सा-यांनाच खुश दिसत होतो..
पण तिच्यापायीचे ते माझंमनसोक्त बरसणं...
तिला कधी जाणवलचं नाही...
मी लिहीत होतो..कविता..
रंगवत होतो तिला शब्दांनी..
पण त्या शब्दांचं इंद्रधनु..
उघड्या डोळ्यांनीही
तिला कधी गवसलचं नाही
मी उडुन गेलो..आठवांतुनही..
असाच सहज..निमुटपणे..
पण त्या मागे सांडलेल्या
दर्पाचं कारण..
तिला कधीच उमगलचं नाही
मी दिव्यासम..झगडत होतो..
पांढरा धुर मागे सोडत होतो..
पण ते तडफडणं..तिच्यापायी..
त्या वातीलाही...
कधीच कसं समजलचं नाही
मी...हरलो...मी संपलो..
मी विरलो...बेपर्वा ठरलो..
कवितांत ठासुन भरलेलं प्रेम..
प्रत्यक्षात मात्र
कधीच डोळयांत दिसलचं नाही
ओंकार
No comments:
Post a Comment