच कश्यावरुन बिनसते

मान्य आहे की
आहे मी गरम डोक्याचा
पण तु तरी मला समजुन घे
अग त्रास होतो मला ही सगळ्याचा
माझी बाजुजी शांतपणे ऐकुन घे
मी माझे नेहमीचे रडगाणे वाजवतो
आणी मग तु माझ्यावर चिडतेस
आणी मग मागचा पुढचा
विचार न करता
वर माझ्यावरच वैतागतेस

तुला फोन करायला जावे तर
तुझा मोबाईल स्विच ऑफ करतेस
सांग ना मला एकदा
तु मला असे का सतावतेस
भांडतेस माझ्याशी अन
मग स्वतःसुध्दा रडतेस
माहीतीय नाही चिडणार तुझ्यावर
तरीही माझी काळजी करतेस

राग शांत झाला की
स्वतः फोन करतेस
लाडी-गोडीने हाका मारुन
वर मस्काही लावतेस
माहीतीय मला की
तु माझ्यावर खुप प्रेम करतेस
म्हणुनच का कदाचीत
नेहमीच तु माझ्याशी भांडतेस

नेहमीच तुमचाच


ओंकार(ओम)

संगणक मित्र की शत्रु ?

मी आज बनलोय गुलाम
मीच जन्माला घातलेल्या संगणकाचा
कदाचीत ह्यानेच घडवलाय बदल
माझ्या सा-या जिवनाचा

वही पुस्तके सोडुन आज
मी कि-बोर्ड माऊसशी नाते जोडले
मैदानी खेळ सोडुन दिले
पिसी गेम मध्ये मन माझे रमले

ग्रंथालयातील ग्रंथांची जागा
आता त्या ई-बुक्सने घेतली
कारखान्यातील माणसांची जागा
ह्या मानवनिर्मीत यंत्राने घेतली

हा होता माणसाचा गुलाम

आज त्याचेच आपण गुलाम झालोय

आपल्यातील कलागुणांना

ह्याच्यापायीच आपण विसरलोय

आणलीय ह्याने देशात बेरोजगारी

ई-कच-याचेही ह्याने संकट आणलेय

सायबर गुन्हेही वाढु लागलेत

ह्याचे दुष्परिणाम दिसु लागलेत

कुणी करतेय कुणाचे अकाऊंट हँक

कुणी ईमेलवर धमक्या देऊ लागलेत

कुठे होतात कोण्याच्या कवीताही चोरी

कोणी देशाची गुपीतेही विकु लागलेत

नाही पण ही नाण्याची एकच बाजु झाली

कदाचीत ह्याच्याचमुळे देशाची आर्थिक स्तिथी बदलली

आपला देश प्रगतीच्या दिशेने घौडदौड करु लागला

तिरंगा सायबर विश्वातही डौलाने फडकला

अनेकांना दिले ह्याने उपजिवीकेचे साधन

दुरच्या मित्रांना दिले ह्याने संर्पकाचे माध्यम

सुप्त गुणांना ह्यामुळेच तर मिळाले प्रोत्साहन

नवनविन ओळखीही होऊ लागल्या

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

झेप

झेप घ्यायचीय ना तुला

मोकळं आभाळ खुणावतयं

नव्या जगाच्या सुरवातीची

कदाचीत ते ग्वाही देतंय

सारं काही बदलता येतं

फक्त मनात ईच्छा हवी

सोबत संकटांना सामोरे जाण्यासाठी

थोडीशी हिम्मत हवी

प्रयत्न तर करुन बघ एकदा

मातीतुनही तेल गळेल

थोडीशी मेहनत घेतलीस तर

वाळवंटातही नंदनवन खुलेल

थोडेसे प्रेम वाटुन बघ

जगात निदान एक माणुस तरी सुखी कर

रडणा-या एखाद्या मुलाच्या

डोळ्यांतील अश्रु तरी दुर कर

झेप घ्यायचीय ना उंच आभाळात

त्या जमीनीशी नाते कधी तोडु नकोस

लहानपणी तुला जपणा-या

आई-वडीलांना कधी विसरु नकोस

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

ति मला विसरलीच नव्हती III

एके दिवशी तु तुझ्या मैत्रीणीला बोललीस की विचार

त्याला की अजुन तु माझ्यावर प्रेम करतोयस का ?

