संध्याकाळची शांत वेळ
मी एक एक कप्पा रिता करत होतो मनातला,
तुझ्या आठवणींनी भरलेला....
रिमझीम पाऊस खिडकीबाहेर
अन डोळे तुझ्याच वाटेकडे लागलेले
तुझ्या येण्याची खुण शोधत....
कारण..... तु येंणार म्हणाली होतीस
पाहात होतो वाट आतुरपणे अगदी चातकासारखाच तृषार्थ होऊन...
थोडासा बेचैन होतो.....
त्या ढगांमध्ये घुमणा-या वा-यासारखाच
शरीर थकलेलं पण डोळे....
अजुनही तुझ्या येण्याच्या वाटेकडे लागलेले
कारण..... तु येंणार म्हणाली होतीस
तो आकाशीचा चंद्रमा..
हळुच ढगांआड लपला
माझ्या -हुद्याचा एक ठोका
अगदी अनाहुतपणे चुकला
वेळ हळु हळु जात होती सरुन
उर मात्र माझा येत होता भरुन
धोधो कोसळुन तो खिडकी बाहेरचा पाऊस
आता थांबला होता
कदाचीत तोच अश्रु बनुन
डोळ्यांतुन माझ्या ओघळत होता
तु दिलेली वेळ.....
कधीचीच निघुन गेली....
तु मात्र आलीच नाहीस.....
मी अजुनही तसाच......
त्याच खिडकी पाशी....
सगळ्यांमध्ये असुनही सगळ्यांहुन वेगळा.....
कारण..... तु येंणार म्हणाली होतीस
रडतोय एकटाच...एकांतात....
तुझ्या येण्याचा वाटेवरमी माझ शव खुण म्हणुन सोडतोय.....
एका वेड्या आशेवर.......
कारण.....
तु येंणार म्हणाली होतीसबरोबर ना?
नेहमीच तुमचाच,
ओंकार(ओम)
No comments:
Post a Comment