जन्मोजन्मी

शोधत पाऊलखुणा तुझ्या आज मी फिरत होतो
गेल्या जन्मातले आपले नाजुक भावक्षण एकएक करुन आठवत होतो
तेच ते झाड….
ज्याच्या साक्षीने आपण अनेकदा भांडलो
अनेकदा हसलो, अनेकदा रडलो
एकमेकांसाठी एकमेकांसोबत....
आठवत असेल का तुला तो नदीचा काठ
अन तुला झाडामागुन चोरुनच पाहाणारा मी
तुही समोर उभी अंग चोरुन...
मनाला मोहुन टाकुन बेदुंध करणारा….
तो पाव्याचा नाद...
जणु खुळ्या प्रियकराने दिलेली….
आपल्या प्रेयसीला साद....
अन तु माझ्या मिठीत विसावलेली...
मिटलेले डोळे....
अन सगळे जग विसरुन जायला लावणारे ते भावक्षण....
सारं कसं एका क्षणात आठवलं....
पुन्हा एकदा.....
तो विरह जन्मोजन्मींचा....
पुन्हा तोच भास,
तोच आभास ओळखीचाच....
पण त्याक्षणी मनामध्ये अनाहुतपणॆ उठलेला एक प्रश्न....
की मला आज हे सारं आठवतयं पण तुला आठवतं असेल हे सारं?
सांग ना ?
देवजाणॆ हे सारं पुर्वीसारखंच असेल?
नेहमीसारखं असलेच तरी काहीतरी त्यात नवीन आहे
तु जवळ असुनही तु दुर असल्याचाच भास आहे
हे सारं आहेच पण...
तु जवळ नसतेस तेंव्हा मन माझं पिसं होतं
लाख रोखायचा प्रयत्न करतो पण ते सारखं तुझ्याकडेच धाव घेतं

असा मी नाही

जन्मोजन्मी राहावा लक्षात असा मी नाही
चंद्र सुर्याप्रमाणे तेजस्वी असाही मी नाही,
फिनीक्स पक्षासारखं राखेतुन उडण्याचं सामर्थही माझ्यात नाही,
नाही मी कोणीच नाही…..
बस जाईन मग असाच हळुच विस्मरणात,
अजरामर स्थानी अढळ असा ध्रुवतारा मी नाही,
आयुष्य माझे क्षणभंगुर दिव्यावरची फडफडती एक वात आहे,
अंत नसलेली वळणावळनाची बिकट भयावह वाट आहे
त्यावरच जगायचे
कधी हसायचे
कधी रडायचे
बस चालत राहायचे
कोणताही प्रश्न न विचारता.......
अन आयुष्याच्या अश्याच एखाद्या वळनावर त्या धुक्यामध्ये हरवुन जायचे
कोणत्याही खाणाखुणा पाठी न ठेवता....
बस..........

हा धागा

हा धागा साधा नसुन
माझा मैत्रीचा इरादा आहे
हा रंग साधा नसुन
माझा मैत्रीचा वादा आहे
हा सुगंध साधा नसुन
तुझ्या केसातल्या गज-याचा आहे
ह्याचा तु स्विकार करावास
हिच माझी इच्छा आहे
तु जेंव्हा माझ्याशी बोलत नाहीस
मला दिवसभर करमत नाही
तु माझ्याशी मैत्री करशील
असा पक्का विश्वास मला आहे
ही कवीता मी तुझ्यासाठी लिहीत आहे
तुझ्यापुढे मैत्रीचा हात पुढे करीत आहे


नेहमीच तुमचाच

ओंकार (ओम)

दान

नेहमीची मळलेली वाट ऒळखीचीच
अन मीही तोच ओळखीचाच बस…..
आज नवीन भासली ति तुझी अनामीक चाहुल
तो पायातील पैजणांचा नाद….
अन तुझ्या श्वासांचा गंध
तु जवळ नसतानाही जवळच असल्याचा भास
बाकी सारं कसं नेहमीचंच.....
पण तरीही काहीतरी वेगळंच भासत होतं
का ते देवास ठाऊक
का ते देवास ठाऊक तुही आलीस नेहमीसारखीच
श्रावणातल्या सरीसारखी "श्रावणी" बनुन
पण आज ओढ वेगळीच होती
अन मीही तिथे असुनही नसल्यासारखाच.....
माहीतीय तुला लोक बोलतात
की तुम्ही कवी तुमचे जिवन फार "रमणीय" आहे
पण कसं कायं सांगु त्यांना
की माझ्या दारात "दान" मागायला आलेलं
आज माझेच "मरण" आहे


नेहमीच तुमचाच

ओंकार (ओम)

तु अबोल....