मी म्हणालो नाहीमनावर दगड ठेवुन मी ते सारं बोललो

आज कधी नाही ते पहील्यांदाच खोटे बोललो

मी विसरण्याचे नाटक केले तुझ्याशी

पण तु मला विसरलीच नव्हतीस

काय माहीत नशीबात माझ्या नक्की काय होतं

त्या दिवशी दिसलीस अचानक मला रस्त्यावर

उभी होतीस माझ्या अगदी शेजारीच

कदाचीत तु मला पाहीलेच नाहीस

तुला पाहील्याशिवाय मला तेंव्हा रहावलेच नाही

पाहात होतो तुझ्या पाठमो-या सावलीकडे

वळशीलही कदाचीत थोदीशी

पाहशील मला, हसशीलही कदाचीत...

पण असे काही घडले नाही

तु नजरेआड गेल्यावर तिथुन निघालो माझी पायवाट शोधत

अन डोळ्यांत तुझे ते रुप साठवतं

नंतर पाठीमागुन कोणीतरी सांगीतले

मला की तिचे लग्न ठरले आहे
कदाचित येत्या महीन्यात

पण मला अजुनही असे का वाटते

की ति मला अजुन विसरलीच नाही

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

ति मला विसरलीच नव्हती II

माझीही अवस्था काही वेगळी नव्हती

तुला विसरण्याचा कितीही प्रयत्न केला तरी

तुझी आठवण मात्रा जाण्याचे नाव घेत नव्हती

आले तसे ते वाईट दिवसही बदलले

आपल्या नात्याच्या वेलीवर पुन्हा नवीन फुल बहरले

मी तुला विसरलोच नव्हतोते मला कदाचीत शक्यच नव्हते

तुझे महत्व माझ्या जिवनातले हेच मला आज समजले होते

तो दोन वर्षांचा विरह मला बरेच काही देऊन गेला

आसु डोळ्यांत लपवुन लोकांसमोर हसायला शिकवुन गेला

ते आसु शब्दांत मांडण्याचे शिकवुन गेला

आलो पुन्हा एकत्र सारे काही अगदी तसेच होते

तुझे माझ्या आयुष्यातले स्थान आजही तसेच अढळ होते

जरी सोबत माझ्या असलीस तरी नातं आता वेगळेचं होतं

चेह-यावर भावं वेगळे असले तरी मनात वेगेळेच होतं

पुन्हा सुरु झालं आपलं भेटणं

अगदी जश्याच्या तसं...........

