निघता निघता नकळत झालेला..
अन गज-यातील दोन कळ्या खुडुन
तु दिलेले वचन...पुन्हा भेटण्याचे
तुझी...मिठी...
तुझा तो थरथरता स्पर्श...
अन वा-यासोबत भुरभुर उडणारे..ते केस..
अन..त्यांना सावरणारी तु....
अन त्याक्षणी...
तुला नजरेत भरुन घेणारा मी..
माझ्या मिठीत सर्वस्व
विसरुन विरघळलेली तु..
अन...त्याक्षणाचा बोभाटा
करणारा अख्खा गाव...
किती पराकोटीचा क्षण.तो
ओंकार
No comments:
Post a Comment