बोलायचे असते खुप काही
ऐकायचे असते खुप काही
पण त्याचवेळी नेमकं
काहीतरी बिनसतं बहुतेकदा

अन मग....
काहीच नाही... काहीच नाही....
शब्द संपावर जातात जणु
अन मग उरतात
ते काही पुसटसे संकेत
काही बोभाटे....
अन त्या पलीकडच्या काठावर उभा असलेला मी ...
अजुनही... तिथेच....
तो बेभान वारा जणु, स्पर्श करुन तुला अजुनच बेभान होतो
दाटुन टाकतो आसमंत अन मग वेड्यासारखा घुमत बसतो

पण तु तिथे असुनही नसल्यासारखीच कुठेतरी हरवलेली.... अबोल....
डोळ्यांच्या कडा पाणावलेल्या
अन सारे बंध तोडुन तिथुन ओघळणारा एक अश्रु...
जणु शिंपल्यातला मोतीच.....
मग सारी अंतरे मिटुन जातात
अन उरतात ते
तुझा स्पर्श झालेला मी..अन माझा स्पर्श झालेली तु
बस्स.... बाकी काहीच नाही.....

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

कल्लोळ.....

प्रश्नांत गुंतलेले प्रश्न
नुसताच काहुर उठवणारे
-हुद्याचा वेध घेणारे
अन....
मनावर सतत घोंघावणारी वादळे ...
एकामागुन एक.... मनावर धडकणारी वादळे....
वादळांपुर्वीची वा नंतरची ति भयाण शांतता कुठेतरी हरवलेली....
अन तितक्यात त्या भयाण शांततेचा पदर चिरत ऐकु येणारी एक आर्त किंकाळी
कोणाची? काय ठाऊक ?
कोणीतरी विव्हळतयं ? रडतयं ....
मरतयं ?
पण कोण ते? कोणास ठाऊक....
का रडतेय ते? कोणासाठी ?
मन असावं ते ... असलंच तर ते कोणाचं?
काय माहीत ? का हा सारा खटाटोप......
डोळ्यांत दाटणारं पाणी....
अन अलगद तुटणारा बंध..
मनाचा मनाशी...
अन निर्मीलेला अन अनाहुत बंध...
कधीही न शमणारा मनाचा वेध घेणारा...
कोणाच्याही नकळत मारणारा...
फक्त कल्लोळ.....

काही गाणी मनामधली

डोळे भरुन स्वप्ने अन मन भरुन गाणी
बरसतात हल्ली मेघही अश्रु बनुन पाणी
मन मिटुन पापण्यांमध्ये चिंब ओले दु:ख
त्याच ओल्याव्यात विरघळुन जाते क्षणभंगुर असे सुख:
काही गाणी मनामधली ओठांवरच थिजुन जातात
मेघमल्हाराची धुन गाताना नकळतपणे हरवुन जातात
मुक्तपणे हसताना अचानक ओठांवर खुलुन येतात
एकांतामध्ये रडताना मनामध्ये दाटुन येतात
काही गाणी मनामधली जगण्याला नवे ध्येय देतात
ओढ अनामीक लावुन जिवा एक बंध रेशमी जोडुन जातात


नेहमीच तुमचाच

ओंकार (ओम)

काल रात्री....

काल रात्री आभाळात चांदण्याला आला पुर
चंद्राचा कदाचीत भरुन आला ऊर
सहज वाकुन पाहीले खिडकीतुन त्या आभाळात
मग बसला तो तोंड लपवुन
मग काळयाभोर ढगांच्यापाठी
पण मग वाटलं मला कदाचीत तोही झुरत असावा
माझ्यासारखाचं कुणासाठी....
मग मीही झालो सुन्न काही क्षणांसाठी....
गेलो मग पकडुन वा-याचा हात त्या चंद्रापाठी
विचारलं सरळ त्याला
काय रे? मित्रा काय झाले रे तुला?
असा का खिन्न....
मग मला पाहुन तो काल चक्क रडला....
मग कळलं मला की
तो आभाळीचा चंद्रमा एका चांदणीच्या प्रेमात पडला


नेहमीच तुमचाच

ओंकार (ओम)