एवढं सारं घडुन सुध्दा

तु मात्र अजुन मला विसरलीच नव्हतीस

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

ति मला विसरलीच नव्हती

जेंव्हा जेंव्हा मी काही लिहायला बसतो

तेंव्हा तुझा चेहरा अगदी नकळत डोळ्यांसमोर येतो

अन मग माझ्या मनात विचारांचे युध्द सुरु होते

आपले नातं अगदीच नवं होतं

एकमेकांना समजुन घेण्यात दिवस सरत होते

आठवणींमध्ये हरवण्यात रात्र बहरत होती

दिवस अगदी हळुवारपणे सरत होते

दिवस मला वर्षांसारखे भासत होते

तुझी ति माझी वाट पाहाणे

माझ्या अबोल शब्दांना समजुन घेणं

केसांची सतत डोळ्यांवर येणारी बट सावरणं

लपत छपत माझ्याकडे पाहणं

सारं काही मनामध्ये भरत होतं

आपल्या नात्याला ते कदाचीत अजुनच पक्के करत होती

म्हणतात ना चांगल्यानंतर वाईट दिवस येतात

आपलं अगदी तसचं झालं

आपलं घरटं बांधताबांधताच मोडुन गेलं

दोन वर्षे बोललो नाही एकमेकांशी

दोघेही नजरेआडुन पाहात होतो

जिवनात व्यस्त झाल्याचे नाटक करत

दुनीयेल्या सा-या फसवत होतो

भासवत होतीस तुही सारं काही विसरलीस

मित्र मैत्रीणींच्या घोळक्यात होतीस

मित्र मैत्रीणींच्या घोळक्यात होतीस

मनाच्या कुठल्याशा कोप-यात ठेवुन मला

आजही कदाचीत दोन टिपे गाळत होतीस

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

काय"दया"च बोला........

साहेब तुमचे काम होईल

माझे काय ते बोला

सगळी कडे एकच मंत्र

बस काय"दया"च बोला........

फाईल पुढे सरकवायचीय

त्यावर थोडे वजन ठेवा

अरे सर्व योजना बासनात

गुंडाळुन फक्त मिळवा मेवा

सगळी कडे एकच मंत्र
बस काय"दया"च बोला........

अमुक अमुक योजना आलीय गावात

सरपंच बोलतो पहीले माझे टक्के बोला

अगदी पोलीसांनी पकडले तरी

साहेब फक्त थोडा खिसा ढिल्ला सोडा

सगळी कडे एकच मंत्र

बस काय"दया"च बोला........

काय"दया"च बोला........

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

तु आणी मी

माझं भुतकाळाते हरवण
कदाचीत तुला आवडत नाही
म्हणुनच की काय तु मला बाकी
कशाचाही विचारच करु देत नाहीस..

काय जाणे असे नक्की का घडतयं

माझ्या डोळ्यांसमोर वेडे

फक्त तुझाच चेहराच दिसतोय

माझ्या जिवनाला तु

नवाच एक आयाम देतेस

आणी मग माझ्या त्या कवितेत

कुठे तरी पुन्हा तुच डोकावतेस

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

शोधतोय तुला

माझी दिवानगी तुच आहेस

पण तुला कदाचीत हे माहीतच नाही

हे जिवन क्षणोक्षणी मला सतावते

मी काय करु ? कुथे जाऊ ?
सांग ना ?
तुझा पत्ताच मला ठाऊक नाही

ठरवले शोधावे तुला पौर्णीमेच्या राती

चमकशील कदाचीत आकाशातील चंद्रासारखी

ठरवले शोधावे तुला अमावस्येच्या रात्री

दिसशील काजव्याप्रमाणे रात्र चमकवताना

पण तु मला कधी सापडलीसच नाही मला

म्हणुनच कदाचीत माझ्या

तुझ्या विषयीच्या भावना तुला कधी समजल्यातच नाही

ठरवले शोधावे तुला समुद्रकिनारी

असशील कदाचीत जलपरीसारखी पाण्याशी खेळताना

ठरवले शोधावे तुला उंच आभाळात

असशील कदाचीत तिथे इंद्रधनुष्यात रंग भरताना

पण उंच आभाळात तुला शोधणे मला कधी जमलेच नाही

काय करु ग आमच्या मुंबईत मोकळे आभाळच कुठे दिसत नाही

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

आठवण

आठवण काय असते

कुणी समजावेल का जरा मला?

ही चांगली की वाईट

कुणी सांगेल का मला?

ह्यात असतो प्रेमाचा ओलावा

अन सोबत अम्रुताचा गोडवा

असतो शरीराला झोंबणारा वारा

अन अवचितच अश्रुंच्या धारा

असतात पावसातील थंड गारा
की विराण आयुष्याचा सहारा

सांगा ना आठवण नक्की काय असते?

