मुखवटा

कुठुन आलो आपण
आयुष्य आपले भरजरी,
नको त्याच्या पाशात अडकलो
केली जिवनाची नासाडी.

किती चांगले मुखवटे
किती दिले शिव्याशाप,
वाटले होते गंगेमध्ये धुवुन जातील
आपली पापं.आपली
पापं संपली नाहीत
गंगेमध्ये धुतली नाहीत
मनामध्ये काळोख असल्याने
मने मात्र जुळली नाहीत.

दुसरयाची कधी नाही केली पर्वा
जेव्हा होता जवानीचा जोश
,आयुष्याची लाट हरवुन गेली
तेंव्हाच कशाला द्यायचा नशीबाला दोष.

चित्रगुप्ताप्रमाणे बनवत राहीलो
जमाखर्चाच्या वह्या
समजुन कोणालाही घेतले नाही
आता लागले पस्तावया

आपला शोध चालुच राहीला
कधी भावार्थ कुणा न सापडला
भेटला आणी पुन्हा हरवला
मुखवट्या आडचा मुखवटा
चेहरया आडचा चेहरा
लुप्त होतच राहीलाहोतच राहीला........