दोघेही कुठे नेतील आयुष्याला..काहीच नेम नाही..
अन मी मात्र असाच निरतंर चालत..
नशीबाला दोष देत..
नशीब कधी का आपली साथ देत ??
साथ देतात ती आपली स्वप्नं आणि
मेहनत आपल्या स्वप्नापुर्तीसाठीची
पुन्हा उभं राहाण्यासाठी...
उभे राहाण्याची ती माझी केवीलवाणी धडपड
अन...ते तसेच दुणावते श्वास..
सत्यातही मनास मोहवणारा..
तोच तुझा सप्तरंगी आभास....
तुझं अस्तित्व...ते असचं..खुणावणारं..
अन माझं फसणं देखील तसचं..
सारं काही माहीत असुनही माझं पुन्हा तेचं करणं.
अन वाट चुकली माझी म्हणुन तुझं ते निरागस हसणं
खुळाच मी..अन खुळीच पाऊले...
एकत्र पाहीलेली स्वप्नही खुळीच..
बाकी उरलेलं...ते
तुझ्यातला मी.अन माझ्यातली तु...
मागे न वळण्याची शपथ घेऊन
तू यशस्वी होतांना
मला पहायचं आहे
तू फक्त चालत राहा
मागे तुला वळून न देण्याची खात्री मी देते
बस...तुझी आश्वासक साथ
पुरेशी आहे..आज जगाविरुध्द लढायला..
हक्काचं एक माझं आभाळ..
मनाजोग्या रंगांनी रंगवायला
हक्काचं ते तूझं आभाळ माझंही असू देत
कडु गोड आठवणीत तुझ्या मी हि असू देत
मैत्रीचा हात हवा असल्यास आठव मला
तुझ्याकडे काही दु:ख असतील तर पाठव मला.........
माझे अश्रुही आजकाल..तुझ्या डोळ्यांतुन ओघळतात..
अन...डोळे भर दिवसाही आजकाल तुला शोधतात
अन हरवून तुझ्या त्या स्वप्नील डोळ्यात
स्वप्न उद्याची मीही पाहाते
ओंकार व वर्षा..
No comments:
Post a Comment