बहुदा...राहुनच गेलं ..

ठरवले होतं आपण
स्वप्नांना मुर्त रुप द्यायचं
अनेकानेक रंगानी..
आयुष्य उजळुन टाकायचं
पण..स्वप्नांना बांधायचं.
बहुदा...राहुनच गेलं ..

तुला दिलेलं प्रत्येक वचन
माझे श्वास त्याला तारण होते
श्वासांच्या ध्यासात अडकुन
मी मात्र स्वतःलाच फसवले होतं
हाती उरलेले श्वास मोजण्याचं
बहुदा...राहुनच गेलं ..

तुझ्या अदांना शब्दांत गुंतवत
मी कविता करतच होतो...
त्याच कवितांच्या मैफीलीत
स्वतःला मात्र विसरत होतो..
मैफीलीत भैरवी करण्याचे
बहुदा...राहुनच गेलं ..

श्वासही सरले..ध्यासही सरले...
हातात फुटके स्वप्न उरले...
डोळ्यांत खुपणारे...बोचणारे
भंगलेल्या स्वप्नांना वेचताना
थोडं स्वतःसाठी जगायचं
बहुदा...राहुनच गेलं ..

ओंकार