त्याच...
कोनाड्यात थिजलेला..
भर पावसांतही एकटाच...भिजलेला...
अश्रु दाटले डोळ्यांत परी...
चिंता त्याची नाही....
मी....त्या तुफान वादळवा-यातही
शांत निजलेला...
अस्तित्व माझे..
त्याच दगडावरच्या रेघेसारखं...
क्षणांक्षणांत पुसट होणारं...
अन मग उरेन कदाचित बाकी...
त्याच्याच मनावरचा
पुसटसा व्रण बनुन
ओंकार
No comments:
Post a Comment