शुन्य

लोकांसारखे चंद्रतारे तोडायला
मला कधी जमलेच नाही
माझ्या चेह-यावरचे प्रश्नचिन्ह
मीच कधी काढलेच नाही
का? कुठे? कधी? कशाला?
ह्यात नुसता गुरफटत होतो
वादळातील पानांसारखाच
नुसताच भरकटत होतो
दिशाहीन ध्येयहीन…..
होतो बस्स एक “शुन्य”
कसलीही किंमत नसलेला
होय तोच शुन्य मी…….
जगाने “नाकारलेला”
तरीही गाळता न येणारा..
जगत होतो आयुष्य
जगणं कसलं कुंठत होतो
रोजचा दिवस वजा करत होतो
आय़ुष्यातुन
चला आजचा अजुन एक दिवस संपला
हा आनंद व्यक्त करत
पण तरीही हे जिणंकाय जिणं झालं नाही....
मला माझं आयुष्य
माझ्या त्या शुन्यापासुनच घडवायचयं
सगळं नवीन……
अगदी सगळं…..
बाकी काही नको मला
बस…….

हवी तुझी साथ मला

देशील ?

जेंव्हा माझ्या मनात मी डोकावतो

जेंव्हा माझ्या मनात मी डोकावतो
तुझ्या माझ्यात असण्याचाच मला भास होतो
विसरुन जातो सारे दुःख मी
अन तेंव्हा फक्त तुझाच होतो
सर्वस्वाने तुझाच...
तु दिसतेस मला हसताना,
गालावरील एक बट हळुवार सारताना
नाजुक निरागस जणु स्वर्गातीलच परी
फक्त कल्पनेतील नसतेस असतेस एकदम खरी
माझी “गोंडस परी"
दिसतेस तु स्वच्छंदी उडताना
मनमोकळे हसुन जादु नकळत करताना
पाऊस कोसळु लागला की मनापासुन भिजताना
अन मग येऊन हळुच मला बिलगताना
पाहीलेय मी तुला माझ्यात एकरुप होताना

ती...............

त्या रात्री ति चंद्राला निरखुन पाहात होती
आव्हान वाटलं बहुतेक
म्हणुनच कदाचीत काळ्या ढगांचे अस्तर ओढुन घेतलं त्याने
तिच्या थरारत्या ओठांनी आज तोही हळवा झाला होता
दुरवर कुठेतरी गुणगुणणारा पावाही आज आर्त सुर गात होता...
पण का ते कोणास ठाऊक?
आजवर मंद वाहणारा वाराही आज बेभान झाला होता
जणु त्याच्याही मनात विचारांचे वादळ घोंगावत होते
अगदी तिच्या सारखेच....
खिडकीबाहेर रातकिड्यांची किरकिर
रात्रीची खिन्नता अजुनच वाढवत होती...
पण आज त्यांच्याही गाण्याला एक वेगळीच खोली होती
कोणालाही मोजता न येणारी,
गुढ अशीच....
अन मी होतो तसाच स्तितप्रध्न
तिच्या पाठमो-या आकृतीकडे पाहात
ढग दाटुन आले आभाळात
अन ति धावतच गेली अंगणात
वेड्यासारखीच…..
धोधो कोसळणारा पाऊस अंगावर झेलत भिजत होती
नुसतीच आभाळाकडे पाहात
आकाशात सौदामीनीचे रौद्र नृत्य सुरु झालेले
पण ति अजुनही तशीच होती
उभी .... चंद्राकडे पाहत...
पण का ते तिलाच ठाऊक

वेडी

तुला ना काही रितच नाही
दर भेटीला म्हणायची
उगाच खोटं खोटं चिडुन मग
माझ्यावर लटकं लटकं रागवायची
माझी वेडी माझ्यावर खुप प्रेम करायची
तोंड फुगवुन बसायची
आम्ही चिडलोय तुमच्यावर
आम्ही नाही बोलत जा
नेहमीच असं बोलायची
माझी वेडी माझ्यावर खुप प्रेम करायची
मला हसताना बघुन
मग मनसोक्त हसायची
मला रडताना बघुन
माझे डोळे पुसायची
माझी वेडी खरचं माझ्यावर प्रेम करायची
रुसायची फुगायची
कधी दोन टिपं गाळायची
पाहायची स्वप्ने जगण्याची
त्याच वेड्या आशेवर जगायची
माझी वेडी खरंच माझ्यावर खुप प्रेम करायची

