धोधो कोसळुन तो पाऊस आता थांबला होता
निघालो मग तिथून
सोबत होता तो भिजलेला कागद,
अन हातात गच्च धरलेली त्याची ति बासरी
डोक्यातुन त्याचा विचार
काही केल्या जात नव्हता
कसा दिसत असेल तो?
अन ती... जिच्यावर…
जिच्यावर तो जिवापेक्षा जास्त प्रेम करायचा
किती उच्च पातळीवर नेलं त्यांनी प्रेमाला
जन्म मरणाच्या पलीकडे जाऊन त्यांनी प्रेम केलं
खरेचं असं प्रेम... बस...
डोळ्यांत अजुनही
त्याच्या त्या कागदावरील मजकुर नाचत होता
अन कानांत
तोच तो पाव्याचा ओळखीचा सुर....
तसाच घरी आलो
रात्रभर शेजारचा दिवा मालवण्याची
हिंमतच झाली नाही.....
नजर अजुनही त्या कागदावरुन हलत नव्हती
तो वेडा कधीच निघुन गेला …
पण जाताना
तो अजुन एका वेड्याला जन्म देउन गेला
काय झाले असेल त्यांचे पुढे?
खरेच भेटले असतील का ते?
की त्याचे मरण वाया गेले...
खरं सांगु….
त्यांचे मिलन व्हावे हिच इच्छा मनात होती
ह्या जन्मी नाही तर निदान पुढल्या जन्मी
त्यांच्यासाठी प्रार्थना करता करता
डोळा कधी लागला कळलेच नाही….
Contd.....
No comments:
Post a Comment