“कृष्णछाया”

वेड्या आठवांची वेडीच साठवण
कोणी जगतोय कोणासाठी…..
कोणालाच माहीत नाही
पण तरीही प्रत्येक जण जगतोच.....
सगळेच एका अनामीक नात्यात गुंतलेले.....
त्या कृष्णवेड्या मीरेसारखेच…….
कृष्णप्रेमात गुंग होऊन रमलेले......
आजवर कित्तेकदा ह्याचा भावार्थ शोधुन पाहीला पण....
हाती लागली ती केवळ निराशाच
मुठ उघडल्यावर,
हातातुन वाळु निसटते
अगदी तसाच…..
हा जन्म देखील भुरकन सरुन जाईल
मग मागे उरतील…..
त्या केवळ “अस्तित्वाच्या खुणा” ....
काही “वाटांवर”….. काही “-हुदयांवर”.....
“प्रेम”......
अशी नक्की कसली जादु आहे……
ह्या शब्दात
की जो तो... केवळ
ह्याच्या पाठी लागलेला
कृष्ण म्हणजे... काळा.....
आणी कृष्ण म्हणजेच प्रेम .....
सारं काही
एका क्षणात घडते बिघडते....
सारं कसं ……एकाच क्षणासाठी....
कोणी “प्रेमासाठी” मरतो,
कोणी “प्रेमापायी” मरतो...
का? इतकं सारं घडवतं हे प्रेम....
तुला नी मला जवळ आणतं
अन दुर नेतं ते हेच प्रेम....
त्या काळ्या प्रेमाची काळीभोर छाया...
“कृष्णछाया”
बस.......


नेहमीच तुमचाच
ओंकार