नेहमीच तुमचाच

ओंकार

खेळ अस्तित्वाचा

अस्तित्वाचा खेळ
पण कोणाच्या तुझ्या की माझ्या ?
तुच ठरव म्हणतेस नेहमीच नाही जगु शकत माझ्याशिवाय
क्षणभरही…..
मग नेहमीच का हा अट्टहास दुर जाण्याचा
का नेहमीच विषाची परीक्षा
का नेहमीचा टांगता विरह
अगदी सहज म्हणुन जातेस,
थोडेसं “अंतर” हवेय मला
पण तुझे ते “अंतर” माझ्यासाठी जिवघेणे ठरतेय
वाटतेय सगळे संपुन जावे ह्या क्षणी
पण तुझा विरह न व्हावा
कारण तेंव्हा उगाचच डोळे भरुन येतात
अन अश्रु पुसायला तुझे हात जवळ नसतात
भरुन येते माझे मन
पण डोके टेकवायला तुझे खांदेच जवळ नसतात
वाटते ह्याक्षणी कुपीतुन मुक्त व्हावे...
जाऊदे……
तुझ्यासाठी असतो,
तो केवळ अस्तित्वाचा प्रश्न
अगदी अनाकलनीय, गुढ
अंतरंगात बरेच काही लपवुन
कणाकणाने मारणारा तुझा तो खेळ
बस.... तुझ्या अस्तित्वाचा खेळ

नेहमीच तुमचाच

ओंकार

बरस रे मेघा

बरस रे मेघा

वाटतं पावसात चिंब भिजावं

पण नेमकं तेव्हाच आभळ दाटून येत नाही

नेहमीच......

....जेव्हा नसतं भिजयचं

तेव्हा कोसळतोअगदी खुळ्यासारखा....

..येतो धावत धरणीला बिलगायला

वेडया प्रियकराच्या वेडया ओढीने..

अन्....अन् कधी बसतो हिरमुसून

या अथांग आकाशाच्या एखाद्या कोप-यात,

अगदी.. अगदी हट्टी लहान मुलासारखा

...पण आज मला भिजायचंय

...चिंब चिंब व्हायचंय

...रे मेघा... बरस न एकदाचा

अगदी झुंजार पाउस म्हणतात की काय न अगदी तसा

...मी भिजेन तेव्हा मला तुझ्या कुशीत घे

...आज मला ..खरं खरं सांगू ?

खूप खूप रडायचंय... अगदी मनसोक्त रडायचंय..

मी रडत असताना मला तुझ्यात सामावून घे

मला तुझ्यात इतकं एकरूप व्हायचंय

...आणि विदूषकालाही रडू येतं हे जगापासून लपवायचंय

...रे मेघा...बरसशील न....

फ़क्त एकदा माझ्यासाठी...

या वेड्या विदूषकासाठी...

बरस रे मेघा......

नेहमी तुमचाच,

ओंकार

भेट II...

वेळ सरुन जात होती
अन तु होत होतीस बेचैन
कारण आता होणार होता विरह
पुन्हा काही काळासाठी
पण किती? कोणास ठाऊक?
जेवढा वेळ एकत्र होतो किती खुष होतो
एक हक्काचं घर उभारत होतो
एकमेकांसाठी..... एकमेकांसोबत.......
तु हळुच येऊन बिलगलीस मला
अन चेहरा वळवलास अगदी हळुवारपणे
चेह-यावर एक मोहक स्मित
अन ओठांच्या पाकळया मिटलेल्या
अगदी गुलावाच्या जणु...
थोडीशी लाजरी बुजरी तु
अन मी ही तुझ्या जवळच
अगदी तसाच....
अन तितक्यात आपल्यातले अंतर मिटुन गेले
ते ओठांवर हलकेच टेकलेले ओठ
काही बोलायची आता गरजच नव्हती
अन इच्छाही नव्हती........

नेहमीच तुमचाच,
ओंकार(ओम)

भेट...

अशीच ति सतत डोळ्यांसमोरे येणारी भेट आपली
तो मंद वाहणारा वारा....
अन ते भुरभुर उडणारे तुझे केस
दुरवर कुठेतरी गाणारा कोकीळ...
अनं तुझे ते हळुच माझ्याकडे पाहाणं
कसं विसरु शकेन मी ते सारं
हम....... सांग ना ?
उभ्या जन्मात ते शक्य नाही
ति मोरपीशी आठवण
वेड्या आठवांची वेडीच साठवण
तुझे हलकेच माझ्या मिठीत येणं
अन हळुवार पापण्यांची कवाडं मिटणं
अनं तु माझ्या मिठीत....
पण मी ...
मी तेंव्हा माझ्यात नव्हतोच
पाहात होतो भेट आपली अगदी दुरवर बसुन
करीत होतो प्रयत्न
ति भेट डोळ्यांत भरुन घेण्याचा ....

