वात

माझं अस्तित्व तेंव्हाच मिटलं..
जेंव्हा तु फुंकर मारुन
निघुन गेलीस...
मग मागे उरलेल्या
त्या वातीच्या सोबतीला होता..
वातीच्या अस्तित्वाची
खुण दाखवणारा पांढरा धुर...
तोही....
काही क्षणांपुरता....
कोणीतरी विचारलं...
वातीशिवाय दिव्याचं अस्तित्व काय?
मी काहीच बोललो नाही...
बस..
चिमटीत पकडुन
वात विझवुन टाकली....
अगदी निर्धाराने..
विझल्या वातीला
त्या अंधाराने विचारले..
हेच का तुझं अस्तित्व...
माझ्यात हरवलेलं....
वात निशब्द होऊन
वाट पाहाणारी...
त्या मिणमिणत्या दिव्याकडे....
कदाचित
त्याच्याही अस्ताची वाट पाहात

ओंकार