मी त्यात स्वतःला विझवले...
अन मग...जगायचे...सत्यात...
कुठेतरी राहुनच गेले..
त्याच खुळ्या आठवणी..
अन त्यांचा तो पाठशिवणीचा खेळ...
आभास..अन भासांचा...
कधीच जुळेल का तो मेळ..
कायमच धावायचे...
कधी सावल्यांच्या...कधी स्वप्नांच्या....
सत्यातलं..जगणं...
ते मात्र तसचं...धावता धावता क्षितीजापार राहीलेलं..
सारं जगं..माझ्याविरुध्द..असतानाही....
माझी ती कायमच प्रवाहाविरुध्द चालण्याची तगमग..
अन ते क्षितीज कवेत आलेयं..असं.
वाटतं होतं...अन तितक्यात...सारं संपुन गेलं...
ओंकार
No comments:
Post a Comment