नेहमीच तुमचाच,
ओंकार(ओम)

कारण..... तु येंणार म्हणाली होतीस [Original]

संध्याकाळची शांत वेळ
मी एक एक कप्पा रिता करत होतो मनातला,
तुझ्या आठवणींनी भरलेला....
रिमझीम पाऊस खिडकीबाहेर
अन डोळे तुझ्याच वाटेकडे लागलेले
तुझ्या येण्याची खुण शोधत....
कारण..... तु येंणार म्हणाली होतीस
पाहात होतो वाट आतुरपणे अगदी चातकासारखाच तृषार्थ होऊन...
थोडासा बेचैन होतो.....
त्या ढगांमध्ये घुमणा-या वा-यासारखाच
शरीर थकलेलं पण डोळे....
अजुनही तुझ्या येण्याच्या वाटेकडे लागलेले
कारण..... तु येंणार म्हणाली होतीस
तो आकाशीचा चंद्रमा..
हळुच ढगांआड लपला
माझ्या -हुद्याचा एक ठोका
अगदी अनाहुतपणे चुकला
वेळ हळु हळु जात होती सरुन
उर मात्र माझा येत होता भरुन
धोधो कोसळुन तो खिडकी बाहेरचा पाऊस
आता थांबला होता
कदाचीत तोच अश्रु बनुन
डोळ्यांतुन माझ्या ओघळत होता
तु दिलेली वेळ.....
कधीचीच निघुन गेली....
तु मात्र आलीच नाहीस.....
मी अजुनही तसाच......
त्याच खिडकी पाशी....
सगळ्यांमध्ये असुनही सगळ्यांहुन वेगळा.....
कारण..... तु येंणार म्हणाली होतीस
रडतोय एकटाच...एकांतात....
तुझ्या येण्याचा वाटेवरमी माझ शव खुण म्हणुन सोडतोय.....
एका वेड्या आशेवर.......
कारण.....
तु येंणार म्हणाली होतीसबरोबर ना?

नेहमीच तुमचाच,
ओंकार(ओम)

कारण..... तु येंणार म्हणाली होतीस

संध्याकाळची शांत वेळ

एक एक कप्पा रिता करत होतो मनातला,
तुझ्या आठवणींनी भरलेला....
तुझ्या आठवणींनी भरलेला....
रिमझीम पाऊस खिडकीबाहेर
अन डोळे तुझ्याच वाटेकडे लागलेले
तुझ्या येण्याची खुण शोधत....
तु येंणार म्हणाली होतीस ना?
पाहात होतो वाट आतुरपणे
चातकासारखाच तृषार्थ होऊन...
बेचैन होतो.....
ढगांमध्ये घुमणा-या वा-यासारखाच
शरीर थकलेलं पण डोळे....
अजुनही तुझ्या येण्याच्या वाटेकडे लागलेले
तु येंणार म्हणाली होतीस ना?
आकाशीचा चंद्रमा..
हळुच ढगांआड लपला
-हुद्याचा एक ठोका
अगदी अनाहुतपणे चुकला
वेळ हळु हळु जात होती सरुन
उर मात्र माझा येत होता भरुन
धोधो कोसळुन खिडकी बाहेरचा पाऊस
आता थांबला होता
कदाचीत तोच अश्रु बनुन
डोळ्यांतुन ओघळत होता
दिलेली वेळ.....
कधीचीच निघुन गेली....
तु मात्र आलीच नाहीस.....
मी अजुनही तसाच......
त्याच खिडकी पाशी....
सगळ्यांमध्ये असुनही सगळ्यांहुन वेगळा.....
तु येंणार म्हणाली होतीस ना?
रडतोय एकटाच...एकांतात....
तुझ्या येण्याचा वाटेवर शव खुण म्हणुन सोडतोय.....
एका वेड्या आशेवर.......
तु येंणार म्हणाली होतीस ना?
बरोबर ना?

फक्त तिचाच,

ओंकार(ओम)

One Last DANCE..

