तुझ्या पाऊलखुणा..

क्षणीक..सुखाचा हव्यास...
अन बेचैन..
मनाच्या खाणा-खुणा.
त्या निसरड्या वाटेवर 
पुसट होती...आठवांसवे....
त्या तुझ्या पाऊलखुणा...
ओलावलेल्या पापण्या..
साद का देती नभांना...
विरक्त नभही देतो...प्रतीसाद..
मग...त्या अबोल डोळ्यांना...
ओघळती डोळे...
अन कोसळतो तो..
मनातल्या तुझ्या छटांचे..
रंग फुसतो तो...
वाट देती साद...
आता जगण्याची
हीच कला...
पुसट होती...आठवांसवे...
त्या तुझ्या पाऊलखुणा..
शब्द थिटे...विचार फिके....
बिरागी होऊन फिरतो मी....
पुसट...त्या पाऊलखुणांतुन...
तुझेच तुला विसरतो मी..

बस....असाच जगतो मी....

ओंकार