कधीच मानत नाही.
काही केल्या जुमानत नाही..
ठरवतो...आता नाही आठवायचं तुला.
पण तुझ्या आठवल्याशिवाय
आजही एकही कविता सुचत नाही
तु समोर नसतेस..
अन शब्द सुचतात मला.
तेच शब्द कविता बनुन..
साथ देतात मला.
माझ्या गावातली...
प्रत्येक पायवाट.
तुझ्या घरासमोर मला घेऊन जाते..
वाट चुकते..की मी..
काही कळत नाही..
बस...तुला माझ्या समोर आणुन जाते...
आता माझ्यासोबत
नसशील कदाचीत तु..
पण माझ्या प्रत्येक कवितेत
आजही तुच डोकावशील.
प्रयत्न करुन बघ एकदा तरी
तुला माझ्यापासुन वेगळ करण्याचा..
तुझ्या मनात देखील
तु मलाच शोधशील.....
शब्द रुसतील तेंव्हा..
मी कोणाशी भांडायचे..
अन मग तुही नसशील समजवायला..
तेंव्हा कोणाच्या कुशीत निजायचे...
ओंकार
No comments:
Post a Comment