फक्त एक पुसटसा....हुंकार.....
बरचसं मौन...अन...
ओठांत दडलेला....हुंदका..
बहीरे तर आपणच होतो...
साद मनाची ऐकलीच नाही...
ओरडुन ओरडुन सांगत होते...ते की
सावर ....आवर..
पण मला कधीच समजलेच नाही
तु....की...मी...
कोण जबाबदार ह्या सगळ्याला....
काय उपयोग आता जाब विचारुन....
उत्तरे शोधुन.......
हातच पोळेल पुन्हा एकदा...
जर मी धरले हातात विस्तवाला...
माझ्या मनावर आता.....
मीच अंकुश लावलाय...
संदर्भ जुने विसरुन...
मी पुन्हा जगण्याचा घाट घातलाय.
ओंकार
No comments:
Post a Comment