शब्दांत तुला गुंफायची..
कदाचीत अजुनही नाही
माझी पात्रता..
तुला व्यक्त करण्याची..
तुझ्या अदा...तुझं लाजणं..
तुझं हसणं...तुझं बोलणं..
सारं कसं...रेखीव.
मुर्तीमंत सौंदर्याचं लेणं..
अन मी...म्हणजे अगदीच..
एखाद्या निश्चल कातळापरी....
कोणाच्यातरी नजरेची वाट
पाहात पहुडलेला...
त्याच ज्ञात अज्ञाताच्या
पाऊलवाटेवर...
म्हणुनच कदाचीत कोणाचीही अनोळखी
पाऊले वाजली की मन आजही
खुळावतं...
म्हणुनच कदाचित वाटतयं..
की तुला समजण्याची
अजुनही माझी पात्रता नाही
ओंकार
No comments:
Post a Comment