घरी आलो
त्या वहीचे पहीले पान उलटले....
तिथे बाकी काहीच लिहीले नव्ह्ते...
तुझ्या आठवणींत हरवल्यावर.....
कोण ती?..... अन कोण हा?
काहीच नाही…..
ती.....
होती अशीच बावरलेली, हरलेली,
गुंतलेली, तुटलेली
कोणीच नव्हते तिच्या आसपास
सर्वाथाने एकटी पडलेली
जेंव्हा मी तीला पहील्यांदा पाहीले
तेंव्हा उभी होती नदीच्या कठड्यावर
झोकुन देण्यासाठी....
स्वतःला संपवण्यासाठी.....
मी काहीच बोललो नाही बस..
एवढेच बोललो की..
झाले हरलीस इतक्यातच....
उडाला का विश्वास स्वतःवरचा....
ती काहीच बोलली नाही
फक्त खाली उतरली
अन माझ्या गळ्यात पडुन
हिरमुसुन रडु लागली.....
मी म्हणालो की रोखत नाहीय तुला
तु मुक्त आहेस......
जग “फुलपाखरासारखे”....
स्वतःसाठी…… इतर कोणासाठी नको...
ती तयार झाली.....
त्यानंतर आमच्या गाठीभेठी वाढल्या
एकमेकांशी बोलताना
आमची दोन भिन्न क्षितीजे कधी एकत्र आली
आम्हांलाही कळलेच नाही
दोन भिन्न वाटा
आता एकत्र झाल्या होत्या
Contd.....
No comments:
Post a Comment