खुळ्यांसारखा...
चुकार वाटांवर..
अन सोबत आधाराला..
काही गोठलेले...अश्रु.अन...
तेच...वाटा चुकुन
माघारी फिरलेले शब्द
ते सगळं सहन करता करता..
एकदिवस...
बहुदा..मीच सरुन जाईन..
मग तुला जाणवेल
बहुतेक..माझं अस्तीत्व.
माझ्या शब्दांत...
त्या आकाशातल्या चांदण्यांत
तेंव्हाही सहनच केलं
नी आत्ताही...
पण नेहमीच मी का?
काहीतरी तुलाही समजायला हवं ना..
जवळ असुनही...
झुरणं...कायमचं
ओंकार
No comments:
Post a Comment