मदनिका

आम्ही मद्याचे घोट रिचवतो

श्रुंगाराची नुमाईश करतो

रंग लावुनी चेह-यावरती
आवेगाचे वार झेलतो

रडतो कधी कण्हतो कधी

हेच दैव मानत जगतो
अश्रु सारे पितो तरीही
लोकांकडुन अश्रुदाचीयच म्हणवतो

स्वतःचे मिपण विसरुन जातो

जेंव्हा सुर्य अस्ताला जातो
दार ठोठावत आमच्या दारी
रोज नवा देवदास येतो

पापी पेट का सवाल हा

नेहमीच का आम्हाला छळतो
तरीही शेवटी मरत मरत का होईना
रोज थोडे थोडे जगतो

आम्ही जगात मदनीका म्हणवतो

नेहमीच तुमचाच

ओंकार(ओम)