अधुराच होतो....तेंव्हा...
अन आजही तसाच...अधुरा...
बस...आता सवय झालीय,
तुझ्या नसण्याची....
तुझ्याशी न बोलता..
रात्र कातर व्हायची..
अन आजही होते...
बस...
तेंव्हा आसवांत हरवायचो..
आता आठवांत....
तेंव्हा शब्द सोबतीला होते...
बचावासाठी....
तु मुर्खपणे केलेले आरोप,
फेटाळण्यासाठी..
आता तेच शब्द साथ देत आहेत...
जगण्याची तिव्र इच्छा
पुन्हा एकदा पंख पसरण्यासाठी...
लढण्यासाठी....
ओंकार
chhan ahe hi kavita sudhha avadali :)
ReplyDelete