आकाशीचे चंद्र तारे..
अन सांडुनी गेलीस मागेच..
ते बोचणारे..निष्ठून वारे
मी तोच तो..तुझाच..
आजन्म तुझाच राहीलेला..
तुझ्याच आठवांना..कायम
शब्दांत गुंतवत राहीलेला
तु येशील म्हणुनी..रातराणी
अंगणातही सजली आज..
त्या वाटांवरी तुझ्याच खुळे
नयन तिचे जणु जडले आज
तु येऊनी फक्त एकदा..मिठीत
कोसळ सर्वस्व विसरुनी..
त्या हळव्या एका क्षणात ज
सखे तु ओळख माझीच बनुनी
वितळल्या चंद्रज्योती पुन्हा
अवसेच्या त्या चुकार राती..
शोभेल चंद्रबिंब तुझ्या.सखे
आज हिरव्या चुड्यासवे हाती
ओंकार
ती ओरीजीनल कविता काहीशी अशीच होती...फक्त त्याची मुळ प्रत मी ज्या कागदावर लिहीली होती तो कागद संपुर्णतः जिर्ण झाला तो फेकुन द्यावा लागला...तीच आज पुन्हा एकदा पोस्ट करत आहे....
मुळ कविताही तशीही कधीच पोस्ट केली नाही.. :P
No comments:
Post a Comment