आठवण एक विश्वास असतो

कुणीतरी सोबत असल्याचा

एक हक्काचा पर्याय असतो

स्वतःचे "मी" पण विसरण्याचा

असतो एक रस्ता

स्वप्नांच्या दुनीयेत जाण्याचा

आठवण कधी मनापासुन हसवते

कधी मनापासुन रडवतेही

आठवण यायला काही कारण लागत नाही

आठवण आली की मन स्थिर राहात नाही
कदाचीत म्हणुनच आठवण आपल्या मनाचे प्रतिबिंब असते

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

नातं शब्दांचे नि माझे

शेवट नेहमीच गोड व्हावा, असा नियम नाही
माझे नक्की काय चुकले साले,हेच मला कळत नाही
रडणारयांना हसवण्याचा प्रयत्ना करत् राहायचो
निराशा झालेल्यांना आशेचा किरण दाखवत राहायचो
संकटांना सामोरे कसे जायचे,हेच समजवात राहयचो
पण हेच सारं काही जेंव्हा माझ्याबाबतीत घडले
तेंव्हा मला समजुन घेणारं कुणी भेटलंच नाहे

मनाला समजवाण्याचा प्रयत्न केला अनेकदा
पण मनाने कधी ऐकलेच नाही
तेंव्हासोबत कोणीही नव्हते
ना मित्र ना नातेवाइक
ना प्रशंसक ना हितचिंतक

सोबत मला होती फक्त शब्दांची
ति तर कधी सुटणारच नव्हती
त्यामुळेच
नक्की नातं काय आहे
माझं नि शब्दांचे हेच कधी समजलेच नाही

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

भारतभुमी... एक सोनेकी चिडीया

भर दुपारच्या उन्हात आलयं माझ्या डोळ्यांत पाणी
कुठे सुकलेली पानं, कुठे कुस्करलेली मनं
सारं कसं अगदी ओसाड रानं भासतयं
अरे हे सारं कसं सहजपणे घडतंय
काय जाणे कुठे काय बिघडलंय?
अरे पण हे सारं कसं अश्रुंची धार लावतंय

कुठे पुराचे लोटं ,कुठे चक्क बॉंबस्फोट
कुठे पाण्याचे भास कुठे नोकरीतील त्रास
कुठे परीक्षांचा भार कुठे प्रेमात हार
ह्या सगळ्या गोष्ठीत आपलं हक्काचं मन हरवलंय
माणुसकीच्या शोधातं मन वेड्यासारखं भरकटतयं
अरे पण हे सारं कसं अश्रुंची धार लावतंय

बिघडलयं हे नक्की मग सुधारणारं कधी
दुसरा पुढे येण्याची वाट पाहणार किती
कधीतरी सगळी ही परिस्तिथी बदलायलच पाहीजे
पहीला प्रयत्न नेहमी आपणच केला पाहीजे
अस हातचे कांकण शोधण्यासाठी आरसा कशाला पाहीजे
हे सारं बदलण्यासाठी फक्त एकच सुरवात पाहीजे

आता सुरवात कशी करायची हे मला विचारु नका
दुसरयाला कमी लेखण्यात वेळ वाया घालवु नका
सगळे ठिक करण्याचा विश्वास मनात बाळगला पाहीजे
सोबत असण्यारयांची साथ पुर्ण द्यायला पाहीजे
मग पुन्हा एकदा डोळ्यांत आनंदाश्रु येतील
अन मग आपली ही भारतभुमी "सोने की चिडीया" होईल

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

नातं...

अनेक वर्षे भेटत असतो नाते असते मैत्रीचं
मनात कल्पनांचे इमले बांधत असतो

समोर आल्यावर मात्र गप्पच

तशी आहे ओळख आपली फार पुर्वीची

तासंतास गप्पा मारतो

दुनीयेची पर्वा करत नाही

सोबत असलो आपण तरीही मनातले काही सांगत नाही

कदाचीत तु समोर आल्यावर मला शब्दच सुचत नाहीत

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)