निरोप

सुटला तो एकदाचा ह्या निर्ढावलेल्या समाजातुन

गेला पळुन ह्या मोहमायेच्या बंधनातुन

अरे किती दुःख झाले त्याला

जेंव्हा प्रेमाला वासनेचा स्पर्श झाला

कदाचीत त्याच वेळी त्याचा

स्वतःवरील विश्वास उडाला

नाती गोती ही सारे

पिकांवरील पाखरे
श्वास घ्यावा अश्या सहजतेने

बदलतात आपली घरे
खरी गरज असते तेंव्हा
कोणीही जवळ राहात नाही
पाठी पडलेल्यांना मदतीचा
हातच कुणी देत नाही

इथे रक्ताची नाती माणसं

पैश्यासाठी विसरतात

लहान-सहान गोष्ठींवरुन

एकमेकांच्या जिवावरच उठतात

लाज, लज्जा सारे काही

कवडीमोलाने विकतात

आणी मग उगाच

संस्क्रुतीरक्षणाच्या नावाखाली

उगाच शंख पिटतात

संस्क्रुतीही आपलीच

बिघडवणारी माणसेदेखील आपलीच

ह्या सा-याला तो कदाचीत

मनापासुन वैतागला होता

कदाचीत म्हणुनच त्याने जगातुन

हसत हसत निरोप घेतला होता

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)