हलकेसे भास जगण्याचे
मनास आणी उधाण
ह्या सुन्या माझ्या दिवसांच्या
रात्री मात्र विराण
त्या वाटेवरच्या वेलीतील
फुलात जिव माझा गुंतला
माझ्या आयुष्यातला हर एक
क्षणमला सालांप्रमाणे भासला
फार थोडेच दिवस उरलेत माझ्याकडे...
परवाच कळले मला
ह्या श्वासांची किंमत हल्लीच कळलीय मला
आजवर जे माझे सर्वस्व होते,
तेच मला आज नवी उमेद देतय....
पुन्हा एकदा जगण्याची .....
हसण्याची…..
मनाला उभारी अन.......
बरच काही “व्यक्त” काही “अव्यक्तच”
जगण्यासाठी नाचायचे की
नाचण्यासाठी जगायचे
माझेच मला कळत नाही
मी जाईन आता निघुन ह्या रंगमंचावरुन
माझा अखेरचा प्रयोग करुन

अगदी बिनधास्त….
ह्या जगातुन जाण्याआधी
एक दिवस मला अगदी पहील्यासारखंच जगायचयं
अन त्याच साठी मला
मनसोक्त नाचायचय….
बेधुंद होउन
त्या नंतर करायचीय तयारी
पुढल्या प्रवासाची
पुन्हा एक नवीन भुमीका...
अन अजुन एक नवे पात्र....

नवा प्रवास...
अनोळखी तरीही ओळखीचीच वाट...
शुन्यातुन अस्तित्वाकडे…….

नेहमीच तुमचाच

ओंकार

“अखेरचा श्वास....”

अखेरचा श्वास माझा रिकामा
निमीषभरात सरुन जाईल
आधीच मिणमीणती ज्योत माझी
नकळत कुणाच्या विझुन जाईल

ति दिवा विझतानाची केवीलवाणी
धडपड उगाच मागे वळुन पाहु नकोस
जाईन विरघळुन मग अंधारात मी
उगाच दिव्याकडे पाहु नकोस...

ति तडफड पाहाताना कदाचीत
तुझ्या डोळ्यांत येईल पुर
ते नाही बघवणार माझ्याने
म्हणुन जा तु निघुन दुर

प्राक्तनी अंधार घेऊन जगलो आजवर
त्यातच आज मिसळायचे आहे
लढलो आजन्म ज्या काळोखाशी
त्यातच आज स्वतःला हरवायचे आहे…

नेहमीच तुमचाच

ओंकार

सवय

सवय करुन घे माझ्याशिवाय जगण्याची
काय माहीत उद्या जगात असेन नसेन
आता दिसतोय इथं तुझ्यासमोर
उद्या कदाचीत कुठल्याश्या ता-यात दिसेन
जाईन उडुन कापरासारखा कदाचीत
माझ्यापाठी अस्तित्वाची खुण न उरेल
नको शोधुस कस्तुरीमृगासारखं मला
शोधुन थकशील पण माझा ठाव न लागेल
त्या आठवांच्या ओल्या दवबिंदुंप्रमाणे
कदाचीत माझे अस्तित्व असेल....
क्षणभंगुर..........
कसे सरतील दिवस तुझे
कश्या सरतील राती....
बावरशील ना ग कदाचीत तु.......
जेंव्हा माझा हात नसेल तुझ्या हाती
पण तरीही
तुला फक्त माझ्यासाठीच जगायचयं
मला हरवणा-या त्या नियतीसोबत
तुला लढायचयं
हसायचयं अन जिंकायचयं...
मी असेनच पाहात तुला
कुठल्याश्या ता-यातुन
करीन तेंव्हाही इच्छा पुर्ण तुझी
त्या आभाळाच्या कोंदणीतुन निखळुन.......

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)

तो......................

तो येणार हे तर नक्कीच
तसा तो दिल्या शब्दाला जागणारा....
वेळे बाबतही काटेकोर
एखादी थंड वा-याची झुळुक सळकन आत घुसावी
कशाचीही पर्वा न करता
कुणाचीही तमा न बाळगता
अगदी तस्साच आहे तो
हो त्या झुळुके सारखाच.....
आहे तो अन त्याची मिठी शांत निजवणारी
तो आलाय बघा
अगदी तसाच थंड वा-याची झुळुक बनुन
अन मी,
स्तितप्रज्ञ त्याच्या मिठीत.....
मिटलेले डोळे... अन ऐकु येणारे श्वास....
कोणालाही जाणीव नाही
कसलाही क्लेश नाही
तो जातोय निघुन.....
अगदी आला तसाच......
अन मी, निच्छल होऊन कोसळलेली.......
कुपीतुन जादु मोकळी व्हावी
तसा मोकळेपणा जाणवणारा.................

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)