अट्टहास जगण्याचा.....

त्यादिवशी काही कामासाठी मस्जीदबंदरला गेलो होतो...तिथुन ट्रेन साठी जात असताना टँक्सीवाल्याने टँक्सी एका रोडवरुन आणली..सहज म्हणुन आजुबाजुला पाहीलं...तोच तो मुंबईचा रेडलाईट एरीया..आजवर चित्रपटात खुपदा पाहीलेला..एकंदरीत ते चित्र पाहुन जे काही वाटलं...तेच लिहीण्याचा प्रयत्न करतोय..
ओंकार
=====================================================
अट्टहास जगण्याचा.....    


नुसतं सौंदर्याची
नुमाईश करत राहायचं...
कधी स्वतःला तर कधी
दुस-याला सावरायचं...
नुसता नेत्रकटाक्षही पुरेसा
कोणालाही वेडं करायला...
सारा नजरेचा खेळ....
मनाचं काय?
जाऊदेना....
तो विचारचं नको...
नाहीतर मनासाठी कुठे काय चाल्लय?...
चाल्लय ते दोन वेळेची भुक.....
बस......
कोणासाठी ऐश्वर्या...कोणासाठी मल्लीका..
तर कोणाच्या स्वप्नातली परी
त्यांना माझ्या मिठीत गवसली....
त्या देवदासांसाठी होऊन चंद्रमुखी...
मी माझ्यातल्या त्या मलाच...
पहील्या रात्रीतच संपवली...
खेळ झालायं माझ्या आयुष्याचा…..
अन मी खेळणं नशीबाचं....
मन असेस्तोवर खेळायचं
अन मग मन भरले की
फेकुन निघुन जायचं ....
पुन्हा एखाद्या कोनाड्यात....
मी...आजही तशीच...
पुन्हा आज रात्रीही
थोडं मरण्यासाठी...
दाराकडे डोळे लाऊन बसलेली....
निदान आजतरी
माझ्या पोटात दोन घास जातील
ह्या आशेवर....
पण त्याची तरी शाश्वती कुठेय?
बस....तरीही
अट्टहास....जगण्याचा.....


ओंकार