काहीश्या जिर्ण पानांवर...
कधीकधी....आठवांचे मेघ दाटुन येतात..
कधी त्या वाळलेल्या गुलाबात....
कधी त्या जाळीच्या पिंपळपानात
पुस्तकं...अन मित्र...
दोघेही तसलेच...
कधी...डोळ्यांत पाणी आणणारे..
अन कधी मायेने कुशीत घेणारे...
शब्द...त्या जुनात पुस्तकांतले...
काळानुरुप...फिक्कट होत जातात..
बंध मोग-याच्या फुलाच्या गंधातले...
हळुवार विरळही होत जातात....
धुंद करुन जाऊदे...वातावरण
आज त्या मोग-याच्या गंधाला...
कदाचित देईल साद...तो आज...
माझ्या खुळ्या सखीला...
ती माझी सखी...
स्वप्नातच..सांडलेली....
जशी त्या चंद्राची चंद्रकोर...
पुनवेच्या रात्री शोभलेली...
तो पुनवेचा चंद्र नभी...
अन माझ्या समोर तु...
त्या चांदण्यात न्हाऊन..
चंद्राला नभांआड लपायला लावणारी...
त्याच वाळुवर उगाचच रेषा ओढताना...
तुझ्या चेह-यावरुन नजर हटायची नाही....
लोकं म्हणायचे...की वेडा झाला प्रेमात...
पण...खरं तरं त्या गही-या डोळ्यांतली ती गुढ भाषा...
मला कधी उमगलीच नाही...
प्रेम...असेलही कदाचीत..
पण...ते कायमच अव्यक्तच राहीलं..
तुझं माझं ते अल्लड नातं..
नेहमीच...कायम गुमनाम राहीलं
ओंकार
No comments:
Post a Comment